Çocuk kalmak, çocuk olamamak.

Otizmli dendiğinde aklınızda ne canlanıyor? Küçükken gördüğümüzde dev zannettiğimiz, bir bacağına ben bir bacağına kardeşim sarılırken gülüştüğümüz babamızın boyunda olan, 18’ini bitirmiş, 19’una yaklaşan bir kardeşim varken bile, otizmli dendiğinde gözümde canlanan bir çocuk.

Belki hayatı fotoğraflar çekerek yaşadığım için bir çocuk otizmli, belki de otizmlilerde sıklıkla görülen mental retardasyonu güzellemeye çalışıyorum.

Özel eğitimde, kardeşim Güneş’e “Abla kim?” diye sorduklarında, Güneş yılgınlıkla fotoğrafımı gösterse de, “ne demek” olduğumu biliyor mu diye düşünürüm bazen. Bazen endişelenirim. Tipik gelişim gösteren bebeklerin “baba” hecelerini tekrarlamaya başladığındaki o renkli sevinç, bana tedirgin edici gelir.

Beraber büyüdüğümüzü, küçüklüğünden beri beni gördüğünü ve bunu kendi içkinliğinde anlamlandırdığını bilirim Güneş’in. Ama bu anlamlandırmanın çocuksuluğunun bana verdiği güvercin ürkekliğini, güzellemek de isterim. En azından, yaşamda daha az tedirgin ve daha uzun süre kalmak için.

Çoğu aile, bakım, destek ve sevgi gösterici de, bu veya buna benzer nedenselleştirmelerle çocuk kılar otizmliyi. Otizmli, yaşam boyu “o çocuk” olmaya, büyümeyen bebek diye tasvir edilmeye mahkum edilir.

What is Çetin Ceviz?

Otizm ve otizmlinin hayat rutinini, otizmin küresel, bölgesel ve yerel anlamlarını, otizmin hayata dokunuşlarıyla tartıştığımız bir program. Hepsi birbirinden farklı kıvrımlara, hacme ve şekle sahip olan cevizleri inceler gibi, farklılıkları farklılığı bilenlerle kurcalıyor, içinden ne çıkacağını merakla birlikte keşfediyoruz. (Hazırlayan ve sunan: Deniz Yazgan)