Subscribe
Share
Share
Embed
تهران شهری است که تنها در آن صدای مردان شنیده می‌شود؛ شهری که حتی زنانش صدای خودشان را نادیده می‌گیرند. زنانی که هر روز در برابر چشمانم بودند اما هیچ‌گاه صدایشان را نشنیدم. زنانی که اگر پنجره‌ای به دنیای‌شان باز کردم و درد و رنج آن‌ها را دیدم تنها گفتم: «ببخشید که دردهای شما را نمی‌فهمم. ببخشید که حرف‌های شما را نمی‌فهمم.»
تهران در دلش حرف‌های زیادی دارد. حرف‌هایی که در روزمرگی ما گم شده؛ حرف‌های کمتر شنیده شده؛ حرف‌هایی که باید دور از هیاهوی آهن و گوگرد این روزهای آن شنیده شود؛ حرف‌هایی که باید در کف خیابان‌هایش نفس بکشی تا آن‌ها را بشنوی.