Subscribe
Share
Share
Embed
Welkom bij Rust in je Hoofd, de podcast van Meditation Moments. In deze podcast spreekt Michael Pilarczyk met bekende gasten en toonaangevende experts over mentale gezondheid, zingeving, meditatie, persoonlijke ontwikkeling en…. het leven zelf.
Het probleem is dat de maatschappij het ons
te comfortabel maakt.
We worden niet meer geprikkeld om uit die
comfortzone te stappen.
We zitten in de auto naar werk, want
werk zit alleen maar in de stoel.
Werk doen we vaak om maar een plicht
te voldoen, om maar een geldinlaatje te brengen,
maar niet meer iets waar we passie voor
voelen.
Alles wordt voor ons gedaan, we worden niet
meer geprikkeld.
En juist als man, ons lichaam is duizenden
jaren gewend...
om de persoon te zijn die fysiek bezig
is om dingen voor elkaar te krijgen.
We zijn gewoon niks meer gewend.
Naar mijn mening is de man inderdaad gewoon
vrij slap voor hem.
Hij is voormalig militair, tegenwoordig spreker en mental
health activist.
Na drie missies in Afghanistan belandde hij zelf
in een mentale crisis.
En dat leidde tot zijn huidige missie.
Het taboe op mentale problemen doorbreken...
en mensen, vooral mannen, inspireren om hun kwetsbaarheid
te omarmen.
Anton Notenboom werd wereldbekend als de Barefoot Dutchman...
toen hij op zijn blote voeten de Mount
Everest beklom.
Daarna liep hij meer dan 3000 kilometer door
Australië...
en vervolgens nog eens 5000 kilometer door Amerika...
om aandacht te vragen voor mentale gezondheid.
Vandaag in de Rust in Je Hoofd podcast.
Anton Notenboom, de Barefoot Dutchman.
Hoe is het met de rust in zijn
hoofd?
Dat is meteen een hele goede vraag.
Op dit moment moet ik heel eerlijk zijn...
dat het een combi is tussen vrij onrustige
momenten...
en daarin de tools hebben om rust zelf
te vinden.
We zijn na een ongelooflijk groot project terug
in Nederland gekomen...
wel met een kleine burn-out moeten dealen
ook.
Jijzelf?
Ja.
Dat ben je.
Ja, het was een dusdanig groot project.
Tuurlijk, fysiek word je behoorlijk geprikkeld...
maar ook mentaal door alle stress die er
omheen zit...
van het organiseren van evenementen, social media...
alle mensen spreken, noem maar op.
Dan kom je thuis en dan denk je...
ja, lang leven de lol, maar dat zat
er nog even niet in.
En ook heel persoonlijk, maar wel waardevol...
nu ook door een breakup heen aan het
navigeren.
Dat is natuurlijk nooit leuk.
Dat heeft gewoon de ups en downs qua
emoties.
Gelukkig is het niet de eerste rodeo...
en weet je nu al een beetje wat
je kan verwachten...
en wat je kan doen.
Ja, daar zit ik nu in.
Maar tegelijkertijd, wat dan heel bizar is...
voel ik me heel goed in wat de
toekomst brengt.
Dus ik maak me ook echt nul zorgen
over hoe dit gaat ontvouwen.
Ik heb heel veel vertrouwen en heel veel
rust...
in hoe de toekomst eruit gaat zien.
Het is nu gewoon even door die storm
heen...
en dan zijn we weer oké.
Je zit in het leven, Anton.
Ja, precies.
Met ups en downs.
Letterlijk in jouw geval up Mount Everest beklimmen.
Je bent door Australië gaan lopen, door Amerika
gaan lopen.
We gaan het erover hebben.
Maar eerst wil ik even helemaal terug gaan.
Laten we zeggen, kleine Anton, je bent een
jaar of 15, 16, 17...
en dan denk je, ik word soldaat.
Ik ga het leger in, ik ga bij
defensie.
Wat is de overweging om die beslissing te
nemen?
Er kwamen meerdere ingrediënten bij elkaar.
In eerste instantie wou ik niet eens defensie
in.
Ik wou naar Amerika, highschool gaan doen, collegevoetbal
spelen.
Ik had grootste dromen.
Maar het bedrijf van mijn vader ging toen
failliet.
Precies op dat moment, alles stond nog op
privé.
Dus dat ging niet meer door.
En toen dacht ik wel, oké, dan is
het nu aan mij om geld te gaan
verdienen.
Ik woon nog thuis.
Hoe oud was je toen?
Ik was 17.
Toen ik van de middelbare school af kwam...
en eigenlijk dus naar Amerika zou gaan...
en dat dit allemaal gebeurde.
Ik had al wel op jongere leeftijd meegekregen...
wat het leger aan iemand had.
Mijn broer, die veel ouder is dan ik,
zat in het leger.
Zo kreeg ik als kleine jongen wel een
beetje mee.
Ik vond het natuurlijk al heel stoer, heel
spannend.
En ik zat al vol avontuur.
Ik reis al heel veel.
Toen dacht ik, weet je wat, ik ga
het gewoon even ervaren...
hoe het is als man om bij defensie
te werken.
Dan krijg ik betaald voor avontuur en reizen.
1 in 1 is 11.
Dus ik dacht, ik ga dit gewoon doen.
Dus ik had een contract van 2,5
jaar getekend.
Ik zei, ik ga geld verdienen, ik ga
het avontuur in...
en daarna ga ik weer gewoon naar school,
net als de rest.
Dat is niet helemaal gelopen zoals ik had
gepland.
Ik ben wel na die 2,5 jaar
heel even naar school gegaan.
Het Graafisch Zemen Rotterdam.
En na een paar maanden dacht ik, nee,
ik mis het leger.
Ik heb nog zoveel meer te doen daar.
En uiteindelijk ben ik 10 jaar gebleven.
10 jaar bij defensie heb je gezeten.
Je bent drie keer naar Afghanistan geweest.
Welke periode praten we over dan?
De eerste was 2007.
De tweede was eind 2009, begin 2010.
En de laatste was 2011.
Sorry, 2012.
Hoe lang heb je daar dan in totaal
gezeten?
Iedere keer 4,5 maand.
Dus iets meer dan een jaar.
Even voor iedereen die niet precies weet, wat
gebeurde er nou?
Afghanistan is ver weg.
Waarom ging het Nederlandse leger daar naartoe?
Wij waren een soort van politiemacht die Afghanistan
zelf niet meer had.
We waren al heel lang onder de bewind
van de Taliban.
De Taliban vertelden de lokale bevolking wat ze
wel en niet mochten doen.
Dat was geen pretje voor ze om het
even plat te slaan.
En wij kwamen daar als ISAF, International Security
Assistance Force, om tussen beide te komen.
Om en Afghanen weer op te leiden, zodat
ze een eigen politie- en legermacht hadden.
En om een veilige bubbel te creëren voor
de lokale bevolking, zodat ze gewoon weer konden
doen wat ze zelf houden.
En zodat wij de Taliban weer steeds verder
het land uit konden verdrijven.
Ja, dat is waarvoor wij er waren.
Je had ook nog de Amerikanen natuurlijk.
Die hadden een hele andere operatie.
Enduring Freedom.
Die waren daar voor Osama Bin Laden.
Dat waren eigenlijk gewoon twee missies die naast
elkaar liepen.
Maar de Nederlanders waren daar echt om veiligheid
te garanderen voor de lokale bevolking.
De eerste keer dat je daar naartoe ging,
hoe oud was je toen?
Ik was 19 of net 20.
Had je enig idee wat je te wachten
stond?
Nee, zeker niet.
Ik dacht al dat ik een heel mannetje
was.
Dat ik de hele wereld aankon.
En wat ik zei, avontuur, dat zat echt
in mijn bloed.
Dat zit in mijn bloed.
En zo ging ik ook naar Afghanistan toe.
Ik dacht helemaal niet aan het oorlogsgebied.
Ik dacht, ik ga een nieuw land zien.
Ik ga dingen zien die andere mensen niet
hebben gezien.
Betaalde vakantie.
Ja, precies.
Zo dacht ik het een beetje.
Je gaat een beetje klaar over spelen.
Ja.
Ik had helemaal nog geen besef wat het
eigenlijk inhield, wat de oorlog inhield.
Dat kennen wij in Nederland gewoon niet.
Totdat dan het eerste moment dat je daar
is, dat je met de neus op de
feiten wordt gedrukt van je bent hier niet
op vakantie.
Het is hier geen Tunesië of Marokko of
Turkije.
Je bent in Afghanistan en je moet hier
gewoon opletten.
Wat is ongeveer het meest enge, gevaarlijkste wat
je hebt meegemaakt daar?
Er zijn aardig veel momenten geweest dat ik
heel veel geluk heb gehad.
Ik denk het meest spannende is wel geweest
dat ik tijdens mijn tweede missie in Uruzgan
hielden wij shura's.
En shura's is wanneer alle stamhoofden bij elkaar
komen om met onze speciaal opgeleide officieren te
praten.
Wat zijn de problemen in het gebied?
Waar kunnen wij bij helpen?
En tegelijkertijd voor ons is dat in te
overgaren.
Waar zit Taliban?
En dat deden we iedere week, iedere zondag
in de stad Derahoed aan de Bazarzijde.
Een bazar is altijd een hele drukke zijde
van de stad.
Er was dan een gebouw en dan moesten
wij de beveiliging doen.
Dus 360 graden daaromheen.
Alle straatjes en zijwegjes moesten wij afzetten om
ervoor te zorgen dat Taliban daar niet kon
komen.
Want uiteraard is dat voor Taliban een groot
doel.
Ze kunnen daarmee alle stamhoofden en onze officieren
pakken.
En op donderdag, de donderdagen daarvoor deden de
lokale Afghaanse politiemilitairen dat die waren opgeleid om
als soort van inleiding naar zondag.
En al twee donderdagen op rij hadden zij
een suicide.
Dus iemand die een vest aantrekt, een bomvest
aantrekt en zo dicht mogelijk probeert te komen
en zichzelf daar laat exploderen om zoveel mogelijk
angst en ellende aan te richten.
En dat angst was gelukt.
De lokale politie en militairen die hadden en
niet meer genoeg mensen om het nog zelf
te kunnen beveiligen.
Maar ook behoorlijk wat angst uiteraard.
Dus die hadden gevraagd eerst volgende donderdag wil
je ons helpen?
En dat hadden wij gedaan.
En net zoals met alles, ieder werk wendt.
Hoe gek het ook klinkt, maar ook daar
aanwezig zijn wetende, dit soort mensen lopen rond.
Het wendt gewoon als er niks gebeurt.
En ook nu ja, het was gewoon weer
een dag zoals andere dagen en heel gek.
Maar ik stond net op, ik had samen
met mijn buddy, met mijn maatje, hadden wij
een zijstraatje aan de bazaarzijde.
Dus wij moesten gewoon mensen scannen, zorgen dat
ze niet daar doorheen kwamen.
En precies op het moment dat ik naar
ons voertuig toe had lopen om even mijn
lunch te pakken.
Ik heb gewoon heel vaak honger.
Precies op dat moment was er echt een
enorme explosie.
En het geluk is geweest dat zijn vest
van die suiciden te vroeg afging per ongeluk.
Dus die was onderweg naar ons toe.
Die hoefde eigenlijk in principe maar aan twee
zijden alleen een hoekje om te komen.
Dan hadden ze ons voor onze neus gestaan.
Dan had ik hier niet met jou aan
tafel gezeten.
Dat is één ding wat zeker is.
Maar puur omdat zijn vest gewoon te vroeg
afging, mag ik mijn missie nog voortdragen.
Ja, dat is toch wel een heel spannend
moment.
In eerste instantie ga je meteen je skills
en drills in.
Je initiële reacties meteen doen wat je geleerd
hebt om te doen.
En daarna komt pas het besef van wat
er eigenlijk gebeurd is.
En dat er gewoon een bom is afgegaan.
Dan wederom sta je wel meteen weer met
je beide voeten op de grond van.
Oké, dit is oorlog.
Deze mensen willen ons hier niet hebben.
En die zullen er alles aan doen om
ons hier weg te krijgen.
Dat soort situaties zijn meerdere keren voorgekomen.
Dat je toch wel redelijk op het randje
van leven en dood zat.
Je hebt veel ellende meegemaakt daar.
Dan ben je daar dus drie keer geweest.
Kom je terug in Nederland.
Hoe oud was je toen?
Bij de laatste keer was ik 25 toen
ik terugkwam.
Echt fucking jong nog.
Wat aanzinnig man.
Ja, maar ik wil zeggen, je denkt eigenlijk
dat je al in het hele leven hebt
meegemaakt.
Maar je bent nog maar 25.
Je bent er pas net begonnen.
Je was fysiek sterk.
Daar word je voor getraind.
Was je mentaal sterk?
Sterk genoeg voor wat er zou gaan gebeuren?
Ik denk ik wel, maar meer met geluk
dan wijsheid.
Ik denk dat ik gewoon geluk heb dat
mijn hersenpan op een dusdanige manier de draadjes
in elkaar heeft zitten.
Dat ik dat wel heb kunnen verwerken.
Waar ook gewoon goede mate...
Ja, die zitten gewoon net even iets anders
in elkaar.
En die zijn daarin blijven hangen.
In een what if.
En wat ze gezien hebben, wat gewoon heel
begrijpelijk is.
Ik denk dat ik gewoon heel veel geluk
heb.
Misschien juist dat ik zo open in het
leven ook al stond.
Door het avontuur en wat ik thuis een
reis ook gezien heb.
Dat ik het eerder kon plaatsen.
Dus ik had er zeker wel even last
van.
Zeker op zo'n leeftijd ga je daarna
op stap.
Je bent snel dronken.
Je bent heel snel geprikkeld.
Dus dan staat iemand per ongeluk op je
teen of loopt tegen je op.
En dan in een keer zit jouw adreline
op een veel te hoog niveau.
Maar dat ebte bij mij wel weg.
Ik kon op den duur, dat heeft wel
een poosje geduurd.
Kon ik zelfs, hoe bizar het ook klinkt,
kon ik me in die andere persoon verplaatsen.
En een soort van medelijden hebben.
Als in, wat we vaak niet weten is
dat deze mensen ook helemaal geen keuze hebben.
Ik vergelijk het vaak met, als jij heel
jong bent.
Wat jouw vader vertelt is de waarheid.
Maakt niet uit wat een andere vader vertelt.
Wat jouw vader vertelt is de waarheid.
Want dat is alles wat je kent.
En dat geldt ook voor deze mensen.
Ze hebben vaak geen radio, geen tv, geen
krant.
Ze hebben de Koran.
En dan komt daar een nieuwe groepering die
vertelt.
Dit is de echte Koran.
Dit is wat je moet geloven.
Dan ga je dat geloven.
Of in het meest extreme geval wordt gewoon
gezegd.
Als jij dit niet doet, dan maken we
jouw familie af.
Dus vaak hebben die mensen ook helemaal geen
keus.
En natuurlijk heb je die 1% die
echt puur kwaad is.
En het had best kunnen zijn dat deze
man dat ook zo is geweest.
Maar het had ook zo kunnen zijn dat
deze man helemaal geen keus had.
En die dacht uiteindelijk het allerbeste te doen.
Dat is hoe hij is opgevoed.
Hij krijgt uiteindelijk 70 maagden.
Niet dat je daar heel vervrolijkt van moet
worden.
Nee, dat is dan het verhaal natuurlijk.
Waar het om gaat is dat we geloven
allemaal aan onze eigen waarheid.
En waarvan wij zeggen van dit is het
goede.
Denken zij, ze zijn ervan overtuigd dat is
ook het goede.
Dus je kan het die mensen wat dat
betreft vind ik niet kwalijk nemen.
Zo zijn ze geprogrammeerd.
Precies.
En dan zit jij in die situatie met
jouw maten.
En je ziet dat, dat leidt tot heel
veel wat er in je hoofd gebeurt.
Zeker als je tussen de 20 en de
25 bent.
Kom je terug in Nederland.
Wat ik veel heb meegemaakt.
Ik heb het nu ook van jou gehoord,
over jou gelezen.
Ik heb in de afgelopen 20 jaar vaker
met jongens gesproken die terugkwamen van missies.
Die bij me kwamen met, hoe moet je
dat noemen, psychische klachten.
Die er echt zwaar doorheen zaten.
Kleine, jankende kinderen die zoveel ellende aan mij
vertelden.
Dat ik dacht van holy fuck.
Jij was daarbij, wat heb je meegemaakt.
Jij kwam ook terug in Nederland.
En toen had je ook een mental breakdown.
Ja.
Wat gebeurde er met je?
Nou bij mij kwam eigenlijk de mental breakdown
pas veel later.
Er zat een soort van vertraging op.
Dus in eerste instantie in Nederland bleef ik
gewoon stoïcijns doorgaan.
Ik was ook een van die mannen die
altijd zeiden, niet huilen, gewoon door blijven gaan.
Stoer doen.
Totdat ik Nederland verliet.
Dus na 10 jaar heb ik Defensie verlaten.
Ik vond het wel welletjes.
Ik wou op reis.
Ik wou de wereld zien.
En ik ging uiteindelijk naar Australië.
Daar kwam ik gewoon terecht.
Ik werd meteen verliefd op het land.
Ik ben er nooit meer weggegaan.
En 11 voor 7 jaar niet.
Maar daar kwam uiteindelijk wel mijn eigen mentale
gezondheid om de hoek zetten.
En het begon eigenlijk, ik noem het Murphy's
law.
Het begon gewoon met hele normale dingen.
Dus wederom, liefde is verdriet.
Het is gewoon een van de moeilijkste dingen
in het leven om erheen te moeten.
Het is gewoon heel pijnlijk.
En voor mij kwamen daarin heel veel onzekerheden
naar boven.
Ik had financiële druk.
Want ik had mijn appartement verkocht in Nederland.
Maar met een enorme restschuld achtergebleven.
Ik dacht, lang leef de lol.
Ik ben aan de andere kant van de
wereld.
Mij gaan ze niet hebben.
Dat was een beetje mijn mindset toen.
Maar die financiële druk komt echt uiteindelijk op
je bord te liggen.
En dat is ook iets wat vele van
ons in Nederland ervaren.
En met die financiële druk voelde het, oké,
dan zit ik nu vast in mijn baan.
Wederom iets wat vele van ons ervaren.
En ik ging zo in mijn hoofd zitten.
Ik kwam zo in die negatieve spiraal.
Dat ik alleen maar heel negatief tegen mezelf
aan het praten was.
Dat mijn lichaam begon te reageren zonder dat
ik door had.
Dus ik was zonder dat ik door had
aan het hyperventileren.
Omdat ik zo in mijn gedachten zat.
Ik kreeg paniek aanvallen.
Ik kon in huilen uitbarsten.
Ik wist niet waar de tranen vandaan kwamen.
Maar ik stond op een bouwplaats.
Ik werkte in een bouw in Australië.
En daar voelde ik me echt niet veilig
om tranen te tonen.
Sowieso niet, maar zeker niet daar.
En die paniekaanvallen werden ook dusdanig ernstig.
Dat het voelde alsof ik een hartaanval kreeg.
En ik kon daardoor niet meer werken.
Niet werken in een van de duurste steden
ter wereld.
Sydney zorgde ervoor dat ik geen leven meer
kon veroorloven.
En ik met mijn toen 31 en niet
dat leeftijden toedoet.
Ik herhaalde het heel vaak, maar ik ervaar
het nu zelf weer.
Dat kon soms wel echt zo voelen.
Dan kwam ik in een hostel terecht.
Ik lag in een stapelbedje.
Deelde mijn kamer met vijf jongeren.
En gleed ik heel snel af in een
depressie.
Ik wist niet hoe ik daarmee om moest
gaan.
En als klap op de vuurpijl, als laatste
ingrediënt, kwam ik erachter dat ik echt volledig
mijn identiteit was verloren.
Want het leger was mijn identiteit.
Ik hoefde over niks na te denken.
Ik hoefde me alleen maar te verkleden als
een bloem.
Hij was een bosje.
Ik had altijd een missie, altijd ergens naartoe
aan het werken.
Die stip op de horizon.
En nu had ik helemaal niks.
Ik was gewoon maar een beetje aan het
zweven.
Je had geen doel meer in je leven.
Ik had geen doel.
Dan zeg je dat het toch belangrijk is
dat je een doel hebt.
Dat je weet waar je het voor doet,
waarvoor je leeft.
Zeker.
En dan ook nog, durf ik het onderscheid
te maken tussen man en vrouw daarin.
Dat het voor mannen, wat ik na de
honderden, misschien duizenden gesprekken al heb ervaren, dat
het voor mannen echt zo belangrijk is om
ergens naartoe te kunnen werken.
Om een missie te voelen.
En dat mag zo zijn dat je de
missie voelt.
Ik wil voor mijn gezin zorgen, dus ik
ga dit en dit doen.
Of ik wil een bepaalde baan.
Maar daar kunnen we onszelf ook heel erg
in verliezen natuurlijk.
Dat is weer even een paar stappen verder.
Maar het is wel heel belangrijk als mens,
als man, om die stip op de horizon
te hebben.
Om te weten, ik ga ergens naartoe.
En alles was voor mij weggevallen.
En ik wist gewoon niet hoe ik daarmee
om moest gaan.
Toen kwam ik erachter dat ik niet de
tools had.
Dat stoïcijns door blijven gaan, dat doe je
heel even.
Maar uiteindelijk gaat het een andere uitweg vinden.
En bij mij was het echt dat ik
het gewoon niet meer wist.
Ging je door omdat je ook niet wist
wat er werkelijk speelde binnen in jou?
Dus voor je gevoel deed je gewoon wat
je moest doen.
Ja.
Zonder te realiseren dat het eigenlijk niet zo
goed met je ging.
Ja, het duurde voor mij heel lang om
te beseffen dat het niet goed ging.
Dat het niet normaal was waar ik nu
in zat.
Ik dacht eigenlijk maar, ja, dit gaat wel
voorbij en het komt al goed.
Sprak je daarover met andere mensen?
Toen nog niet, nee.
Waren er andere mensen in jouw omgeving of
was je meer alleen in Australië?
Nou, wat er vaak gebeurt wanneer je in
het buitenland gaat wonen, is dat omdat je
zonder je familie zit, de mensen die je
om jezelf heen verzameld, wordt jouw familie.
Alleen, in eerste instantie, de eerste anderhalf jaar
was ik alleen maar lang levende lol.
Dus mijn vrienden waren ook, het waren hele
goede vrienden, maar het was een beetje komen
en gaan.
Het was alleen maar eigenlijk stappen.
En de hele serieuze dingen voelde ik in
elk geval niet.
Die konden op dat moment nog niet echt
aanwezig zijn.
En een van de eerste dingen die je
doet wanneer je met je mentale gezondheid struggelt,
is mensen wegduwen.
Want je wilt mensen niet door last zijn.
Je wilt het niet op iemand anders dumpen.
Zo in elk geval voelde ik het.
En ik wou daarom dus ook niet praten.
Ik ging gewoon mee met die feestjes.
Maar ik voelde me juist op die feestjes,
als ik omringd door dertig mensen, voelde ik
me eenzamer dan ooit.
Want ik voelde niet meer die verbinding.
Ik voelde me heel slecht.
Ik zat op de bank.
En ik was uiteindelijk die persoon die erom
bekend stond, dat die gewoon in één keer
weg was.
Ik was dan liever alleen om naar buiten
te gaan lopen.
Dat ik niet die druk voelde dat ik
sociaal aanwezig moest zijn, dan dat ik onder
de mensen was.
Waardoor eigenlijk de problemen alleen maar groter worden.
Want de enige die overblijft om tegen te
praten is jezelf.
En je bent in alle tijden je eigen
ergste, grootste criticus.
Al gaat iets goed, dan heb je altijd
nog te zeggen, ja maar de volgende keer
komt dit en dit beter.
Als je niemand hebt die jou daarin spiegelt,
of zegt van hé maar luister eens even,
het gaat gewoon hartstikke goed met jou, of
je kan dit en dit doen, dan ga
je dieper en dieper dat gat in.
En was er een moment dat je dacht,
ik heb hulp nodig, ik moet naar iemand
toe, een specialist, een deskundig, een arts, of
weet ik veel, misschien van vroeger iemand bij
Defensie, op wie je kon terugvallen?
Ja, op een heel bizar moment.
Het diepste van het diepste was dat ik
op het randje van een klif stond, in
Sydney, waar ik juist wou voelen.
Ik voelde niks meer, ik was een lege
omhulsel geworden, juist van die persoon die vol
in het leven stond, reizen, alles zien, alles
willen doen.
En nu wist ik, ik woon in een
paradijs, maar ik voel niet meer dat ik
in een paradijs woon.
En uit die frustratie besloot ik naar een
nationaal park te lopen, waar je hele hoge
mooie kliffen hebt, om te genieten van het
uitzicht.
En in plaats van dat ik kon genieten
van het uitzicht, keek ik naar beneden en
kon ik begrijpen waarom sommige mensen die laatste
stap zetten.
Wat kan je begrijpen dan, dat mensen dat
doen?
Dat die pijn en uitzichtloosheid daarmee voorbij is.
En niet zozeer, en dit is ook wat
ik van heel veel mensen heb begrepen, die
bijvoorbeeld pogingen hebben gedaan.
Je wilt niet dood, niemand wil dood.
Maar je wil wel dat die pijn en
uitzichtloosheid stopt.
En als je niet weet dat er hulp
is, of dat je die kan aannemen, dan
voelt dat vaak als de enige oplossing.
Ik wist gelukkig, toen ik daar stond, dat
ik nu heel erg hard moest schrikken van
mijn eigen gedachten, en dat deed ik ook.
En er stonden overal hekken, en langs die
hek stonden overal bordjes en stond op Lifeline.
If you are in mental distress, call Lifeline.
We're here 24-7.
En zelfs in dat moment, en dat is
trouwens omdat heel veel mensen daar naar beneden
springen.
En zelfs in dat moment wist ik nog
steeds tegen mezelf te zeggen, maar ik heb
geen probleem.
Dus zelfs naar die gedachten kon ik nog
niet accepteren, dat waar ik stond op dat
moment in mijn leven, dat dat gewoon echt
bizar slecht was.
Het was een week later, dus wat ik
toen al echt maanden aan het doen was,
ik kon niet werken, ik kon niet in
het hostel zijn, was heen en weer lopen
over een stuk strand waar ik woonde, Manly
Beach in Australië.
Als je dit hoort, google het.
It's a paradise.
Het is echt ongelooflijk mooi.
En ik was het gewoon maar een stukje
van 2,5 kilometer, was ik gewoon iedere
dag uren heen en weer aan het lopen,
om maar een soort van bezig te zijn,
onder een mens te zijn.
En op een gegeven moment stopte ik, ik
stond in het midden van het strand, ik
keek uit over de oceaan en ik realiseerde
me volledig dat ik op dat moment op
een splitsing stond in mijn leven.
Ik kon zo door blijven gaan met de
dingen die ik aan het doen was, maar
dat ging uiteraard helemaal niks veranderen aan hoe
ik mij voelde, aan mijn situatie.
En ik realiseerde me, als ik me anders
wil gaan voelen, als ik een andere uitkomst
wil, dan zal ik ook andere keuzes moeten
gaan maken.
En er is maar één persoon op dit
moment die dat kan, en dat ben ik
zelf.
En ik zag op dat moment nog één
hele goede vriendin, die ik toevallig kende uit
Goes, waar ik ben opgegroeid.
Heel bizar, maar die woonde nu bij mij
om de hoek in Sydney.
En die zag al langere tijd een mental
health en spiritual coach.
En als je tot kort voor die tijd,
ik zeg het altijd, maar ik blijf het
beamen, als je tot kort voor die tijd
naar mij toe was gekomen, met ook maar
iets spiritueels of mental health related, dan had
ik je uitgelachen, maar het dichtstbijzijnde boom verwees
om die te gaan knuffelen, maar het was
niet mijn ding, het was veruit mijn comfort
zone.
Maar op dat moment wist ik gewoon, ik
ben rock bottom, ik heb niks anders meer
om te doen, ik ga wel gewoon mee.
En toen zei ik ook tegen de coach,
waar ik naartoe ging, ik zei tegen haar,
geef me iets om me vast te houden,
want ik kom niet terug.
Ik heb hier geen geld voor, ik heb
hier geen zin in.
Geef me maar gewoon iets, dan ben ik
van het gezeur af.
En toen gaf ze me twee dingen.
Eén was een boek, Mindfulness, Finding Peace in
a Frantic World.
En een andere was een app Headspace, ik
weet niet of ik hem hier mag noemen,
maar dat was op dat moment het enige
wat ik kende.
Zeker daar.
En dat waren op dat moment, zonder dat
ik het door had, de eerste twee lichtpuntjes
aan het einde van mijn lange donkere tunnel,
want ik ging het in eerste instantie met
heel veel weerstand doen.
Ik moest op een rozijntje kouwen en dan
door al die sensaties heen gaan, in een
spiegel kijken en ik dacht bij mezelf, gast,
wat ben jij aan het doen?
Je staat in een spiegel op een rozijntje
te kouwen en met die meditatie-app moest
ik dan een stille ruimte ergens vinden en
met mijn eigen gedachten gaan zitten.
Maar dat is het allerlaatste wat ik nu
wil doen.
Maar toch ging ik het doen.
En na een verloop van tijd kwam ik
er wel achter, maar ik heb net al
een paar minuten niet aan mijn eigen sorm
gedacht.
En toen ontbrand er een heel klein vuurtje
van, oké, als deze twee dingen mij zo
doen voelen, wat is er nog meer?
Dus toen ben ik eigenlijk aan dat hele
zoektocht begonnen.
Welke boeken zijn er nog meer?
Welke apps zijn er nog meer?
Ik ben YouTube filmpjes gaan kijken, ik ben
podcasts gaan luisteren.
Maar als allerbelangrijkste, ik ben gaan praten.
Ik kwam iedere dag dezelfde mensen tegen, terwijl
ik heen en weer aan het lopen was,
die ook iedere dag vroegen, how is it
going mate?
En standaard het antwoord op alles en iedereen,
yeah good, dat zeggen we hier in Nederland
ook, druk, druk maar goed.
En toen dacht ik bij mezelf, maar waarom
lieg ik tegen mensen die oprecht aan mij
vragen, hoe gaat het met jou?
En iedere keer als ik in eerlijkheid antwoordde,
kwam ik erachter, wow, ik ben helemaal niet
alleen.
Iedereen waarmee ik praat heeft een achtergrondsverhaal, en
iedereen heeft zijn of haar eigen tools om
daarmee te dealen.
Als zij dat kunnen, dan kan ik dat
ook.
En dat proces duurde nog ongeveer een jaar,
anderhalf, twee jaar.
Van echt iedere dag het werk doen, iedere
dag nieuwe dingen leren, en juist waar ik
angst bij voelde of oncomfortabel bij voelde, ging
ik het juist doen.
Ik dacht, nou er zal daar wel de
grootste openbaring liggen.
Ik ontmoette daardoor nog meer mensen, waar ik
normaal gesproken helemaal niet in contact zou komen,
maar die in één keer veel meer energie
gaven dan de mensen die ik daarvoor heb
gehad.
En hoe cliché het ook klinkt, na die
tijd voelde ik me beter dan ooit tevoren,
want nu wist ik meer over mezelf, mijn
triggers, waarom ik daar zo op reageerde, maar
ook hoe ik anders kan reageren dan de
toen 31, 32, 33 jaar daarvoor.
En toen was er voor mij ook geen
weg meer terug.
Wat ze zeggen, als die wereld eenmaal is
opengegaan, dan weet je ook, het leven gaat
nooit ophouden met dit soort lessen, dus je
mag ook gewoon heel veel leren.
Ik begon op een gegeven moment de lol
ervan in te zien, dat het gewoon iets
heel moois is om te doen.
Tuurlijk zijn sommige fases in het leven donker
en is het moeilijk, maar tegelijkertijd opent dat
dus weer een weg.
Oké, ik mag weer wat leren.
Het is leuk.
Ik begon het te zien als speelgoed, van
ik mag weer met iets gaan spelen.
En dat hoop ik nu zoveel mogelijk te
delen.
En toen veranderde je leven.
Ja.
Ben je een andere Anton dan hiervoor?
100 procent.
Is er een ander leven voor jou?
Ja.
Mijn leven is echt volledig omgeslagen, als in
ik ben nog steeds dezelfde Anton, maar met
nog meer toevoegingen.
Wat is er nou echt daadwerkelijk veranderd?
Want ik heb dat zelf ook, hè?
Ja.
Tot mijn veertigste zo'n beetje.
Laten we zeggen in de periode tussen mijn
38e en mijn 42e is er iets gebeurd.
Ja.
Er is een totaal ander mens ontstaan, het
bewustzijn is veranderd, alles.
Maar als je dat uit wil leggen aan
mensen, dan is het toch een beetje van
ja, wat dan?
Ja.
Want jouw verhaal, en niet iedereen heeft natuurlijk
in Afghanistan gezeten, maar als mens maken heel
veel mensen de dingen mee die je meemaakt.
Wat je zegt, relaties die kapot gaan, liefdesverdriet,
wat heel veel pijn doet vanbinnen.
Tegen jezelf aanlopen, zeker de stoere mannen.
Je bent de bink en ineens zit je
diep vanbinnen als een klein jongetje te huilen.
Jouw verhaal is het verhaal van hele, hele
vele mensen.
Wat zijn nou jouw adviezen voordat we verder
gaan met jouw verhaal?
Wat raad je mensen aan om te doen?
Wat is nou het belangrijkste om uit dat
dal te komen?
In eerste instantie accepteren dat het oké is
om het niet te weten.
Dat we allemaal dit leven voor de allereerste
keer doen, waar je ook in gelooft.
En dat het dus heel normaal is om
het gewoon niet te weten.
En dat er andere mensen zullen zijn die
het misschien wel voor je weten.
En dat wanneer jij jezelf daarin opent, dat
in één keer die bubbel die je om
jezelf heen hebt gecreëerd, in één keer openbarst
en mensen van andere perspectieven jouw probleem kunnen
zien en jou veel beter kunnen begeleiden.
Dus niet bang zijn eigenlijk.
Ja, het gesprek echt openen.
Denk jij ook niet waar de meeste mensen
tegenaan lopen, toch bang zijn?
Niet durven vertellen wat er met je aan
de hand is, wat er speelt?
Ja, zeker.
Bang voor de reactie van anderen?
Ja, en ook nog steeds een beetje het
taboe in onze maatschappij.
Het is nog steeds, wordt het gezien als
een soort van zwakte, dat je dus iets
niet weet of iets niet kan.
Dat het helemaal niet zo is.
Dus dat taboe mogen wij eerst gaan ontbreken.
Ik zeg ook altijd, je kan de allermooiste
organisaties hebben en de allerbeste coaches daar, maar
als wij elkaar niet veilig doen voelen om
überhaupt te zeggen, ik weet het niet, dan
gaan wij er ook niet heen.
Dus het is eerst aan ons, vrienden, familie,
collega's, teamgenoten, het is eerst aan ons om
elkaar veilig te laten voelen.
Hé, het is oké om het even niet
te weten, om het ergens moeilijk mee te
hebben.
En zodra die veilige ruimte wordt gecreëerd, kan
je vanuit daaruit zeggen, hé, misschien kan je
dit gaan doen.
Of, wat heel vaak zo gebeurt, ik weet
het ook niet, maar laten we samen op
zoek gaan.
Tegenwoordig heb je gewoon Google, ChatGBT, je hebt
andere mensen om je heen.
Vraag gewoon van, hé, dit is wat er
gaan is, wat zouden we kunnen doen?
En er is heel veel hulp.
Er is zoveel hulp.
Er zijn niet alleen de deskundige specialisten, maar
ook gewoon mensen die je wel vertrouwt, die
dichtbij je staan.
Of wat jij zegt, die je op het
strand tegenkomt, een wild vreemde met wie je
gaat praten.
En ineens voel je de verbinding en je
denkt ineens van, misschien juist tegen zo'n
persoon die je niet kent, ben je eerder
geneigd om je verhaal te vertellen.
Ik maakte dat ook mee toen ik in
Barcelona was.
Ik was daar een soort vreemdeling.
Ik zat op een stoeltje, zeg ik altijd,
en elke dag kwamen er mensen bij mij
op het terras zitten.
En die vertelden hele levensverhalen.
Ik dacht van, waarom vertellen ze dat nou
aan mij?
Maar ik was natuurlijk veilig, want ze kenden
mij niet.
En ik wist niet wie zij waren.
Dus praten helpt.
Honderd procent.
En de soldaat ging mediteren.
Ja, of all places inderdaad.
Dat leren jullie niet bij Defensie.
Wat moet er überhaupt aan mindfulness en zo
gebeuren?
Nee, toen zeker niet.
Nu weet ik dat ze langzaam een beetje,
ik zeg altijd, WD-40 in die oude
roestige machine aan het spuiten zijn.
Dat ze ook doorhebben dat hoe wij het
afgelopen 200 jaar hebben gedaan, dat werkt niet
meer.
Dus ik zie nu langzamerhand dat er yoga
is, meditatie is, mindfulness.
Maar nog steeds is het natuurlijk een hele
masculine omgeving.
Dus er zullen weinig mannen zijn die zeggen,
daar ga ik aan meedoen.
Ja?
Is dat zo?
Maar ja, het is natuurlijk, zeker op die
leeftijd, allemaal een beetje jonge gasten, natuurlijk allemaal
een beetje haantjes.
Ik was er ook onderdeel van.
Je wil toch gewoon altijd een beetje die
stoere jongens zijn.
En dat is ook helemaal oké.
Maar weet ook gewoon dat het praten of
jezelf openstellen voor dit soort tools net zo
stoer is als aan je oude werken over
voetbal praten en bier drinken.
Maar leren jullie Martial Arts in het leger?
Ja, MCTV.
Militaire zelfverdediging.
Dus je krijgt op zekere hoogte, krijg je
bokstraining.
Daarin kan je ook bepaalde andere stappen nemen.
Dus je hebt volgens mij ook Krav Maga
en dat soort dingen.
Voor mij was het alleen militaire zelfverdediging.
Dus dat soort dingen heb je allemaal.
Maar juist als je naar die Aziatische wegsporten
gaat, de Chinese, Japanse wegsporten, dan is juist
de meditatie vanuit de rust.
Vanuit rust krijg je focus.
Zonder rust, als er onrust in jouwzelf is,
ga je die wedstrijd niet winnen.
Dus het is zo belangrijk om juist die
balans te vinden.
Dat lijkt me juist.
Jullie worden zo getraind om in hele gevaarlijke
situaties dingen te zien die normale mensen niet
zien.
Eigenlijk dingen te voorspellen bijna die kunnen gaan
gebeuren.
Dus je concentratie, je focus moet zo gigantisch
zijn.
Juist dan is het toch van belang dat
je mind oké is en niet dat er
van alles mis is daarboven.
Ja, dat zou je zeggen.
En ik hoop dat dat nu wel zo
is.
Ik denk ook wel dat bijvoorbeeld mindfulness, breathwork,
want ademhaling is juist super belangrijk om die
rust en focus te kunnen creëren.
Maar het is voor mijn gevoel wel iets
van laten we zeggen, natuurlijk bestaat het al
duizenden jaren, maar hier in Nederland iets van
laten we zeggen de laatste 10, 20 jaar
zoiets.
Dat het echt in één keer naar de
voorgrond komt.
Toen was het gewoon veel minder aanwezig en
zeker niet in zo'n omgeving.
Waar ik nu weet dat bijvoorbeeld de special
forces, die gebruiken wel bepaalde ademhalingstechnieken voordat zij
een actie ingaan om juist die hartslag te
laten zakken en de focus omhoog te krijgen.
Maar op grote schaal zal het voorlopig nog
niet aanwezig zijn, denk ik.
Nee, helaas.
Misschien als ze mij wat vaker langs laten
komen.
Na drie missies ontstond er een nieuwe missie.
Mag je dat zo omschrijven?
Zeker.
Je hebt een nieuwe missie.
The Barefoot Dutchman.
Hoe kom je op het idee om...
Hoe is het met je voeten trouwens nu?
Die zijn echt heel goed.
Mijn voeten zijn heel sterk geworden.
Mijn lichaam is al vrij ver afgetakeld naar
de laatste in Amerika.
Die moet ik echt helemaal opnieuw opbouwen.
Maar mijn voeten waren verbazingwekkend snel geheeld weer.
Maar er kwam een idee om op je
blote voeten dingen te gaan doen.
Je bent de Mount Everest gaan beklimmen tot
Basecamp.
Hoe hoog is dat?
5463 meter.
Op je blote voeten naar boven.
Hoe lang heb je erover gedaan?
Het is negen dagen klimmen.
En dan is het uiteindelijk vier dagen terug.
Dus je doet er vrij lang over om
daar te komen.
Geweldig mooi.
Hoe is het die eerste dagen?
Want volgens mij doet dat dan toch wel
pijn aan je voeten.
Ja.
En dat houdt ook niet op.
Mensen denken ook als je het lang genoeg
volhoudt, dan houdt die pijn op.
Nee, het wordt alleen maar gevoeliger.
Want je hebt natuurlijk 200.000 zenuwen uiteindelijk
in je voetzolen zitten.
Die raken allemaal gekneusd.
De eerste dagen moet ik zeggen dat het
nog...
Het was zwaar, maar ook nog in zekere
zin leuk.
Want het was een nieuwe uitdaging.
En in de lagere regionen van de Himalaya's
heb je nog best wel veel van die
wandelpaden.
En die liggen wel vol met losse steentjes.
Legoblokjes.
Ik had mijn eigen rugzak bij als je
daarop gaat staan.
Dan gaan er ineens heel veel Nederlandse scheldwoorden
door die Himalaya's heen.
Maar er lag ook nog heel veel poep.
Bijvoorbeeld van de ezels, de paarden en de
jaks.
Die hele grote soort van koeien.
Hij is lekker zacht aan de voeten.
Maar hoe hoger je komt, hoe eilender de
lucht, hoe meer de vegetatie verandert.
En op den duur heb je alleen maar
ijs en rotsen.
En hele scherpe stenen.
Dan is het helemaal geen pretje.
Bij iedere stap die je zet is het
gewoon schelde, vloeken, ellende.
Maar toch doe je dat.
Vervolgens ga je ruim 3000 kilometer door Australië
lopen.
En daarna ook nog eens ruim 5000 kilometer.
Ja, 5104 kilometer door Amerika.
Hoeveel dagen heb je gelopen?
Amerika was 260 dagen.
Dus 8,5 maand gelopen.
En loop je dan iedere dag?
Meer een deel wel.
Dus ik heb wel een aantal rustdagen gehad
in de grotere steden.
Ook om evenementen te organiseren.
En ik heb een aantal keer echt wel
voor fysieke redenen even rust moeten houden.
Omdat het gewoon echt niet te doen is
om iedere dag door te lopen.
Hoeveel kilometer loop je op een dag dan?
Ik heb gemiddeld, dus over die 260 dagen
heb ik 21 kilometer per dag gelopen.
Maar soms had er een dag van 4
kilometer bij.
En soms een dag van 43 kilometer.
Het was me net wat de ondergrond was.
Het was me net hoe ik had geslapen.
Wat ik had gegeten.
Waar ik was.
Ik ging natuurlijk door woestijnen heen.
Ik ben over besnelde bergtoppen waar 2 meter
sneeuw lag.
En 3600 meter met min 7 ben ik
geweest.
Ik heb het midwesten gehad.
Waar in de zomer het 3,5 maand
lang hoog in de 30 en laag in
de 40 was.
Met een hele hoge humidity.
Dat was het allerergste van deze hele reis.
Dus het was mij net hoe de zon
scheen.
Maar wel een waanzinnig avontuur.
Ja.
Dit had je niet willen missen in je
leven toch?
Nee.
Ik zal het nooit meer nog een keer
doen.
En dat heb ik ook naar Australië gezegd.
Op Nationale TV.
Nu zeg ik het weer.
Ik ga het nooit meer doen.
En nu weet ik ook.
Naar Amerika zal zoiets gewoon.
Dit was gewoon wel een beetje de grand
finale als het gaat om lange afstanden lopen.
Ik zal altijd wereldrecords blijven verzinnen.
Wat was uiteindelijk de aanleiding om dit te
doen?
Om aandacht te vragen en geld in te
zamelen voor de mentale gezondheid van een man.
Dus in dat hele proces van de zelfontwikkeling
kwam ik er ook achter.
Hoe groot dit maatschappelijke probleem is.
Mentale gezondheid.
Dat het iedereen aangaat.
Dat er nog steeds een taboe op heerst.
Maar met name onder mannen.
Waardoor we dus met een enorm hoog cijfer
in depressie en zelfmoord zitten.
En dat valt te voorkomen.
Als wij elkaar dus gewoon veilig doen voelen
om hierover te praten.
Dan valt heel veel te voorkomen.
En ik wou gewoon iets doen.
Tegenwoordig moet je wel met iets heel geks
komen.
Wil je nog de aandacht krijgen van mensen.
Nog belangrijker houden.
Onze attention span is 15 seconden ongeveer.
Dus je moet gewoon met iets heel geks
komen.
Iets heel uitdagends komen.
Wil jij de aandacht trekken van mensen.
Ik liep al heel veel op blote voeten
in Sydney.
Want het zit gewoon in de cultuur.
Ik dacht er niet eens over na.
En op een dag kwam ik eigenlijk op
het idee om de eerste persoon ooit te
worden.
Die op blote voeten naar het basecamp van
Mount Everest ging lopen.
Er kwamen wel meerdere dingen bij kijken.
Maar kort samengevat.
Toen ik die rots aanraakte.
Boven in de Himalaya's.
De eindstreep van het basecamp Mount Everest.
Toen kwam alles tegelijk eruit.
Alle emoties.
Lachen en huilen tegelijk.
Maar ook echt volledig het besef.
Ik heb hier iets.
Ik noem het de paperclip moment.
Maar het is zo simpel als het gebruik
van mijn twee blote voeten en wilskracht.
Dat nu het verschil kan betekenen tussen leven
en dood van iemand anders.
En daar is de barefoot Dutchman geboren.
Echt zo'n typisch Hollywood moment.
Maar bovenop die berg is de barefoot Dutchman
geboren.
Geweldige naam.
De barefoot Dutchman.
Dat klinkt goed he.
Het klinkt waanzinnig.
En dat deed het goed.
Want je had binnen no time.
Nou ja, niet binnen no time.
Maar het ging vrij snel.
Je had ineens een miljoen volgers op TikTok
en Instagram.
En nog steeds honderdduizenden mensen volgen je.
Maar zeker toen je die tocht maakte door
Amerika.
Wat waren de hoogtepunten van de Amerikaanse tocht?
Ja, toch wel.
Hoe cliché het wederom misschien ook klinkt.
Maar de ontmoetingen met mensen die zich veilig
genoeg voelden om een verhaal met mij te
delen.
Dat waren er echt honderden.
Kan je daar één vertellen?
Ja, zeker.
Er was bijvoorbeeld een moment echt in the
middle of nowhere in de staat Missouri.
Dat was echt de minste staat van allemaal.
Sorry voor de mensen die Missouri lopen.
Maar het was ongelooflijk heet en er was
vrij weinig.
En ik liep op een echt een, ik
noem het een geitenpad.
Zoals we het bij Defensie altijd noemen.
Echt een heel klein achteraf paadje.
Door de bebossing heen.
En in één keer komt daar echt een
enorme vent met een super grote hond uit
de bossen gelopen.
Lange baard, kaal, vol met tatoeages.
Hond, zo'n hele grote ketting om.
En hij was aan het telefoon.
En mijn eerste reactie is zo, wat gebeurt
hier?
Waar komt deze man vandaan?
Wat gaat hij doen?
En ik liep gewoon door.
Hij kwam naar de weg toegelopen.
En ik liep met zo'n klein karretje.
Daar zaten allemaal spulletjes in en er stond
ook op wat ik aan het doen was.
En hij las het en hij keek me
aan.
En hij deed even zijn telefoon weg.
What are you doing?
En ik zei, I'm raising awareness for men's
mental health.
En het eerste wat hij zei, we need
you.
En hij zei meteen tegen die man aan
het telefoon.
Ik moet nu ophangen, ik bel je zo
terug.
En we raakten in gesprek.
En hij voelde meteen die veiligheid bij mij
om te delen waar hij op dat moment
doorheen ging.
En hij was dus net zijn vader verloren
aan zelfmoord.
Zijn vader had een schuld.
En een huis, hij moest het huis verkopen.
Om die schuld af te lossen.
Dus hij ging op straat belanden in 17
dagen van het moment dat ik hem ontmoette.
Hij was zijn vrouw verloren.
Daarmee kon hij zijn kinderen amper zien.
Dus hij zat echt in een heel zwaar
pakket.
En voor hem ook, ik vroeg ook van
hé, wat doe je voor jezelf om hiermee
te delen?
Hij zei, ik ben veel aan het lopen.
Ik zei nou, toen vroeg hij ook, ik
zou een stukje lopen.
We hebben een klein stukje gelopen.
We hebben een uur gepraat.
Ik heb gedeeld waar ik doorheen ben gegaan.
Wat ik aan het doen ben.
Hij heeft zijn verhaal mogen delen.
En het einde van het gesprek stond hij
gewoon te lachen.
Hij stond met zijn borst vooruit, zijn kin
omhoog.
En hij lacht op het moment.
Het voelde zo goed.
Dus voor het eerst in z'n lange
tijd dat hij gewoon echt zijn verhaal kwijt
kon.
En je kon gewoon meteen zien wat het
effect is voor zo'n man.
Om gehoord te worden.
Om gezien te worden in waar hij in
zit.
En dat hij daar ook dus in geliefd
kan worden.
En ook wat er daarna gebeurde.
Ik filmde veel.
Dus ik had zo'n cameraatje.
Ik vroeg, mag ik dit delen?
Ik denk dat het heel krachtig is voor
de mensen die het volgen.
En wat er toen ook gebeurde is dat.
Die ging viraal.
Die video van zijn verhaal.
Miljoenen mensen hebben het gezien.
Duizenden mensen die erop reageerden.
En allemaal mensen die reageerden met waar zij
doorheen gingen.
En andere mensen die reageerden.
Hé, ik ben er voor je.
Dus in een keer had je echt zo
'n hele community.
Voor mensen die er voor elkaar waren.
Ze gingen geld voor hem inzamelen.
Om hem financieel te helpen.
Dus in een keer zag je de hele
mooie kant van de samenleving.
Hoe het ook kan zijn.
Hoe het eigenlijk veel vaker is dan wat
wij te zien krijgen.
En wat de kracht is.
Van het samenkomen van mensen.
Deze man is geholpen.
Het was zo'n mooi moment.
En het enige wat gebeurde.
Twee onbekende mannen ontmoeten elkaar op straat.
Gaan een gesprek aan.
En hun leven verandert.
Zo simpel kan het soms zijn.
En het was zo krachtig.
Zo mooi om te ervaren.
Zo waren er zoveel momenten.
Niet alleen tijdens deze reis.
Wat gewoon aantoont hoe belangrijk het is.
Om die veiligheid te kunnen bieden.
En hoe fijn het kan voelen voor iemand.
Om gewoon even je ei kwijt te kunnen.
Niet dat daarmee alles is afgerond.
Dat daarmee alles is opgelost.
Maar wel dat het een wereld opent.
Dat was natuurlijk waarvoor ik daar liep.
Het geweldig mooie moment.
Het is een mooie missie.
Je wil aandacht voor mentale gezondheid.
Dank dat je hier zit.
Dat je je verhaal doet.
Dat is mooi.
Volgens mij heb je me een tijdje geleden
ook via Instagram.
Via je DM'tje.
Kan ik wat met Meditation Moments doen?
Mediteer je nu zelf nog steeds?
Ja, Meditation Moments.
Dus voor mij is het echt wel heilig.
Om juist in deze fase.
Iedere ochtend gewoon een momentje van mezelf te
hebben.
Om te mediteren.
En ik doe dat heel graag begeleid.
Ik vind het fijn om gewoon.
In dit geval jouw stem daarin te kunnen
volgen.
Zodat ik mijn eigen stem nog meer uit
kan zetten.
Ik raad het ook iedereen aan.
Helpt dat?
Want ik hoor van mensen weleens.
Als ik naar jou luister.
Dan hoef ik niet naar mezelf te luisteren.
Ik adviseer ook weleens.
Alleen naar muziek.
Of gewoon doe het in de stilte.
En de feedback is vaak.
Dan komt dat stemmetje weer.
Heb jij dat ook?
Ja, en niet zozeer dat dat stemmetje verkeerd
is.
Maar wel dat ik dat stemmetje doorgaans al
heel veel gebruik.
In de meest positieve zin.
En wanneer ik ga mediteren.
Wil ik gewoon echt even helemaal niet daarmee
bezig zijn.
Dus is het voor mij heel fijn.
Om op iets anders te kunnen focussen.
Wat me echt in die stilte brengt.
En wat voor mij werkt.
Hoeft niet voor andere mensen te werken.
Maar voor mij werkt dat in meditatie gewoon
heel goed.
En is het voor mij echt een vereiste.
Dus mijn ochtend is echt heilig.
Dus ademwerk, mediteren.
Koud douchen.
Meteen daglicht.
Meteen naar buiten.
Om te gaan lopen.
Dat zijn echt mijn heilige dingen.
Als ik daar niet aan voldoen.
Ook sporten.
Dan begin ik mijn dag niet.
Nu heb je meer rust in je hoofd.
Dan hiervoor.
Maar je vertelde eerder ook.
Toen je terug kwam uit Amerika.
Dat was best wel een organisatie.
Het is een event.
Je bent 8, 9 maanden bezig met lopen.
Het moet voorbereid worden.
Veel social media.
Waar je ook mee bezig moet zijn.
Je moet zichtbaar zijn.
Want anders ziet niemand het.
En je zei volgens mij.
Maar daarna had ik nog een burn-out.
Wat is een burn-out?
Voor mij was wel een burn-out.
Dat ik niet meer genoeg kon opladen.
Dat ik mezelf zo ver voorbij ben gegaan.
Qua energie.
Dat mijn batterij niet meer genoeg kan opladen.
Om iets te doen.
Wat voel je dan?
Ik voelde me echt heel ellendig.
In het feit dat ik wist wat ik
kan.
Maar ik kon die persoon niet meer zijn.
Ik kon alleen nog maar op de bank
liggen.
Als ik ook maar dacht aan een afspraak.
Al was het met vrienden.
Al dacht ik maar aan een afspraak.
Dan raakte ik meteen in paniek van.
Ik kan niet meer.
En ik voelde heel erg de druk van.
Ik ben nu in Nederland.
Ik moet dingen organiseren.
Ik moet geld gaan maken.
Ik moet werken.
Maar tegelijkertijd voelde ik van.
Mijn hersenkapaciteit is daar niet meer.
Mijn lichaam is compleet uit.
Maar wat is dan dat kan niet?
Anton, loop op.
Even doorgaan.
Dat is dus wat ik veel te lang
heb gedaan.
Normaal zou ik dat dus ook heel snel
zeggen.
Maar nu fysiek.
Tuurlijk kan het.
Maar uiteindelijk zit je gewoon weer huilend op
de bank.
Dat je zo moe bent.
Hoe ben je daaruit gekomen?
Door weer helemaal terug te komen bij de
basis.
En dit was ook iets nieuws voor mij.
Dus ik had ook heel veel nieuwe dingen
te leren.
Wat ik nu echt mocht leren.
Is inderdaad echt stilzitten.
En dat stilzitten helemaal oké is.
In een samenleving die 100 km per uur
gaat.
Waarin ik in Elfen heel erg voel.
Ik moet daarin mee.
Heb ik nu echt geleerd.
Dat stilzitten ook helemaal oké is.
En dat de wereld niet vergaat.
Tuurlijk, het brengt geen geld in het laadje.
Maar hé, we leven nog.
En we hebben een dak boven ons hoofd.
Ja, het kostte me heel veel moeite.
Om gewoon een dag in huis te zitten.
Maar dat het wel mijn medicijn was.
Dat dat de enige manier is.
Waarop ik echt kon oplaten.
En gewoon weer echt terugkomen bij de basis.
Die ik mezelf heb aangeleerd.
Dus gewoon echt weer de tools gaan uitvoeren
die ik net al benoemde.
Heb je medicatie gebruikt ook?
Echt ademhaling, meditatie, rust voor jezelf, wandelen?
Ja, juist de medicatie halen uit.
De natuurlijke dingen die er al zijn.
Niet te zeer dat ik echt.
Zwaar tegen medicatie ben.
Ik weet dat het voor sommige mensen echt
dat scherpe randje er af haalt.
Maar ik ben wel.
Tegenstander van het feit dat je er afhankelijk
van wordt.
Want er zijn zoveel dingen die ons net
zo goed kunnen doen.
Voelen misschien zelfs beter.
Die gewoon gratis zijn.
Die in de natuur aanwezig zijn.
Die in jezelf aanwezig zijn.
Toch kiezen heel veel mensen voor antidepressiva.
Ja.
Heel veel.
En wederom.
Ik begrijp het voor sommige mensen.
Als jij zo diep erin zit, kan het
echt helpen.
Maar wat je wel vaker hoort.
Het gaat niet het probleem aan.
Het probleem blijft daar nog steeds.
Dus dan stop je met antidepressiva.
Maar het probleem zit daar nog steeds.
Dus voor mij is het belangrijker.
Ja, het is misschien moeilijker.
En het duurt misschien iets langer.
Maar ik kom wel eerder bij de koor
van.
Maar waarom voel ik me zo.
En hoe kan ik het veranderen dat ik
dat in de toekomst niet meer doe.
Of in ieder geval dat ik hem eerder
op kan vangen.
Wanneer ik voel.
He, ik ga daar weer naartoe.
Concrete adviezen voor mensen die in soortgelijke situaties
zitten.
Ik hoor veel mensen zeggen.
Ik heb een burn-out.
Heb je nou echt een burn-out?
Of zijn het meer burn-out achtige verschijnselen.
Een groot verschil nog.
Je voelt je moe of je kunt echt
je bed niet meer uit.
Je ligt onder de deken gordijnen dicht.
Je ziet het leven niet meer zitten.
Je staat boven op een flat.
Dat zijn nog wel hele verschillende aspecten van
een burn-out.
Maar het is wel feit.
Heel veel mensen.
Vrouwen en mannen.
Hebben last van mentale problemen.
Heel veel jongeren hebben last van mentale problemen.
Wat zijn nou echt de praktische dingen waarvan
je zegt.
Dit moet je niet doen.
Want hierdoor wordt het erger.
En dit moet je wel doen.
Want hiermee kun je het oplossen voor jezelf.
Het eerste wat je niet moet doen is
in bed blijven liggen.
Met de gordijnen dicht en in huis blijven.
Daarmee kom je dus alleen maar meer in
je eigen bubbel.
En wederom worden je problemen alleen maar groter
in je hoofd.
Dus echt in beweging komen.
Natuurlijk mag je op de bank zitten.
En jezelf gewoon even heel ellendig voelen.
Het is helemaal oké om je gewoon ellendig
te voelen.
Maar blijf er niet in hangen.
Blijf actie ondernemen.
Op wat kan ik doen om mij anders
te laten voelen.
En wat ik daarin ook altijd meegeef.
Als je een therapie aangaat.
Of je gaat een coaching aan.
Of je gaat naar een psycholoog.
Weet dat dat precies hetzelfde is als een
relatie aangaan.
Daar zal een bepaalde connectie in nodig zijn.
En niet dat je bij de eerste bessen
waarin je voelt van.
Hé maar dit werkt niet.
Denkt van dit werkt dus niet.
Nee deze persoon is misschien gewoon niet de
geschikte persoon voor jou.
Blijf gewoon lekker op zoek gaan.
En dat is hetzelfde met.
Alles wat we kunnen doen om onszelf beter
te voelen.
Er zijn zoveel dingen die we kunnen doen.
Daar kan je bijna in verliezen.
Maar ik zeg altijd.
Zie het als een doos vol met speelgoed.
Als kind wou je.
Wou je die doos dan in een keer
leeg gooien.
Met alles tegelijk spelen.
Ga het ook zo zien.
Ga gewoon van alles uitproberen.
En er zullen dingen zijn waar je wat
meer op aangaat dan de andere.
Waar je op aangaat.
Waar je voelt van dit doet iets.
Ga daarmee door.
Dus ga jezelf niet verliezen in te veel
dingen tegelijk doen.
Maar zet je wereld wel open voor het
onbekende.
En zie het als een soort van speelgoed.
Ondanks dat het een zware situatie is.
Het mag ook luchtig zijn.
En je mag een soort van lol beleven.
Hoe moeilijk het ook kan zijn.
In de nieuwe dingen ontdekken.
En jezelf daarin dan ook weer niet verliezen.
Wat ik ook wel vaak zie is.
Dat je daar dus in blijft hangen.
Dat je alleen nog maar die tools gaat
doen.
En niet meer gaat leven.
Het bedoeling van een tool is dat het
jou helpt.
Om jezelf weer goed te doen voelen.
En dat je daar dus gewoon van mag
genieten.
En niet dat je maar blijft graven.
En graven en graven.
Maar in eerste instantie dus.
Accepteer dat het oké is om een probleem
te hebben.
Om het antwoord niet te weten.
Dat je niet alleen bent.
Dat er altijd hulp is.
En dat je dus van alles mag gaan
uit gaan proberen.
Je bent de koning te rijk.
Er zijn zoveel mooie dingen om te doen.
Wat ik zelf altijd meegeef.
Er zijn voor mij zes dingen.
Die zijn gratis.
Die kan je altijd zelf doen.
De een is natuur.
Het is gewoon wetenschappelijk bewezen dat.
Wanneer ons lichaam zich in de natuur bevindt.
Ons lichaam reageert.
Het begint met aanmaken van bepaalde stofjes.
Waardoor we ons zelf beter voelen.
Zeker als je het met blote voeten doet.
Het is ademhaling.
We zijn bijna allemaal vergeten hoe we moeten
ademhalen.
Zodra we meer bewustzijn brengen naar ademhaling.
Het is de sleutel naar je zenuwstelsel.
Dus soms binnen een of twee minuten.
Kan je je zenuwstelsel al reguleren.
Je hartslag naar beneden brengen.
Je bloeddruk naar beneden brengen.
In een keer veel meer rust en ruimte
creëren.
Het is connectie.
Vaak sluiten we onszelf af.
Maar de heling zit vaak juist in verbinding.
Van de mensen om ons heen.
En daarin is het ook heel belangrijk.
Om echt je stam te vinden.
Vaak blijven we vastklampen.
Aan de mensen die we al zo lang
kennen.
Want dat is hoe de maatschappij bepaald heeft.
Maar die trekken eigenlijk.
Alle energie van je weg.
En ga op zoek naar mensen die jouw
energie geven.
Die jouw inspiratie geven.
En dat vind je vaak.
Als je dus iets gaat doen wat je
leuk vindt.
Want daar horen mensen bij.
Die vinden het ook leuk.
Dus ga op zoek naar je stam.
Het is uiteraard voeding.
Ik zeg ook altijd.
We weten allemaal moeten goed eten.
Wat we vaak niet weten is dat ons
darmensysteem.
In directe verbinding staat met onze hersenpan.
En met de vergale zenuw.
Ik zeg altijd wat je eet is wat
je bent.
Dus eet je frikandel ben je frikandel.
Het heeft directe input.
Dus ga bewust eten.
En het zal direct input hebben op je
lichaam.
En op je mentale gezondheid.
Het is bewegen.
We weten allemaal moeten sporten.
Maar waarom dan?
Wederom.
Zodra je lichaam beweegt.
Waar het voor gemaakt is.
Ga je die happy chemicals maken.
Waardoor je gewoon beter gaat voelen.
En wederom.
Ga niet rennen.
Omdat iedereen rent.
Als je een hekel hebt aan rennen.
Natuurlijk moet je een soort van oncomfortabelheid opzoeken.
Maar ga wel iets doen wat bij je
past.
Er zijn zoveel sporten die je kan doen.
Ga iets doen wat voor jou makkelijker is.
Om in je dagelijks leven toe te passen.
Zodat het ook leuk blijft om te doen.
Ja waren dat er al zes?
Volgens mij wel.
Ja.
Het zijn allemaal dingen waarvan ik denk.
Dit weten we allemaal.
Bijna iedereen weet wel dat je gezond moet
eten.
En je moet bewegen.
Misschien weet je niet eens waarvoor.
Maar het is gewoon.
Feit dat je weet dat het goed is.
En je moet niet zoveel piekeren.
En je moet niet je druk maken.
Over van alles en nog.
En zorgen maken over dingen die nooit gaan
gebeuren.
Toch doen heel veel mensen dit.
Even terug naar de mannen.
Want daar richt je je echt op.
En je hebt daar heel veel gesproken.
Ook in de afgelopen jaren.
Wat is nou het grote probleem.
Dat toch veel mannen.
Zeker van mijn leeftijd.
Ik ben nu 5,56.
Veel mannen boven de 50.
Maar ik zie het eigenlijk al boven de
40 gebeuren.
Worden veel te dik.
Hebben overgewicht.
Bewegen te weinig.
Drinken teveel.
Leven ongezond.
Zijn ongezond in hun hoofd.
Allerlei gedoe in hun leven.
Dat is eigenlijk de groep mannen.
Die jij wil bereiken.
Wat is nou eigenlijk het probleem.
Waarom zij doen wat ze doen.
En daardoor niet gelukkig zijn.
Gedoe hebben in hun hoofd.
Depressief raken.
In burn-outs terecht komen.
Wat is nou de kern van het probleem
eigenlijk.
Ik denk niet dat het per se één
kern van het probleem is.
Het zijn vaak heel verschillende aspecten.
Die bij elkaar komen.
Maar één is dat de maatschappij het ons.
Te comfortabel maakt.
We worden niet meer geprikkeld.
Om uit die comfortzone te stappen.
We zitten in de auto naar werk.
Want werk zit alleen maar in de stoel.
Werk doen we vaak om maar een plicht
te voldoen.
Om maar geld in een laagje te brengen.
Maar niet meer iets waar we passie voor
voelen.
Niet voor iedereen, maar voor de meeste mensen.
Acht uur per dag doe je dus iets.
Waar je eigenlijk niks voor voelt.
Dus die stip op de horizon.
Waar gaat die naartoe.
Niks wordt meer eigenlijk.
Alles wordt voor ons gedaan.
We worden niet meer geprikkeld.
En juist als man.
Ons lichaam is duizenden jaren gewend.
Om de persoon te zijn die fysiek bezig
is.
Om dingen voor elkaar te krijgen.
En dat gebeurt gewoon niet meer.
Maar dat komt met name doordat.
De maatschappij het voor ons te makkelijk maakt.
En we zijn gewoon creatures of habit.
Het is te comfortabel aan het worden.
Voor iedereen.
En dat is misschien dat we heel veel
luxe problemen hebben.
Waardoor heel veel burn-out-achtige verschijnselen onnodig
zijn.
Ja, honderd procent.
En met burn-out is het ook vaak
zo.
Dat het niet eens is door de werkdruk.
Maar vaak dat je het voor iets doet.
Waar je niet achter staat.
En dat je dus ook zelf niet meer
de tools van jezelf hebt.
Om te weten waar je op kan leunen.
Dus je kent jezelf niet meer als man.
Ja, dat stukje zelfvertrouwen is er niet meer.
En vaak wanneer je juist met die dingen
als sport of voeding.
Of ik noem maar iets bezig gaat zijn.
Ga je ineens een heel stuk meer zelfvertrouwen
creëren.
Je gaat heel anders staan.
Je weet veel beter hoe je op jezelf
kan leunen.
Wat je aan kan.
Maar als we die kennis over onszelf niet
meer hebben.
Dan zakken we ook gewoon als een kaartenhuis
in elkaar.
Anton, ik heb nog één onderwerp wat ik
met je wil bespreken.
En ik weet, we zijn al heel lang
bezig met dit.
Dit vind ik een belangrijk onderwerp.
Want je hebt het gehad over die stoerheid
van mannen.
Mannen moeten al duizenden jaren stoer zijn.
Voor vrouwen zorgen en eten thuis brengen.
Geld verdienen.
En we mogen niet huilen.
Maar wat ik signaleer.
En ik weet niet of ik dat goed
zie.
Maar mijn perceptie is wel dat we een
generatie.
Of misschien al twee generaties mannen hebben.
Die niet meer echt man zijn.
Het zijn een beetje watjes geworden.
Er zijn nog maar weinig mannen.
Jij ziet eruit als een man.
En je gedraagt je als een man.
En Cindy, mijn vrouw, zegt wel eens.
Er zijn nog maar zo weinig mannen.
Het zijn allemaal jongetjes.
En het zijn allemaal jongetjes en pubers van
50.
Maar het zijn geen mannen meer.
Zien we dat bij Defensie ook in het
leger?
Ja.
Is het leger daarom zo'n...
Ik moet altijd op mijn woorden letten.
Als ik dit soort dingen zeg.
Dan zie ik zo'n minister van Defensie.
Ik moet het leger opbouwen.
Want Poetin kon binnenvallen.
Dat had Poetin al lang gedaan.
Maar wat denk je nou zelf?
Tegen welke...
...grootmachten gaan wij dan strijden?
En dan zie ik...
...de Nederlandse man.
De jonge generatie.
Als we hiermee de oorlog moeten gaan winnen.
Ik zou bijvoorbeeld...
...gewoon even melden dat ik ben ziek.
Wat is jouw visie daarop?
Ik moet er ook heel erg mee op
mijn woorden passen.
Maar ik ben het wel eens.
En daarmee wil ik ook voorop stellen dat...
...bijvoorbeeld het woord mietje of zwak.
Dat wil ik niet zozeer gebruiken.
We zijn gewoon anders opgevoed nu.
En wat ik bijvoorbeeld zag met...
...toen ik bij Defensie wegging in 2015.
En de jaren daarvoor is dat de nieuwe
generatie...
...die binnenkwam, die hebben alleen maar gegamed.
Die hebben niet meer buiten gespeeld.
Die zaten gewoon zittend.
Zaten ze op een bank.
Uren lang te gamen.
Heb ik ook gedaan.
Maar ik wil nog een combinatie met...
...en sporten dingen doen.
En dat is nu gewoon veel minder.
En inderdaad, door...
...dat het hier zo luxe is, zo comfortabel
is...
...naar mijn mening...
...is de man inderdaad gewoon vrij...
...slap geworden.
We zijn gewoon niks meer gewend.
We zijn tot bijna niks meer in staat.
En wederom, ik wil niet alle mannen...
...over één kam scheren.
En voor mij hoeft het ook niet alleen
maar...
...stoer zijn.
Het is ook niet zozeer dat ik het
alleen als stoer zie.
Want vaak wordt dan gezegd...
Maar stoer zijn of stoer gedrag...
...is iets anders dan man zijn.
Dat vind ik echt wat anders.
Stoer zijn, dat is bij mij meer...
...een soort domheid.
Terwijl man zijn, dat is...
...intelligentie, wijsheid.
Het stoere gedrag komt vaak voor...
...uit een angst of onzekerheid.
Dus jezelf...
...groter voordoen dan wat je daadwerkelijk voelt.
En hoe meer je man gaat zijn, hoe...
...stoer je eigenlijk ook gaat zijn.
Want je gaat ineens heel anders staan.
Je gaat anders denken.
Je gaat anders praten.
Dus het één komt uit...
...een soort van onzekerheid en angst.
En het andere...
...komt echt, ik weet wie ik ben en
wat ik kan.
Dat is een heel ander gevoel.
En daarbij wil ik dus ook zeggen...
...dat wat ik zo vaak heb aangehaald...
...dat mannen dus...
...zichzelf niet uitspreken.
Omdat ze laten zien, dat is niet stoer.
Nee, het is juist heel stoer om van
jezelf...
...te kunnen zeggen, ik weet het even niet.
Ik heb het hier moeilijk mee.
Thuissituatie, ik voel bepaalde emoties.
Het maakt je nog stoerder...
...als jij overeind kan staan en kan zeggen...
...ik heb hulp nodig.
Het maakt je niet stoer, verre van...
...mietje, poesie.
Nee, absoluut niet.
Die oordelen zijn niet goed.
Maar dat is dus nu wel een beetje...
...wat er in de maatschappij is.
Het is een beetje een omgedraaide wereld.
De mannen die zichzelf heel stoer voelen...
...die dat soort dingen zeggen, zijn eigenlijk de
hele slappe mannen.
Daar heb je geen drol aan inderdaad.
Die zou ik niet naar Afghanistan willen sturen.
Maar de mannen die gewoon...
...staan voor wie ze staan, die weten wat
ze kunnen...
...en die gewoon alles durven uit te spreken...
...dat zijn voor mij stoere mannen.
Dat zijn voor mij echte mannen.
Die ook voor elkaar zullen zijn.
Wat je nu heel vaak ziet is...
...we maken elkaar alleen maar kleiner.
En jij hebt die auto...
...dus ik moet deze auto hebben om mezelf
groot te voelen.
Of haha, het gaat slecht met jou.
Hier, ik druk je naar beneden.
Nee, voor mij ben je echt stoer als
je zegt...
...hé man, ik zie dat het even wat
minder goed met je gaat.
Kom mee, ik help je.
Dat we op die manier als man weer
voor elkaar...
...gaan zijn.
Dat we elkaar niet als competitie zien...
...maar juist als broer waar je...
...vanop aan kan.
Wat vroeger ook gebeurde...
...buren, mannen...
...de boeren, die wisten gewoon van elkaar...
...als de oorlog nu uitbreekt, weet ik...
...dat jij mijn rug hebt.
Nu zijn we gewoon...
...bang om elkaar om hulp te vragen.
En we vertrouwen elkaar niet meer.
Dat is natuurlijk gewoon een maatschappelijk probleem.
Dus daarin hebben wij zeker...
...een grote slag te slaan.
En hopelijk met behulp van dit gesprek...
Hebben we hier echte mannen en echte vrouwen
nodig.
Ja, ja.
En iedereen mag zijn wie die is.
Ja, maar wel...
Ik ben gewoon over echte mannen en echte
vrouwen.
Ja, ik ook.
En ik ben wel...
...een ras op die mist.
Ik zie ook wel dat er een soort
van...
...shift gaande is.
Door middel van dit soort gesprekken...
...maar ook wat we steeds vaker meekrijgen.
Ik denk dat we er zijn achtergekomen dat
wat wij...
...de afgelopen 10, 20, 30 jaar hebben gedaan...
...niet werkt.
Dat we daar alleen maar...
...meer ziekte en ellende door hebben gekregen.
En dat we nu zijn wakker geworden van
oké...
...er zijn andere dingen die we kunnen gaan
doen.
En niet zozeer dat vroeger alles beter was...
...dat de krijgers van vroeger het veel beter
hadden.
Maar wel dat we daar dingen van kunnen
leren...
...om nu steviger in deze...
...maatschappij te staan met de keuzes die we
hebben.
Want het is ook zo, we hebben gewoon...
...veel meer stress.
We hebben veel meer keuzes.
We hebben veel meer prikkels.
En we weten gewoon even niet zo goed
hoe we daarmee om moeten gaan.
En daarin kunnen we dus lessen halen uit...
...andere tijden.
Om onszelf gewoon...
...beter te leren kennen.
Gelukkig hebben we mensen zoals jij en ik...
...en velen met ons die dezelfde missie deden.
Ja, ja.
De wereld mooier en gezonder te maken.
Dat is wel de bedoeling.
Met alle liefde inderdaad...
...om mensen echt te helpen.
Om meer in hun eigen kracht...
...te gaan staan.
En daardoor dus ook meer...
...betere maatschappij te creëren.
Anton Notenboom.
The Barefoot Dutchman.
Dankjewel.
Dankjewel.