Abonneren
Delen
Delen
Embedden
Welkom bij Rust in je Hoofd, de podcast van Meditation Moments. In deze podcast spreekt Michael Pilarczyk met bekende gasten en toonaangevende experts over mentale gezondheid, zingeving, meditatie, persoonlijke ontwikkeling en…. het leven zelf.
Als we nou allemaal weten dat bewegen zo
goed is, en sporten is zo goed, waarom
doen zoveel mensen het dan toch niet?
De vraag van deze tijd, want het is
meer mogelijk, we weten meer, er zijn meer
sportaanbieders dan ooit tevoren.
En tegelijkertijd zijn we zieker dan ooit tevoren,
met meer dan de helft van de mensen
inmiddels overgewicht.
Bijna 70% van de samenleving heeft een
chronische aandoening.
Dat zijn cijfers, daar schrik je van.
Dit zijn de echte cijfers?
Ja, wat zijn nu dan de obstakels voor
mensen?
Hij werd bekend als televisiepresentator, maar inmiddels is
hij een symbool voor een gezonde leefstijl en
een gezond lichaam.
Meerdere keren stond hij op de cover van
Men's Health.
Arie Boomsma is oprichter en eigenaar van Vondelgym
met sportscholen in Amsterdam en Rotterdam.
Hij schrijft boeken en hij spreekt geregeld over
gezonde leefstijl, routines, sport en fysieke en mentale
gezondheid.
Arie leeft een heerlijk buitenleven met zijn vrouw
en hun drie kinderen.
En vandaag is hij te gast in de
Rust in Je Hoofd podcast.
Arie Boomsma, en hoe is het met de
rust in zijn hoofd?
Hij komt en gaat.
Want jij komt heel rustig over altijd?
Ja, maar dat heb jij volgens mij ook
en dat betekent nog niet dat het in
je hoofd ook altijd kalm is.
Wat houdt jou s'nachts wel eens wakker
dan?
Nou, bij Vondelgym werken inmiddels zo bijna 200
mensen.
Wow!
Ja, een Nestorgym is er nu bij, ik
weet het ook zeer, bijna 20.
Hoeveel vestigingen zijn er?
Vier Vondelgym, één Nestorgym.
In Amsterdam en Rotterdam?
Ja, en dus dat is het eigenlijk het
meest.
De laatste was er een locatie onder water,
echt overstroomd, met rioolproblemen.
Toen waren we drie maanden dicht, dus drie
maanden lang al die zelfstandige ondernemers ergens anders
zien onder te brengen.
Leden die, dat zijn wel stressmomenten, dat als
ik dan even wakker word s'nachts, om
welke reden dan ook.
Maar er werken 200 mensen?
Ja.
Dat hoef jij dus niet allemaal zelf op
te lossen?
Nee, nee, nee.
Of sta je wel te dweilen met emmertjes?
Nou, daar waren we wel.
Toch?
Vaak ben jij dan toch als verantwoordelijke ben
er wel.
Ja, ik ben dan tegens lopen sjouwen, de
trappen op en af.
Ja, dat vind ik ook wel fijn dan.
En ook als voorbeeld ook wel naar de
collega's toe, van dit moeten we wel samen
oplossen.
Maar toch, het is ook jouw ding natuurlijk.
Ja, en het zijn ook hele professionele mensen
die dat allemaal hartstikke goed gedaan hebben.
Dus het is allemaal goed gekomen, maar dat
zijn wel de momenten.
Mensen vergeten dat wel eens.
Die zien jou alleen maar op elke voorkant
van de mensheld staan, al 50 jaar lang.
Dat is echt wel het beeld wat ze
hebben bij Harry Bones, want die staat altijd
op de voorkant.
En ja, wat doet die verder?
Maar je bent eigenlijk gewoon bedrijfsleider, ondernemer.
Je hebt bedrijven, je schrijft boeken, lezingen.
Je doet zoveel dingen.
Maar mijn kinderen vragen dat ook.
En dit wil ik dus vertellen.
Van buiten alles wat je dan doet, ben
je gewoon vader van drie kinderen.
En je bent de echtgenoot van je vrouw,
de gezinsman, de boer.
Want jullie wonen, is het een boerderij, mag
ik het zo zeggen?
Ik weet niet of het helemaal zelfvoorzienend is,
maar ik zie je altijd met kippen in
de groentetuin en dingen doen en zo.
Ik ben gewoon benieuwd naar, wie is nou
eigenlijk de Arie achter jou?
Wie ben je nou echt?
Ja, maar ik denk dat al die dingen,
want ik maak wel eens een lijstje ook
van, wat voel je je nou het meest?
En nu drijft dan vader, vind ik toch
echt het meest naar boven.
Hoe oud zijn de kinderen?
9, 7 en 5.
Een hele belangrijke periode.
Ja, maar daarom hebben we ervoor gekozen, ook
allebei trouwens, Romy en ik, om ons werk
vooral in de schooldagen te doen.
Dus op het moment dat we ze naar
school gebracht hebben, hebben we van half 9
tot kwart over tweede tijd om het werk
allemaal in te gieten.
En dan de middag is weer voor de
kinderen, deze jaren dan.
Dat is natuurlijk ook heel anders geweest en
zal misschien weer anders worden, maar deze jaren
kiezen we ervoor het zo te doen.
Rust in je hoofd.
Dat was voor mij een aanleiding om met
deze podcast te beginnen, omdat veel mensen last
hebben van onrust, mentale problemen.
Jij bent wel een soort symbool van gezondheid.
Gezonde leefstijl in Nederland, zo mag je het
wel zeggen.
Ben je altijd zo geweest?
Ben je er altijd zo mee bezig geweest?
Wel met sport in ieder geval.
Dat is echt al vanaf 4, 5 jaar
oud en fitness zelfs al vanaf mijn veertiende.
Dus dat is ruim 35 jaar daarin aan
het verdiepen en bezig.
Maar voeding was eerder vanzelfsprekend.
Dus mijn moeder is wel heel nuchter.
Dus drie maaltijden, veel vers, veel groenten, niet
al te vaak vlees en vis.
Daar zat eigenlijk een hele logische structuur in
en visie.
Maar ik ben daar zelf eigenlijk pas echt
sinds vondelgym, dus zo'n 10 jaar geleden
ben ik daar echt veel dieper in gedoken,
omdat ik gewoon merkte dat was voor mij
zo'n kantelpunt dat je hopelijk een paar
keer mag hebben in je leven.
Dat je van het ene werk, een carrière
in televisie, mag schakelen naar bijna jezelf opnieuw
uitvinden en helemaal op die gezondheid en trainen
te gaan.
Dat was het moment dat ik dacht, oh,
maar voeding is energie.
Daar moet ik veel meer van weten om
te begrijpen hoe ik die dagen goed doorkom,
hoe ik dingen kan doen, ideeën kan hebben,
veerkrachtig kan blijven.
Dus dat is eigenlijk de afgelopen 10 jaar
pas.
En daar ben je vooral op gaan richten
en in gaan specialiseren.
Die voeding, routines ben je heel erg mee
bezig, ook in je eigen leven volgens mij.
Je hebt ook leefregels voor jezelf.
Voor iedereen die kijkt en luistert nu.
Wat zijn nou volgens jou de beste adviezen?
Iedereen wil altijd makkelijke tips.
Wat zijn de makkelijke tips?
Wat kan je toepassen in je dagelijks leven
om één meer rust in je hoofd te
krijgen en minder last te hebben van, laten
we zeggen, alle gedoe'tjes?
Hoe heb jij dat voor jezelf opgelost?
Voor mij is misschien wel het allerbelangrijkste slapen
op een vast ritme.
Dus op dezelfde tijd naar bed in de
avond en ook in de ochtend altijd op
dezelfde tijd op.
Dat doe je ook.
Ja, en dan wijk je natuurlijk wel eens
een dagje af.
Maar op het moment dat het een dagelijk
streven is, geeft het ook niet als het
een dagje anders is, want gisteren wel en
morgen ook weer.
Dus dat is voor mij qua energie en
rust eigenlijk ook wel de veerkracht hebben om
met dingen om te gaan.
Als het wel even misgaat, is dat slaapritme
denk ik de grootste gamechanger.
En op een hele belangrijke tweede plaats stiltemomenten
in de dagen.
Dus meerdere stiltemomenten op een dag.
En natuurlijk beweging en voeding.
Ja, dat zijn denk ik, is dat mijn
palet van zo lukt het een beetje om
de boel stabiel te houden.
Hoe laat ga je naar bed?
In de winter half tien.
In de zomer net na tienen, want het
is bij ons afhankelijk van de kippen.
Dus kippen gaan op stok op het moment
dat het gaat schemeren.
En dat is dus in de winter al
om half vijf, vijf uur.
Maar in de zomer pas vijf over tien
op dit moment als wij praten.
Maar naarmate de zomer vordert is dat soms
half elf, kwart voor elf pas.
En dan moeten we het hok dicht doen
voor de vossen.
En dat kan allemaal automatisch hoor, maar wij
hebben dat niet.
En dus wij moeten wachten tot de kippen
op stok zijn, hok dicht, dan kunnen we
zelf.
Het is vrij vroeg dat je dan gaat
slapen of slaap je dan niet direct?
Ik lees meestal nog in ieder geval één
bladzijde.
In een echt boek?
Er zijn, nou ik heb wel een e
-reader.
Dat komt op dit moment als ik een
echt boek lees, heb ik licht dat je
op een rode stand een fijne, softe stand
kan zetten.
En ik heb een e-reader die je
ook kan dimmen, zodat ik niet bijvoorbeeld het
licht van mijn telefoon nodig heb, of een
lampje naast mijn bed.
Dat vind ik licht, dat me wakker houdt.
Maar ik lees altijd in ieder geval een
bladzijde, en vaak val ik tijdens die eerste
bladzijde al wel in slaap hoor.
Wat lees je op dit moment?
Ik heb nu in de fictiehoek een boek
van Maartje Wortel, schrijfster, dat heet Camping.
Dat is gewoon een mooi verhaal, echt een
roman.
En in de non-fictiehoek heb ik van
Ryan Holiday, Discipline is the thing, heet het
volgens mij in het Engels.
Het is alsof het van die boeken.
Ja, hij heeft een hele reeks.
Hij is geweldig.
Deze gaat over discipline.
Hij is echt dé leerling van Robert Greene.
Ik vind het zo'n knap werkje.
En die betrokken, je voelt bij hem drang.
Fantastisch.
Heel mooi.
Tip om te lezen, Ryan Holiday.
Je bent ook een goede voorlezer.
Las je je kinderen of lees je je
kinderen ook voor?
Elke avond, ja.
Maar, want je zegt natuurlijk nu ook, omdat
ik op jou...
We krijgen namelijk zoveel reacties.
Gaat Arie nog meer verhalen lezen?
Ik vond het zo leuk om te doen.
Alleen het grote verschil met voorlezen voor de
kinderen, ben je vrij geanimeerd.
Ik praat net als jij rustig.
Alleen wel, als je gaat lezen, wil je
spelen en intonatie en emoties.
En dat voorlezen, dat was met Emiel, jouw
collega.
En die bleef maar zeggen, ja, het mag
nog rustiger.
Er mag nog meer pauze.
We gaan slapen.
Dus zelfs voor mijn doen was dat zo
teruggeschakeld.
Maar ik vond het ontzettend leuk om te
doen.
Ik moest ook wennen.
Ik heb van de week weer een nieuw
verhaal ingelezen.
En dan lees ik dat bij mij thuis
in de studio in.
Dan denk ik van, nou, voor mijn gevoel,
dit voelde goed, was goed.
En dan luister ik het terug.
Dan denk ik van, jezus, het gaat veel
te snel.
En dat komt soms omdat het moment, als
ik ochtends dat inlees, ben ik in een
hele andere energie.
Als ik het s'avonds terug luister, denk
ik ook van, het gaat veel te snel.
Dus dan is het fijn dat er iemand
bij zit.
Ja, dan is het goed dat iemand af
en toe laat ik het zien, die luisteren.
Zegt ze, joh, dat is toch veel te
snel.
Dus zo gaat het achter de schermen.
Maar het is leuk om te doen.
En bij deze, je bent weer uitgenodigd.
Iedereen vindt het tof.
Ik ben er.
Hoe laat sta je op?
Want daar waren we.
Vijf uur.
Tussen vijf en kwart over vijf.
Ik gebruikte geen wekker voor.
Met de kippen?
Nou, die laat ik er weer uit dan,
ja.
Dus die zijn dan al wel wakker.
Want die worden dus ook als het licht
wordt weer wakker.
Maar waar het om gaat, is de routine
dus.
Gewoon diezelfde tijden ongeveer.
Jij zegt, dat heeft echt heel veel effect.
Ja, ik geloof en je hoort als je
die slaapwetenschappers, die noemen het ook vaak, dat
als je het weekend bijvoorbeeld uitslaapt, noemen ze
dat een social jetlag.
Dus later opstaan, soms wel twee uur later
als mensen uitslapen, dan creëer je dus eigenlijk
bijna een soort jetlag gevoel, omdat je dat
ritme verstoort.
Dat circadiane ritme, dag, nacht.
En dat je daarop in kan tappen.
Het verschilt wel per persoon een beetje.
Maar voor de meeste mensen is echt zo
tien uur, is wel het moment dat je
een beetje zou gaan moeten slapen.
En ja, als het licht wordt zo, het
liefst ongeveer acht uur later.
Ik vind het echt zo.
Slaap je acht uur dan?
In de winter zeker, acht en een half
ook wel.
En in de zomer dus iets minder.
Maar in de zomer ben ik nog meer
buiten, heb ik nog meer energie.
Dus dan heb ik ook iets minder slaap
nodig, merk ik.
Dus dan kan ik wel vijf over tien
die kip op stok, half elf in slaap,
vijf uur eruit.
Dus net geen acht uur ook natuurlijk.
Ik begon net met die vraag van hoe
is het met de rust in je hoofd?
Wat geeft je onrust?
Toen zei je natuurlijk het werk.
Begrijpelijk, want dat is ook verantwoordelijkheid.
En dat heeft met heel veel zaken te
maken en mensen.
En wat ik overigens heel bijzonder vond, we
hebben één keer samen getraind, had Arie me
uitgenodigd.
Toen dacht ik van oh gosh, het ging
best aardig.
Maar waar ik zo verbaasd over was, en
toen dacht ik van, dit is niet omdat
ik er nu toevallig bij ben.
Jij kende zoveel mensen die bij jullie trainen.
We waren een dag in Rotterdam, dat is
ook niet waar je iedere dag bent volgens
mij.
Er waren zoveel mensen en jij loopt op
iemand af en zegt, hé Teun, hé Jasper,
hé Lein.
En ik denk, ken jij iedereen die bij
jullie traint?
Dat kan toch bijna?
Maar wel heel veel mensen.
Ja, er zijn vijftienhonderd tot tweeduizend mensen per
locatie.
Gezichten kom ik echt een eind, maar ik
ben ook weer tijdens die werkdagen voor mij
dan, dus tussen half negen, twee ben ik
op die locaties.
Dus eigenlijk nooit in de avond.
En dat zijn natuurlijk de allerdrukste momenten.
En ook voor het werk is het daar
heel druk.
Dus er zijn ook best wel veel mensen
die ik nooit of niet zo vaak zie.
Maar ik vind het wel altijd leuk om...
Kijk, voor mij moeten die sportscholen moeten voelen
als sportverenigingen, waar mensen bijhoren, waar je elkaar
groept, waar je dingen samen doet.
We bieden alles in groepslessen aan.
En dus daar hoort ook bij, als je
iemand een paar keer gezien hebt, dat je
een knikje doet of een hand of...
En als je namen weet is dat helemaal
fijn natuurlijk, maar dat is lang niet altijd
hoor.
Wat is voor jou de reden om Vondelgym
op te richten?
Voor mij werkt ondernemen als ik het heel
dichtbij hou.
Dus als ik ga ondernemen omdat ik denk
een gat in de markt te zien, dan
faal ik.
Dat is ook gebeurd.
Je bent niet zo'n goeie ondernemer.
Nee, maar als ik het echt vanuit mijn
hart doe, van dit is een product dat
ik zelf wil gebruiken, dan lukt het.
En Vondelgym is eigenlijk voor mij de ideale
gym waar de discipline is die ik al
deed.
Dus ik ging weleens naar een crossfitbox.
Ik ging ergens boksen.
Ik had een reguliere fitnessplek waar het naartoe
ging.
Ik ging ook weleens met vrienden een park
in.
Ik ging naar een yogaschool af en toe
een lesje doen.
Dus ik dacht, stel nou dat je...
Een tien jaar geleden was dat ongebruikelijk.
Onder één dak al die dingen aanbiedt, zonder
dat het in losse zaaltjes gebeurt.
Dus dat je eigenlijk als een Spartaanse opleidingstuin,
als ze daar staan te boksen, dan hoor
je ook die crossfitters heen en weer.
Er staat een groepje te verzamelen om te
gaan hardlopen.
Het motiveert elkaar natuurlijk.
Ja, dus je voelt in die hele gym,
voel je die energiekolk als het goed is.
En dat moest het worden.
En toen merkte ik ineens dat al die
jaren fitness en in Amerika gewoon zes jaar
en observeren.
Wat vind ik goed?
Wat werkt?
Wat wil ik niet?
Het fenomeen inschrijfgeld bijvoorbeeld.
Dat is natuurlijk, nou, discutabel.
Zo zijn er veel meer dingen.
Dus ik wil heel graag dat mensen daar
komen, dat ze hard trainen en met een
glimlach uitlopen, gegroet worden.
Weet je, dat moet het worden.
Hoe ziet het eruit?
Groots gevoel, community.
Ja, en dan had ik die New York
gyms met zo'n boksring in het midden
en daaromheen die massa.
Dat ziet er wel zinig uit.
Weet je, dat dat het werd.
En dat heb ik toen mogen bouwen eigenlijk.
Beging het goed direct vanaf dag één?
Ja, maar dat was de verrassing.
Want zowel ik zelf als de partners waarmee
ik dat deed, dachten dit is vooral voor
ons en een paar gelijkgestemde vrienden, kennissen.
En toen hadden we ineens binnen een half
jaar, zaten we op een aantal leden dat
we gewoon moesten gaan nadenken over een stop
op de pieken.
Dus toen moesten we eerst aankondigen van als
mensen eruit gaan, dan hebben we ruimte.
Of je moet nu in de daluren kunnen
komen, dan is er nog een abonnement.
En op een gegeven moment hadden gewoon een
leden stop.
Dus toen dachten we, wacht eens even.
Dit is niet alleen voor ons.
Hier zitten mensen op te wachten.
Dit is net anders dan andere fitnessscholen.
En wat voor mensen komen daar dan?
Want je hebt natuurlijk ook Basic Fit en
je hebt zoveel andere gyms.
En die hele grote, ik weet niet hoe
je ze moet noemen, maar van die sportscholen,
zoals ik ze dan maar noem.
Toch wat jij doet met jullie school, dat
is totaal iets anders.
Wat voor mensen komen er dan bij jou?
Het zijn veel zelfstandigen of mensen die ook
wel tijdens hun werkdag mogen gaan trainen.
En het zijn ook mensen die boven gemiddeld
geïnteresseerd zijn in gezondheid.
Echt trainen, goed trainen, goed begeleid worden.
Meer leefstijl in het geheel.
Ja, een plek ook binnenstappen waar je weet,
hier is iedereen goed bezig.
Ook goed voor je netwerk.
Ja, en gemiddelde leeftijd is 32.
Dus het zijn ook wel mensen die net
uit die beginfase zijn.
Dat is eigenlijk de doelgroep.
Man, vrouw is best wel 50-50, 40
-60.
En dus ja, dat is eigenlijk de groep
die we trekken.
Maar ik vergelijk het ook wel eens met
supermarkten waar je die op de massa gerichte
dingen hebt die wat toegankelijker en misschien goedkoper
zijn.
En je hebt ook Markt en Stag.
En ja, Markt niet meer trouwens.
Maar supermarkten die wat meer service.
Maar die wat eliterisch, chiquer, ja.
Ja.
Iets met kwaliteit.
Ja, en voor mij gaat dan niet het
verschil in geld.
Want wij zijn helemaal niet zo duur.
Alleen wel aandacht, kwaliteit voorop.
En dus je kan er vrij, je kan
zelf gaan trainen.
Maar het gaat vooral om groepen.
En daar geloof ik heel erg in.
Dat er is echt ruimte voor train more
basic fit.
Om die individuele manier van trainen te bedienen.
En dan pompen ze zo 4.000, 5
.000 leden op een locatie.
En waar ik geloof heel erg in het
bouwen van een community waar je bij wil
horen.
En waar je dus ook wordt aangesproken als
je er een keer niet bent.
Hé, waar was je?
Ja, dat is goed.
Ja.
Dat is goed om toch even iedereen bij
de les te houden.
Ja, ja, ja.
Absoluut.
Gemiddelde leeftijd 32 zeg je.
Maar nu heb je sinds een aantal maanden
Nestorgy.
Wat is daar de gemiddelde leeftijd?
71.
Holy.
Ja.
Ja, dat is zo bijzonder.
Want het is dus echt een sportschool voor
ouderen.
Maar we hangen er geen leeftijd aan.
Omdat, nou jij kent ze ook.
Of ben ik te jong?
I don't know.
Je mag komen, zeker.
Maar dat is juist het punt van jij
en ik kennen mensen die zijn 30, maar
die zijn oud.
En we kennen ook zeventigers die jong zijn.
Dus de ondertitel van die sportschool is eigenlijk
krachtig ouder worden.
Dus het gaat veel meer over wat moet
je nu doen om zo lang mogelijk gezond
te kunnen blijven leven?
Dus de gemiddelde leeftijd is 71.
De oudste is 93.
De jongste 38.
Maar mensen komen er vooral naartoe omdat ze
denken, oké, ik wil mijn eigen veters kunnen
blijven strikken.
Ik wil kunnen opstaan vanaf de bank.
Ik wil een trapje kunnen pakken.
Want er zijn gewoon ouderen in onze samenleving,
die op het moment dat de lift in
hun appartement kapot is, blijven ze binnen.
Of als het verkeerslicht op groen gaat, zijn
ze bang dat ze de overkant van de
straat niet op tijd halen.
Want dat is iets dat je natuurlijk richting
eenzaamheid en richting de marges van de samenleving
duwt, wat gewoon echt wel heel problematisch is.
Dus daar gaat dit over, van goed blijven
meedraaien.
Jij traint je eigen ouders.
Hoe oud zijn ze nu?
83.
Was dat een aanleiding om hiermee te beginnen?
Of is het een toevalligheid?
Nee.
Zag je bij je ouders dat je dacht,
ze hebben meer beweging nodig?
Mijn vader had een herseninfarct.
Daar waren ze gelukkig snel bij.
Mijn moeder heeft goed gehandeld, waardoor hij goed
herstelde, maar wel ernstig verzwakt was.
Dunner, slap gewoon.
Mijn dochter rende op een ochtend op hem
af, toen ze bij ons thuis waren.
Normaal pakte hij het dan op en heest
hij er zo de lucht in.
Ik zag hem nog naar me kijken, van
ik weet niet of ik dit nu kan.
Zij springt en ze vallen samen hard.
Hij draaide wel in, maar helemaal blauw en
gebutst.
Dat is eigenlijk het moment dat hij tegen
mij zei, ik moet weer sterker worden.
Zo wil ik het niet.
Dat is een mooi inzicht, een belangrijk inzicht.
Ik merk dat de meeste ouderen zich erbij
neerleggen.
Het is de leeftijd.
Ik ben nu helemaal oud, zo gaat dat.
Daar kan ik toch niks meer aan doen.
Dan kijk ik naar jou en jouw vader.
Mijn vader is nu 84 en heeft ook
vijf bypasses.
Best wel een hoop medische dingen gehad.
Hij heeft nu ziekte van kaler alweer een
tijd.
Hij is onder behandeling.
Dan zeg ik, ga nou wat doen.
Hij doet dan elke dag met Max de
bewegingen.
Ik vind het super lief dat hij het
doet, maar dan is het echt dit.
Dan zeg ik, nee pap, maar je moet
dat been optillen.
En ja, je moet wel bewegen en laten
we nou gaan wandelen.
En hij wandelt dan wel een beetje.
Maar dan denk ik, dit is zo'n
typisch voorbeeld van, ik denk heel veel ouderen.
Wat jij zegt, die de straat niet meer
kunnen oversteken, die niet die twee treetjes kunnen
nemen.
Wat een enorme belasting is voor de zorg,
de oudere zorg, zeker op termijn.
We krijgen zoveel oudere mensen.
Laten we zeggen, iedereen die nu 45, 50
is.
Als die nu niks gaat doen, hebben we
straks een enorm probleem.
Daar kunnen jullie bij helpen.
Ik ben dan benieuwd, die mensen, hoeveel mensen
zijn er nu, oudere mensen in Nestor?
In Nestor al een paar honderd.
Ja, het zijn twee maanden op.
Hoe komen die dan bij je?
Wat is uw motivatie?
Bijna altijd is dat ze wel ergens gehoord
hebben over krachttraining en het belang voor je
botten en je spieren of dat je sarcopenie,
spierverval op ouderdom, bijna altijd zo.
Maar het leukste is, die eerste groep mensen,
dat zijn onze ambassadeurs.
Die hebben nog niks aan betaalde marketing of
wat dan ook gedaan, omdat zij vertellen, ze
nodigen mensen uit.
En ze merken nu al in twee maanden
tijd, merken sommige mensen al verschil.
Is een vrouw die laat een rollator af
en toe in haar appartement staan, weet je
wel?
Dat zijn dingen, daar krijg je iets terug.
Of mijn moeder, op haar 82ste kan ze
voor het eerst in haar leven weer touwtjes
springen.
Nou, dat was, hoe lang was het geleden
dat ze dat gedaan had?
50, 60 jaar minstens.
Het zijn natuurlijk mensen met heel veel tijd
en ook nog geld.
Vaak, ja.
Dan zitten ze ook op de stadspas voor
mensen zonder veel geld.
Ja, maar in ieder geval mensen die, ik
merk bij heel veel oudere mensen van, waar
moet je geld aan uitgeven?
Ze krijgen meestal meer binnen nu dan dat
ze opmaken.
Is dit natuurlijk wel iets moois om te
gaan doen met je tijd?
En het is, ik denk dat dat trouwens
voor iedereen, ook als je niet oud bent,
een hele mooie manier is om over trainen
na te denken.
Dat het gaat over, dat je naar je
leven kijkt en zegt, net als een topsporter
doet bij haar of zijn sport, van wat
heeft mijn sport nodig?
Of wat heeft mijn leven nodig om optimaal
geleefd te kunnen worden?
En daar ga ik voor trainen.
En bij ouderen is dat zo mooi, want
dan kunnen ze ineens wel weer die boodschappentassen
dragen.
Of ze struikelen, maar ze vallen niet.
Ja, dat is fantastisch.
Iedereen weet het.
Beweging is goed voor je.
Het is goed voor je lichaam en voor
je geest.
Voor je mind, voor je bloedsomloop, voor alles.
Maar als we nou allemaal weten dat bewegen
zo goed is, en sporten is zo goed,
waarom doen zoveel mensen het dan toch niet?
Ja, dat is de vraag van deze tijd,
want het is meer mogelijk.
We weten meer, er zijn meer sportaanbieders dan
ooit tevoren.
En tegelijkertijd zijn we zieker dan ooit tevoren,
met meer dan de helft van de mensen
inmiddels overgewicht.
Bijna 70% van de samenleving heeft een
chronische aandoening.
Dat zijn cijfers, daar schrik je van.
Dit zijn de echte cijfers.
Ja, en ik denk, heel vaak denk ik,
dat wij gewoon Amerika als voorland hebben, in
veel opzichten, als het gaat over gezondheid, en
misschien wel in alles.
Dat daar zijn de allerfitste, allerbeste sporters, die
zijn daar, maar ze hebben ook de allergezondste,
ongezondste samenleving.
En die twee kunnen dus naast elkaar bestaan.
En dan zou je kunnen concluderen, nou, het
werkt allemaal niet wat we doen.
Ik denk dat dat niet de constructieve weg
is.
Ik denk dat je veel meer moet kijken
van, wat zijn nu dan de obstakels voor
mensen?
Dus op het moment dat je weet, dat
er miljarden marketing gaat naar bewerkt voedsel, de
grote voedingsindustrie, en hoe makkelijk die eigenlijk alles
aan kan bieden.
Als je in een supermarkt komt, dat 80
% van wat er in de supermarkt ligt,
niet vers of gevarieerd is, eigenlijk geen echt
voedsel.
Maar het ziet eruit alsof het eten is.
Ja, sterker nog.
Ik vind het soms ook moeilijk, want je
zegt, ik vind het moeilijk als ik er
dan sta, denk ik van, ja, maar dit
ziet er toch mooi uit, die frambozen zien
er mooi uit, en die besjes.
En dan spreek ik iemand die zegt, nou,
ik zou dat niet meer eten.
Ik weet waar dat vandaan komt.
En dan denk ik van, ja, wat is
het nou voor verhaal?
Ze verkopen dat toch niet, als het niet
echt goed voor me zou zijn?
Nee, moeilijk hè?
Moeilijk, ik vind het echt heel moeilijk.
Overigens denk ik wel dat op het moment
dat je zelfs die bessen, die waarschijnlijk veel
te ver gereisd hebben, of bespoten zijn met
van alles, denk ik nog wel dat je
daar een betere keuze in hebt dan de
blauw gekleurde crackers.
Nee, eens, natuurlijk, daar ben ik met je
eens, maar we leven natuurlijk in een wereld
waarin we eigenlijk niet meer weten wat goed
en wat slecht is, ondanks dat we weten
wat goed en slecht voor je is.
Maar als het over voeding gaat, is het
van, ja, wat kan je dan nog wel
eten?
Dat hoor ik dan, maar wat dan wel?
Nou, voor sommige mensen, zoals jij en ik,
is er dan een oplossing om een eigen
groentetuin te beginnen.
Leuk hè?
Ik vind het fantastisch.
Jezus, wat is dat leerzaam en moeilijk vooral.
Hoeveel tijd ben je tijd kwijt aan onkruidwieden?
Nou, ik heb het allemaal aan de luxe
dat we een tuinman hebben die helpt.
En het is veel te veel eten voor
ons alleen, dus heel veel mensen kunnen mee
eten.
We werken ook heel veel mensen bij ons.
Ik vind dat ook mooi.
Ik ga een beetje terug naar de middeleeuwen,
dat ik zeg van, ja, we hebben een
soort mooi kasteel en alle mensen die bij
ons werken, die mogen uit de tuin mee
eten, want er is genoeg.
En iedereen helpt ook mee.
Dus je krijgt een soort community die heel
of bijna self-supporting wordt.
En als ik dan naar de buitenwereld kijk,
dan denk ik van, maar iedereen heeft ruzie
met elkaar.
Er zijn conflicten.
Het gaat helemaal niet goed.
En zoals het bij ons gaat, het kleine
ouderwetse dorp.
Iedereen zorgt voor elkaar en is er voor
elkaar.
Iedereen is gelijk.
Ik ben niet meer dan de tuinman of
de housekeeping die we hebben.
Weet je, iedereen is...
En dan denk ik van, wauw, ja, en
dat is natuurlijk een utopie en ik weet
dat het niet zo werkt, maar dat zou
zo'n mooi voorbeeld voor de wereld zijn.
Maar terug naar de groententuin.
Hoe gaat het bij jullie?
Goed seizoen dit.
Goed seizoen.
Vorig jaar met al die regen.
Hoe doen jullie dat?
Doen jullie het samen weer wel?
Ja, wij doen het samen.
En we hebben de kinderen.
Dus we hebben het zo verdeeld.
We hebben groentebakken.
Daar hebben we vanmorgen de eerste radijs uitgeplukt.
Daar hebben we van alles in staan.
Dan hebben we nog een groententuintje achterin.
En daar hebben we ook nog zelf rechtstreeks
in de grond van alles staan.
En de kinderen hebben ook een eigen strip.
En daar moeten ze twee keer in de
week onkruid wieden zelf.
Maar dat merk ik, want onze kinderen zijn
net als alle andere kinderen niet altijd even
makkelijk met groenten.
Maar op het moment dat het uit eigen
tuin komt, als we dan bezoek hebben, zeggen
ze hier, kijk, rucola.
Proef maar eens.
Of kijk, dit zijn mijn tomaten.
De aardbeien zijn rood.
Dat is leuk.
Ja, man.
En dus het bewustzijn van, oké, eten komt
dus uit de grond.
Je moet uitkijken met vogels en slakken.
En daar moet je iets tegen doen.
Dus ze worden meteen al heel erg bewust
al van het hele proces.
En dat geeft zo'n andere kijk.
Nog steeds niet makkelijk, maar wel een andere
kijk op eten.
En ik merk zelf ook, als je het
hebt over rust in je hoofd, dat de
dagen dat het lukt om gewoon te zeggen,
we gaan vandaag een middag lang in het
weekend bijvoorbeeld.
Met z'n allen in die tuin, onkruidwieden
plukken, dingen er weer inzetten, dingen eruit halen.
Dan aan het einde van die dag heb
je die voldoening, die rust.
Je merkt zelfs aan je gezicht dat het
meer ontspannen is.
Beetje zwarte nagels uit die grond eronder, in
de grond.
Je maakt je voedsel met liefde.
En ik had een lerares, Rajshree Patel, die
vertelde me over, de eerste keer dat ze
me dat vertelde, van je wordt wat je
eet.
Dat concept was voor mij totaal nieuw.
Tien jaar geleden dacht ik, je wordt wat
je eet.
Nu begrijp ik dat.
Maar toen zei ze ook van, ja, je
moet wel met liefde die tuin behandelen.
En als je dat doet, je laat met
liefde die groente groeien en je fruit groeien
en je kookt met liefde, gaat er een
hele andere energie in jouw voeding zitten.
Mooi.
En dan denken heel veel mensen, ja, dit
is spiritueel zweverig geneuzel.
Maar ik ben er echt van overtuigd dat
het zo is.
Jouw voeding wordt gewoon meer energetisch geladen.
Gezonder, laat ik het zo simpel zeggen.
Vind ik zo mooi.
Dus als je er op die manier mee
bezig bent, is de ultieme manier natuurlijk.
Geloof ik ook.
Voor ons is het echt een doel.
We hebben een waterput op het erf, maar
die is nog niet aangesloten.
Ook omdat onze kinderen de afgelopen jaren nog
jong waren.
Ik dacht, zo'n put.
Ik zag krantenbericht al vormen.
Maar nu is wel de tijd aangebroken om
die bron op grondwater aan te sluiten.
En dan hebben we de eieren, de kippen
van de eieren, de groente allemaal.
Onze buren maken verse melk en hebben koeien.
Het voelt net als wat jij net beschreef,
met zo'n gemeenschap die eigenlijk in te
klein aan het bouwen bent.
En ik geloof ook heel vaak dat in
al die onrust in de wereld om ons
heen en de sombermakende nieuws en de dreiging
en de angst, dat de dingen klein houden
zonder het te negeren hoor, want ik vind
wel dat je op de hoogte moet zijn.
Maar de dingen klein houden en doen waar
je invloed op hebt, dat dat heel erg
helpt om daarmee om te gaan met die
wereld om ons heen.
We hebben het gehad over slaap, over voeding
en toen zei je rust.
Elke dag een paar momentjes rust nemen voor
jezelf.
Niet één keer een moment, maar een paar
keer.
Wanneer neem jij die momentjes?
Ik sluip dus in de ochtend naar beneden
voordat de rest van de troepen zich melden.
Dan begin ik altijd met een ademssessie.
Dus zodra ik beneden ben eerst de honden
erbuiten en dan ga ik zelf op een
stoeltje zitten.
Het liefst buiten natuurlijk, als je de vogels
al gehoord en de geluiden buiten.
En dan doe ik een ademssessie van 10,
15 minuten.
Dus daar zit stilte, al is het wel
een begeleide sessie.
Dus Breathe with Sandy, die ook op Mallorca
was, die jongen.
Die doe ik daar.
En soms laat ik ook die telefoon lekker
weg en dan doe ik hem gewoon zelf.
Maar daar zit eigenlijk altijd al een blok
van wat je meditatie zou kunnen noemen.
En die dierenronde doe ik in stilte.
Mijn eerste beweegmomenten zitten daar in de ochtend.
Die doe ik in stilte.
Maar het is dus niet zo dat ik
echt ga zitten in deze fase dan om
helemaal stil te zijn en te kijken wat
zich aandient.
Het is wel een actieve stilte.
Wat is meditatie voor jou?
Bewustzijn van denken en er niet naar hoeven
handelen.
Ik denk dat voor mij is het eigenlijk
de training.
Dus als ik mediteer in deze fase doe
ik dus een adem sessie steeds in plaats
van die meditatie.
Maar ik heb ook wel vaak dat ik
de ochtend begin met meditatie.
En dan ben ik eigenlijk als een carousel
mijn gedachten aan het toestaan juist.
Ik observeer ze.
Ik handel er niet naar.
Maar als ik ze geobserveerd heb, ga ik
terug naar mijn ademhaling.
En dan dient zich vaak al de volgende
aan.
Dus ik word daarvan heel erg bewust.
Oké, ik denk van alles.
Soms voel ik een onrust van oh, daar
moet ik iets mee.
Moet ik misschien nu iets opschrijven in mijn
telefoon zelfs?
Of nee, dat hoeft niet.
Dat komt wel weer terug.
Terug naar de adem.
Nieuwe gedachten.
Ik voel iets terug naar de adem.
Dus het traint mij eigenlijk door ook in
het dagelijks leven iets te ervaren, impulsief te
voelen.
Hier moet ik op reageren en dan een
afstand te hebben.
En dat helpt me enorm in beslissingen, in
angst en zorgen.
Om terug te gaan naar die rust.
Die rust geeft je veel meer kracht.
Ja, ik hoef niet meteen iets te doen.
Dat is voor mij heel belangrijk.
Ik denk dat dat een wijze les is
voor iedereen ook om mee te nemen.
Mensen zeggen dan van ja, waarom zou ik
mediteren?
Ik heb geen tijd.
Juist daarom om even te zien van waarom
denk jij dat je zo druk bent?
Want vaak ben je drukker dan dat je
bent, maar denk je het vooral?
Ga terug naar die rust.
Om een betere beslissing te kunnen nemen.
Om een betere keuze te kunnen maken.
Om niet zo impulsief te reageren en daarna
spijt te krijgen.
Ja, dus juist.
Ja, volgens mij zei Gandhi dat van als
je te weinig tijd hebt, moet je juist
meer mediteren.
Juist die rust nemen.
Wat ik interessant vind is je hebt het
over die gedachten.
Ik zie wel eens hele mooie filmpjes van
jou op Insta's ochtends.
Waarschijnlijk dan om één over vijf als je
opstaat.
Ziet fantastisch uit ook bij jullie die omgeving.
Heb je dan nooit als je daar zit?
Dat heb ik heel vaak.
Als ik dan ochtends naar buiten ga, zit
ik in die tuin en kijk naar alles
wat er om me heen is.
En dan heb ik het gevoel dat ik
dus geen gedachte heb.
Ik ben gewoon gewoon echt.
Ik weet dat ik er ben.
Maar dat is het.
Ja, heb je dat nou ook?
Jawel, heb ik ook weleens.
Het gekke is, dat gaat zo snel dat
vanmorgen had ik het.
Want mijn zoon werd een beetje nukkig wakker
en op een gegeven moment pakte ik hem
even beet en dan voel ik hem ontspannen
in mijn ademhaling eigenlijk.
Dus dan haal ik even diep ademen en
dan laat ik hem even gaan.
En dan voel je hem ontspannen.
En op dat moment was ik heel erg
bewust dat dit het enige was.
Ik voel hem.
Ik voel onze ademhaling.
Ik heb hem vast.
Ik was helemaal daar.
En dat heb ik met die meditatie ook
wel eens.
Dat je dan echt inderdaad, al is het
kijken naar de lucht of dat je heel
even dat moment hebt van er is niks
anders dan dat.
Maar het is ook zo weer weg dan.
Bij mij in ieder geval.
Kinderen.
Jullie hebben drie kinderen.
Wist je dat?
Ken je het boekje Duizend Dagen?
De eerste duizend dagen?
Of is dat?
Dat je bekend is in ieder geval?
Ik ken het wel ja.
Het is overigens best een heel goed boekje.
Ik heb het laatst gelezen.
Ik ben me heel erg aan het verdiepen
van wat.
Wat gebeurt er nou met mensen?
Waarom hebben mensen van soms onze leeftijd, maar
ook als je 40, 30, en vaak 15,
20 bent, last van zoveel onrust?
Het gevoel van ik moet presteren.
Ik moet me beter voordoen.
Ik wil erbij horen.
Please gedrag.
Dus heel veel eigen mentale problemen.
Gedragsproblemen komen voort.
Blijkbaar al uit een periode van.
Voor de conceptie.
De hele zwangerschap is zo bizar belangrijk.
En dan die eerste twee jaar.
Dat is dit jaar mijn studie onder onderwerpen.
Ik heb ieder jaar één dingetje wat ik
studeer.
Dit jaar is het.
Hoe zit het dan bij kinderen?
Ik wist niet dat het zo bizar voor
je heeft.
Hoe hebben jullie dat gedaan?
Vanaf het moment dat.
De kids werden geboren tot.
Laten we zeggen nu.
Dat ze 5, 7 jaar zijn.
Allereerst vind ik mooi dat je dat zo
doet.
Ik hoorde vanmorgen.
Iemand die zat bij Rich Roll in de
podcast.
Volgens mijn gedragspsycholoog.
En die zei.
Zijn vraag op borrels aan mensen.
En verjaardag is altijd.
Waar ben je op dit moment in je
leven?
Nog een beginner in.
En dat is wat jij nu eigenlijk zegt.
Dat je elk jaar iets nieuws.
Ieder een hoofd thema.
Om te bestuderen.
Maar dat is niet je vraag.
Maar dit was een goeie.
Wat is het?
David Starris.
Oh ja.
Dat was een goeie van je.
Totaal ander onderwerp.
Wij hebben toen Romy.
We hebben eerst een miskruim gehad.
In een heel laat stadion.
Dat was droevig.
En dan komen er allerlei onzekerheden.
Ook van ligt het aan ons?
Kunnen we dit?
Dus er speelde toen heel veel.
En dus de eerste keer.
Dat ze daarna weer zwanger werd.
Was spannend ook wel.
Elke echo.
Ben je dan toch weer bang?
Ja, dat geeft onrust natuurlijk.
Maar juist daardoor.
Omdat we ook die onzekerheden heel erg deelden.
Hebben we wel heel veel gesproken over.
Oké, hoe gaan we het inrichten?
Want ik maakte toen nog heel veel televisie.
Was ook veel op reis daarvoor.
En Romy was veel meer aan het begin
van dingen.
En zij gaf toen zelf aan.
Van ik wil de eerste jaren.
Van dit leven dat er nu aankomt.
Wil ik er volledig zijn.
Dus jij werkt door.
Ik ben hier.
Dat was echt heel duidelijk haar wens.
Terwijl ik dacht.
Moderne man.
Let's go 50-50.
Wat gaan we doen?
Ik had er ook wel zin in merkte
ik.
Maar nee, zij zei.
Nee, we gaan dit zo doen.
En dan kunnen we daar ook op leunen.
Dus die eerste jaren.
Hebben we heel duidelijk gezegd.
Zo gaan we dat verdelen.
Zij was vooral thuis alles aan het doen.
En ik was veel aan het werk.
Op een gegeven moment.
Ik kwam er nog een kindje.
En toen merkte ik.
Dat ik doordat ik veel op reis was.
Ook heel veel niet thuis was dus.
En veel miste.
En ik merkte ook dat.
Mijn bedrijf zat in een groeifase.
Mijn kinderen uiteraard in een groeifase.
Ik voelde gewoon trekken aan me.
Van ik wil daar veel meer zijn.
En niet de hele tijd op reis.
Dingen aan het maken.
Waar ik de ene keer heel trots op
ben.
De andere keer denk.
Ben ik mezelf aan het herhalen.
Dus dat trok zo hard.
Dat ik meteen ben gaan kijken.
Hoe kan ik gaan schakelen?
Dat ik meer hier kan zijn.
Maar televisie was op dat moment.
Wel echt ook mijn hoofdingkomen.
Dus dat was een spannende overweging.
Vondelgym ging heel goed.
Maar wel een start-up.
Dus moeilijke beslissing.
Uiteindelijk toch de knoop doorgehakt.
Toen ik merkte.
Nee.
Op het moment dat die wachtlijst er was.
Dacht ik.
Hier gaan we doorbouwen.
Ik ga terugschakelen.
Minder tv maken.
Niet meer op reis.
Veel meer hier zijn.
Dat was de eerste beslissing.
Op dat moment ging Romy's werk ook weer
lopen.
Dus in aanloop naar ons derde.
Onze dochter Juniper de laatste.
Waren we allebei weer aan het werk.
Maar toen hebben we er wel gelukkig voor
kunnen kiezen.
Ook om allebei te zeggen.
We gaan de zorg thuis.
En ons werk gaan we echt eerlijk verdelen.
En dan moet ik meteen bijzeggen.
Dat ik daar echt nog vaak de mist
in ben gegaan.
Dat ik dan als een kind ziek was.
En dus thuis moest blijven van school.
Dat ik al met mijn tas bij de
deur stond.
En er maar vanuit ging dat Romy dan
thuis bleef.
Want dat ben ik gewend zo'n beetje.
Die fout heb ik echt vaak gemaakt.
En ook wel op andere vlakken.
Maar uiteindelijk is het wel zo gegist en
gegroeid.
Ik kook nu drie tot vier dagen in
de week.
Ik zorg ook voor het ontbijt.
Ik doe de was.
Ik neem veel van de de huistaken op
me.
Zodat zij ook lekker aan haar bedrijf kan
bouwen.
En lekker kan werken.
En we hebben dat nu heel mooi verdeeld.
Dat ik af en toe denk.
O, er gaat best nog wel iets fout.
Maar er gaat heel veel goed.
En door er veel met elkaar over te
praten.
En ook te kijken van.
Hoe voorkomen we dat je zo richting die
traditionele rolverdeling.
Geduwd wordt eigenlijk door van alles.
Hoe voorkomen.
En hoe richten we dat door in op
een manier.
Dat we en veel tijd met de kinderen
kunnen doorbrengen.
Dat we wel ambitieus en gretig kunnen blijven.
In de dingen die we willen doen en
bouwen.
Maar en dat we ook met elkaar blijven
leven.
En elkaar blijven zien.
En opzoeken.
Je hebt duidelijke leefregels.
Toch ook voor jezelf.
S'avonds werk je eigenlijk niet meer.
Als het niet echt hoeft.
Nee, ik heb vooral lezingen en spreekbeurten.
Presentaties.
Daar kan je natuurlijk altijd het land in
voor van alles.
Maar daar heb ik voor gekozen.
Om dan deze jaren in ieder geval dat
niet te doen.
En om ook maar één keer in de
maand ergens een presentatie te geven.
Want elke ja tegen iets buiten de deur.
Is nee tegen thuis.
En mijn bedrijf vraagt veel tijd.
De boerderij vraagt veel tijd.
De kinderen.
Dus ja, dit is gewoon een puzzel eigenlijk.
En dan als het dan qua inkomen natuurlijk
lukt.
Om te kunnen zeggen.
Deze jaren in ieder geval even niet.
Dan kunnen we hier op leunen.
Kunnen we hier verder bouwen.
Ja, nee zeggen is wel moeilijk.
Want het wordt ook een levenshouding.
Als je niet uitkijkt.
Ik hou van openstaan en ja zeggen tegen
dingen.
Dus ik vind het wel moeilijk.
Maar het helpt me wel heel erg.
Om de energie en de tijd goed te
verdelen.
Over de dingen die nu heel belangrijk zijn.
Nee zeggen vind jij moeilijk.
Ja, want je bent een people pleaser toch
wel een beetje.
Je bent zo'n grote vent.
Maar je bent altijd zo'n lieve man.
Zoals je op mij overkomt.
Zeg nou gewoon nee.
Ze vinden mij allemaal een arrogante eikel.
Want ik zeg altijd nee.
En ik ben onaardig.
Maar jij bent altijd vriend.
Ik heb eerder ruzie met mensen.
Ik zeg gewoon nee.
Ik heb van jou geleerd.
Ik luisterde een oud podcast met met Giel
Beelen.
Dat je zegt je moet nooit op dat
moment.
Als je ergens bent.
Nooit dan nee.
Zeg altijd mail me even.
Of daar reageer ik later op.
Ook weer dat uit dat moment.
Die beslissing even van het moment af nemen.
Want later is het veel makkelijker om te
zeggen nee.
En dan uit te leggen waarom niet.
Maar ben je een pleaser?
Ja.
Van huis uit?
Ja ik denk dat dat.
Kijk het is natuurlijk koude grondpsychologie.
Maar mijn vader is dominee.
En wij groeiden op in kleine dorpen.
Waar hij de dominee was.
En dus gekend werd in het dorp.
En waar iedereen voor mijn gevoel ons zag.
Dus dan noemen ze het ook het glazen
huis.
Een dominees gezin.
Iedereen kent je.
Iedereen ziet je.
Al heel snel ging ik heel vroeg.
Op mijn zestiende naar Amerika basketballen.
Was ook weer een publiek.
Toen ik terugkwam.
Via modellenwerk en kleine klusjes.
Dat tv werk in.
Dus ik ben me eigenlijk een leven lang
bewust geweest.
Van het gezien worden.
En dat er ook iets van je gevonden
werd.
En in mijn jeugd was ik heel erg
bezig.
Met aardig gevonden worden.
Leuk gevonden worden.
In tv heb ik geleerd.
Dat wat je ook doet.
Er zijn haters en lofduiters.
Altijd allebei.
En dan moet je je door beide niet
laten leiden.
Niet in je keuzes.
En niet in wat je maakt.
Dus daar ben ik wel beter in geworden.
Maar het blijft.
Ik kom het liefst mensen tegemoet.
En inderdaad die euforie.
Van dat je een leuke presentatie hebt gedaan.
En er is energie.
En iedereen is.
Oh wij doen dan en dan doen we
het ook.
En zou je daar ook willen?
En dan was het eerder.
Ja tuurlijk hier is mijn mailadres.
En stuur maar.
Maar dat past helemaal niet.
En dat kan allemaal helemaal niet.
Mijn advies is nee zeggen.
Ja zeggen kan altijd nog.
Ja nog.
Maar andersom niet.
Want als je eerst ja zegt.
Wat jij vroeger deed.
Daarna krijg je gedoe.
De meeste mensen hebben moeite met nee zeggen.
Boeiend waar dat dan vandaan komt.
En dit is dus wat ik nu aan
het bestuderen ben.
Ik denk van dit kan heel erg ver
terug gaan.
Heel erg ver.
Maar het kan ook te maken hebben met
het gezin.
Of jij wilde toch lief zijn.
En je wil nog steeds lief zijn.
Dus je probeert.
Ik leg hem in therapie wel eens voor.
Ja ik vind het boeiend.
Wat komt eruit dan?
Kijk je hebt.
Als je het helemaal Freudiaans.
Freudiaans bekijkt.
Dan ik heb een broer.
Die elf maanden na mij geboren is.
Dus al heel snel van de borstvoeding af.
Want mijn moeder was weer zwanger.
Dus daar zit iets.
Dan in dat dominees gezin.
Is een gemeente.
Een dominees staat voor een gemeente.
Dus die is zijn aandacht aan het richten.
Op een hele grote groep anderen.
Plus we hadden een tafel vol broers.
Ik kom uit een gezin met vijf kinderen.
Dus aandacht krijgen.
Is wel een heel belangrijk thema meteen.
En ik was me heel vroeg bewust van
het feit.
Dat als ik op een podium stapte.
Of een grap maakte in de klas.
Of een eerste steen gooide door een ruit.
Dat ik dat wel ook een fijne aandacht
vond.
Dus er waren heel veel.
Er zijn zowel Freudiaans.
Als gewoon in de sociologie.
In het opgroeien in zo'n situatie.
Zijn er wel veel bewijzen van.
Ja dat het wel logisch is.
Dat ik wil behagen.
En het is me pas echt ver.
In mijn dertigers, veertigers.
Gaan lukken om daar minder mee bezig te
zijn.
En meer te denken.
Er is een kleine groep mensen.
Die wil ik zo goed mogelijk bedienen.
En daar wil ik voor leven.
En die grote groep heb ik niet zoveel
invloed op.
Ik vind het fijn om mensen te groeten
op straat.
En ik vind het nog steeds fijn om
aardig gevonden te worden.
Maar het is niet meer mijn doel.
Je vader was dominee?
Of is dat nog steeds?
Ik krijg nog steeds wel die beekstoelen.
Dat ben je altijd natuurlijk.
Jij bent dat ook wel een beetje.
Toch, vind je niet?
Je bent toch wel die boodschapper.
Ik heb wel een missie.
Je hebt een missie.
Toch een dominee pastoor is toch iemand die
wijsheid probeert over te brengen.
Of je nou gelooft in een god of
wat dan ook.
Maar je gelooft wel in een levensfilosofie.
Dat is toch levensbeschouwing.
Wat heb jij van je vader geleerd?
Ik heb een leven lang één tot twee
keer in de week naar hem staan kijken
op die preekstoel voor die mensen.
En ook op ochtenden dat het ramvol zat
met alleen nog staarplekken.
Maar ook op middagen met veertien grijze hoofden.
En hoe het publiek ook was, in het
verhaal kon hij ze raken.
En nu, mijn vader is dus 83 en
heeft een paar tikken van het leven gehad.
Waardoor de energie de ene dag beter is
dan de ander.
Maar als hij op een preekstoel staat is
hij on fire echt.
Dan zie je hem echt opleven en raken
en echt hartstochtelijk vertellen.
En die manier van communiceren dat je dus
een publiek hebt dat je moet zien te
lezen.
Dat bij het ene publiek zijn het andere
dingen die je moet zeggen en doen.
En contact op een andere manier maken om
ze betrokken te krijgen.
Ik denk dat die dingen het meest van
hem geleerd heb.
En ik heb ook wel geleerd, kijk een
dominee heeft een antwoord en dat heb ik
niet.
Dus ik vind het heel fijn om aan
te rijken.
En ik vind het ook fijn als mensen
in beweging komen.
Maar ik hoef niet zozeer te zeggen van
dit is de weg en dat niet.
Bijvoorbeeld dat daar verschillen.
Deed je vader dat bij jou vroeger dan
wel?
Ik vind het niet, mijn broers soms wel.
Dus als je mijn broers vraagt zijn jullie
bijvoorbeeld streng opgevoed?
Dan zullen ze in ieder geval twee van
de drie wel ja zeggen.
En ik vind dat wel meevallen.
Maar ik ben ook heel vroeg van huis
gegaan.
Dus ook dit is boeiend.
Dit zit ook in mijn studiepakket dit jaar.
Je zou denken als er vijf kinderen in
een gezin zijn is iedereen in datzelfde gezin
opgegroeid.
Het is helemaal niet waar.
Want Cindy heeft het ook.
Haar broer is veel ouder dan zij.
Zij is de jongste, haar broer is de
oudste.
Er is een heel andere dynamiek in dat
gezin.
Eigenlijk zei ze ook van ik was op
het einde enig kind.
Want de rest was het huis al uit.
Ik was de enige die nog thuis was.
Dus heel anders met mijn vader en moeder.
Als je met z'n vijven thuis bent
wil het niet zeggen dat jouw broers hetzelfde
beleefd hebben, ervaren hebben.
Het is met jouw broers ook heel anders
gegaan dan met jou.
Ja, ik heb een zusje nog elf jaar
jonger dan ik.
En in de leeftijd dat zij zich een
beetje begon te ontwikkelen als mens eigenlijk, jonge
leeftijd, ging het met een van mijn broers
echt mis, echt ontsporen mis.
Dus daar ging heel veel aandacht naartoe die
al verdeeld werd over misschien wel te veel.
Dus ja, zij heeft nog steeds nu op
de 40ste heeft ze de drang om gehoord
te worden en gezien te worden.
En wij zullen allemaal zeggen dat we liefdevol
zijn opgevoed.
We hebben allemaal een goede band met onze
ouders.
Maar wel ook zeventiger jaren, tachtiger jaren.
En het is een hele andere kijk op
het leven.
Dus mijn ouders stonden in dienst van een
gemeente.
En wij waren daar ook bij, weet je
wel.
Dus het is wel als ik dat vergelijk
met sommige andere mensen.
Ja, het is wel echt een andere dynamiek.
Je zegt het net, de jaren 70, 80
en nu.
We zijn zo'n beetje 50 jaar verder
in de tijd.
Ik wil niet zeggen dat er iets mis
is met de samenleving, want iedere periode is
anders.
Maar toch, wat is er mis met de
samenleving?
Ja, we kunnen toch niet stellen dat het
goed gaat.
Het is altijd gezeik de laatste jaren.
Politiek is gezeik.
Er zijn conflicten.
Nou is dat natuurlijk ook een illusie, want
als je door de tijd heen kijkt, er
is altijd oorlog geweest.
Er is meer wel dan geen oorlog geweest.
Eigenlijk, wij hebben een periode meegemaakt dat het
relatief rustig was.
Na het vallen van die Berlijnse muur.
Eigenlijk de periode jaren 90 tot een beetje
tot corona.
Zo'n beetje zou je kunnen zeggen, was
het relatief rustig in de wereld.
Gelukkig heeft corona alles en iedereen wakker geschud.
Daarna is er ook een soort hele duidelijke
tweedeling gekomen.
Van mensen die veel meer met gezondheid bezig
zijn gegaan.
En mensen die dachten van, we zien wel.
Dat vind ik ook opvallend.
Er is een soort gezondheidsstroom op gang gekomen.
Mensen die veel meer zijn gaan sporten, gezond
eten, echt veel meer daarmee bezig.
En de mensen die gewoon maar weer door
zijn gaan leven.
Maar wat is nou het probleem?
Als ik die vraag aan jou stel, dat
zoveel mensen last hebben van mentale problemen.
Stress, burnout, het gevoel dat er zoveel druk
is van de maatschappij.
Wat is er met de maatschappij aan de
hand?
Of wat zouden we moeten doen om het
positief in te steken?
Dat we allemaal weer wat relaxter en blijer
worden.
Ja, ik denk dat het bijna niet anders
kan dan dat als cocktail te benaderen van
aspecten.
Dus de combinatie van dat verstoorde ritme.
We zijn verder van de natuur verwijderd geraakt.
En daarmee zieker geworden.
Dus ik denk dat een deel van de
oplossing ligt weer dichter naar die natuur.
Meer naar buiten, gezonder eten.
Dat zijn volgens mij hele logische, haalbare stappen.
Het constant geconfronteerd worden met het leven van
anderen.
Denk ik dat een hele belangrijke factor is.
Je ziet successen en misschien herken je het.
Dat je vroeger naar een acteur of een
zanger of iemand keek van ongeveer je leeftijd.
En je dacht, oh die is al daar.
En dat je dan vormen van afgunst ook
kon voelen.
Van, oh en ik sta nu hier nog.
Maar dat heb je nu natuurlijk op het
testosterongebied.
Gewoon echt zoveel andere levens worden je mee
geconfronteerd.
Ik denk dat dat belangrijk is.
Die enorme hoeveelheid bewerkt voedsel die we tot
ons nemen, denk ik ook niet helpt.
En grote inactiviteit.
Dus ik denk niet dat dat het probleem
is van alle mentale problemen.
Maar als je die cocktail bij elkaar doet.
En dan die dreiging, somberte, die onzekere wereld
om ons heen.
Of je nou milieu of politiek of op
welke manier dan ook benadert.
Er is onrust.
En dat doet toch iets met je natuurlijk.
Denk ik dat je in die hele cocktail,
dat dat wel een beetje in grote lijnen
kan zijn.
Waarom zoveel mensen zich zo somber of mentaal
in de war voelen.
Dan zeg ik altijd, dat grote wereldprobleem gaan
we niet oplossen.
Of je nou wel of niet gelooft in
het klimaat of dat verandert enzo.
Dat gaan wij niet kunnen oplossen.
Althans, niet zo 1, 2, 3.
En de oorlogen en alles wat geopolitiek gebeurt.
Wat we denk ik met elkaar op een
momentum wel moeten oplossen.
Want anders dan gaan we op weg naar
het einde der tijden waarschijnlijk.
Ik weet niet hoe je vader dat ziet.
Maar op individueel niveau denk ik dat je
heel veel kan doen.
En als iedereen of steeds meer mensen individueel
aan zichzelf gaan werken.
Positiever zijn.
Het leven positiever bekijken.
Heeft dat dus een positieve uitwerking op je
kinderen.
Op de mensen met wie je omgaat.
Ja, maar ook zeker denk ik.
Want ik denk als het gaat over verandering.
Dan heb je altijd volgens mij twee sporen.
Dat individuele waar je echt aan de bak
moet.
Je mag ook echt wel.
We mogen echt wat strenger voor onszelf.
Niet harder, maar wel strenger voor onszelf zijn.
Mediscipline.
Ja.
We zijn te luid.
We moeten aan de bak.
Je moet veranderingen doorvoeren nu.
Dat kan niet anders.
We staan echt op een nulpunt.
We moeten omhoog.
Maar die andere is natuurlijk ook heel belangrijk.
Is als het gaat over het aan banden
leggen van die agressieve marketing.
Op het gebied van alles wat ongezond is.
Of de wetgeving op bepaalde dingen.
Dus ik denk wel dat je naast die
individuele verandering ook een verandering.
Die meer vanuit de overheid internationaal ook komt.
Waar gezonde dingen toegankelijker worden gemaakt.
En ongezonde dingen ontoegankelijker.
Dus die obstakels daar moet je ook iets
mee doen als samenleving.
Ik denk die twee dingen, die sporen heb
je wel echt allebei nodig.
Want anders is het heel moeilijk om dat
in je eentje te doen.
Als er zoveel geweld tegenover je staat.
En ik weet dat je Anton Notenboom ook
in de serie hebt.
Hij heeft altijd hele mooie voorbeelden.
Hoe belangrijk het is dat we elkaar blijven
zien.
Dus hij heeft het voorbeeld dat iemand dacht
ineens ik moet hem eens bellen weer.
En belden.
En eigenlijk daarmee iemand even dat teken van
interesse.
En even zeggen ik dacht aan je.
Een zelfmoord voorkwam.
Mensen kunnen zo diep in die mentale problemen
zitten.
Dat je gewoon echt niet meer een uitweg
ziet.
Dus elkaar blijven zien.
Gemeenschap bouwen.
Oog hebben voor waar een ander mee bezig
is.
Op gevoel denken.
Hoe vaak denk je wel niet van oh
ik moet die weer eens.
Maar dat komt weer.
Dat raakt ondergesneeuwd.
En het gebeurt niet.
Dus ik denk als het je lukt om
op die impuls te handelen.
En dan ook echt even een berichtje te
sturen of te bellen.
Dat we dat blijven doen.
En dat we bedrijven en platforms blijven bouwen.
Waar mensen samen dingen kunnen doen.
Ik denk dat daar een heel groot deel
van de oplossing zit.
Even terug naar de rust in je hoofd.
Je hebt al heel veel verteld van wat
kunnen mensen praktisch doen.
Om meer rust in hun hoofd te krijgen.
Het blijft natuurlijk moeilijk in een wereld vol
prikkels.
Om die rust bij jezelf te bewaken.
Meditatie stilte helpt dan.
En uiteindelijk zeg ik altijd heb je die
stilte nodig in jezelf.
Eén om jezelf beter te leren kennen.
Ook soms om even te zien van waar
gaat het mis.
Om op tijd te kunnen schakelen wanneer dat
nodig is.
En dan als je dat allemaal hebt overwonnen.
Dan kan je wat ik altijd noem je
mooiste leven gaan leven.
En dat wordt ook weleens verkeerd geïnterpreteerd.
Van ja dat is mijn grote auto is
in een buitenland wonen.
Wat is jouw mooiste leven?
En ik spreek dus van de week.
Ik ben op Mallorca en ik kom een
man tegen.
En die heeft 40 jaar lesgeven op de
hotelschool.
Hij is nu 70.
En die woont in een juurt.
Heeft een campertje en een opblaas kajak.
En het is de gelukkigste man van de
wereld.
Vertelt alleen maar mooie verhalen.
Leeft van relatief weinig geld.
Maar hij leeft zijn mooiste leven.
Dat is wat ik bedoel.
Dus het gaat niet om veel bezit hebben.
En materialistische dingen en geld.
Maar wat is dan je mooiste leven?
En dat is mijn laatste vraag aan jou.
Ik ben gewoon heel benieuwd.
Hoe ziet voor jou dat mooiste leven eruit?
Nu of in de toekomst met je kinderen
met je vrouw voor jou?
Dat heeft in grote mate te maken met
onafhankelijkheid denk ik.
Als het je lukt om direct te leven
met de mensen.
Die je echt dierbaar zijn.
Klein te houden.
Die buitenwereld een beetje buiten te houden.
Ik denk dat dat voor mij een heel
belangrijk punt is.
Dat het me lukt om een evenwicht te
vinden in.
Het willen helpen met de ontwikkeling van kinderen.
Maar ze tegelijkertijd echt los te laten.
Zodat ze zelf sterk kunnen worden.
En niet...
Dat is moeilijk hè?
Ja man, dat evenwicht is zo moeilijk te
vinden.
Dat lijkt me belangrijk.
En dat ik door mag kunnen bouwen met
de merken en bedrijven die ik nu heb.
Omdat ik ervan overtuigd ben.
Dat als meer mensen gezond zijn in onze
samenleving.
Dat we ook echt een mooiere samenleving hebben.
Dus ik denk die dingen bij elkaar.
En die zelfvoorzienendheid van de boerderij.
Die waterput.
Ja, ik denk dat dat...
Maar ook, je hebt in het jodendom de
hiername als fantasie hè.
Dat je dus niet zozeer dat je dan
denkt.
Oh, dat is een leven na de dood.
Maar zij geloven heel erg van...
Als je je voorstelt hoe een hiernamaals zou
kunnen zijn.
Een paradijs, een ideale wereld.
Dat gaat het meer over hoe je...
Wat je daar nu aan kan doen om
dat te bouwen.
Dus niet denken van...
Ik probeer goed te leven en dan kom
ik in een hiernamaals.
Maar veel meer...
Hoe ziet dat eruit?
Die perfecte wereld?
En wat kan ik nu in mijn leven
hier op aarde doen?
Om daar dichtbij in de buurt te komen?
Dat vind ik zo'n mooie uitdaging van...
Waarom zou je wachten tot een volgend leven?
Precies, het gaat om nu.
Een aandacht voor elkaar.
Liefde voor elkaar.
Perfect is moeilijk.
Maar een ideale omgeving creëren, dat is natuurlijk
wel mooi.
En dat kan denk ik wel voor de
meeste mensen.
Niet altijd makkelijk.
Nee, zeker niet.
Maar het succes komt voor degene die het
pad bewandeld heeft.
Je moet de berg beklimmen voordat je het
uitzicht kunt zien.
Ja, en ik denk wel dat het zinvol
is om juist ook wel...
Perfect is inderdaad niet nodig ook.
Maar wel op het moment dat je daar
de lat legt, kan je wel gaan kijken...
Wat is nu haalbaar voor mij?
En ik denk dat dat voor veel mensen
wel een hele belangrijke vraag is.
Want er zijn voor iedereen genoeg obstakels.
Maar op het moment dat je gaat nadenken
over...
Wat kan ik wel?
Waar heb ik wel invloed op?
Hoe kan ik wel een stapje zetten in
de juiste richting?
Daar wordt het mooi.
Mooi man.
Leuk.
Dank je wel.
Jij.
Ik vind het altijd superleuk om naar je
te luisteren.
En ik naar jou.
En ik ben nog wakker aan het einde.
Dan hadden we langzamer te praten.
Dit is leuk.
Mensen zeggen, ja, ik haal nooit het einde
van het verhaal.
En dat is dan een compliment.
Luister dan nog een keer.
Tof.
Als je mensen in je omgeving hebt...
Die je blij kan maken met Meditation Moments,
laat het ons even weten.
Of misschien op een van de Vondelgyms.
Dan geef eens een abonnementje.
Want voor ons hebben we toch ook zoiets.
Hoe meer mensen niet alleen naar mij luisteren...
Maar naar inmiddels zoveel stemmen die we in
de app hebben.
Ik zie gewoon dat het helpt.
Dat is fijn.
Met elkaar gaan we er proberen een mooiere
wereld van te maken.
Mag ik je heel erg bedanken.
Jij bedankt voor de uitnodiging.
Leuk.
Leuk.