Subscribe
Share
Share
Embed
In deze serie van het VriendenLoterij Fonds onderzoekt podcastmaker Dide Vonk hoe en óf kunst kan zorgen voor een blijvende verandering. Iedere twee weken interviewt zij radicale makers en denkers die mensen uit alle lagen van de samenleving betrekken bij hun projecten. Welk verschil maken deze initiatieven? Of is het een illusie dat kunst iets kan veranderen?
Het VriendenLoterij Fonds ondersteunt voorlopers die zich inzetten voor een wereld waarin iedereen meedoet en waar ruimte is voor radicale verbeelding. De kunstenaars en culturele instellingen die het fonds steunt staan midden in de maatschappij. Zij zetten veranderingen in de samenleving om naar projecten. En doen dat samen met anderen, buiten de gebaande paden.
Wij zijn Kunstenaar is een productie van De Makers Podcast.
Presentatie & editing: Dide Vonk
Audiodesign: Sonya Vos
Muziek: David Schwarz
Beeldmaker: Teddy Cornelisse
Meer over het VriendenLoterij Fonds: www.vriendenloterijfonds.nl
S2#6 Wij zijn Kunstenaar - Stedelijk Museum Schiedam stelt makers met roots in Curaçao centraal
(MUZIEK)
Wowi:
Kijk, ik zeg altijd als je hier in Nederland bent, er zijn zoveel mogelijkheden voor iedereen.
Zoveel opportunities, en die moet je gewoon grijpen.
Het is niet dat wij alleen hier naar Nederland komen en kijken voor een beter bestaan.
Of bijvoorbeeld niet gaan werken, alleen maar willen chillen, lui willen zijn.
Dat is totaal niet zo.
Als er één iemand is die heel hard werkt, dan ben ik het wel.
Of de mensen die ik ken.
Dide:
Dit is Wowi.
Hij is geboren op Curaçao en verhuisde op zijn tiende naar Schiedam.
Samen met vijf andere jongvolwassenen uit Schiedam met wortels op Curaçao, maakte hij in Stedelijk Museum Schiedam de tentoonstelling Hindi Mundu, Mens van de Aarde, over wat Curaçao voor hen betekent.
Wowi:
Mijn moeder is naar Nederland gekomen voor een betere toekomst voor haar kinderen.
Want het is moeilijk op de eilanden, en vooral als alleenstaande moeder.
En ik heb mijn moeder heel hard zien werken, verschillende banen om haar gezin te onderhouden.
Dat wij zoiets hadden van, hé, we zien onze moeder heel hard werken.
Ze is gewoon een voorbeeld voor ons.
En ja, ik ben tot de dag van vandaag nog steeds echt trots op mijn moeder.
En de tentoonstelling die ik ook gewoon ga weergeven is eigenlijk ook ter ere van haar, zeg maar.
Gaat ook gewoon een beetje om haar.
En hoe vond zij het om het te zien?
Heel mooi.
Mijn moeder is echt trots.
Ja, heel trots is ze.
En dat maakt mij blij.
INTRO:
Dide:
Welkom bij Wij zijn Kunstenaar.
In deze podcast zoeken we uit hoe en of kunst kan zorgen voor verandering.
Mijn naam is Dide Vonk en ik spreek met creatieve makers die onze wereld kritisch bevragen.
Ze betrekken bij hun projecten gewone mensen uit de samenleving, zoals jij en ik.
Sarah-Lee:
Eerst dacht ik altijd dat ik de enige was of zo die me zo voelde, maar er zijn meerdere mensen die zich zo voelen.
Dide:
Is het een illusie om te denken dat kunst echt iets kan veranderen?
Of maken deze projecten daadwerkelijk verschil?
Voor de makers, deelnemers en de wereld om ons heen.
Wowi:
Toen wij voor het eerst de tentoonstelling gingen kijken, met z'n allen, kreeg ik gewoon tranen.
We werden gewoon emotioneel.
Omdat je beseft toch wel van, we worden eindelijk gezien.
Dide:
De initiatieven die ik in deze serie onderzoek, hebben steun gekregen van het Vriendenloterijfonds.
Ik hoop dat de makers en deelnemers van deze projecten me kunnen leren hoe we onze maatschappij beter en mooier maken.
Je hoort het in 'Wij zijn kunstenaar'.
Dide:
Dit verhaal begint een paar maanden voordat de tentoonstelling Hindi Mundu, Mens van de Aarde, in het Stedelijk Museum Schiedam zal openen.
Ik ben op een eerste informatieavond voor schiedammers met wortels op Curaçao.
Wat betekent Curaçao voor hen?
Dat zal het onderwerp worden van de tentoonstelling.
Melany Evora en Melisa Cijntje zijn de programmamakers en curators van dit project.
Wat hopen ze te bereiken?
Melany:
Vooral dat we deelnemers belangrijk vinden, dat we daar gewoon gehoor aan kunnen geven.
en vooral hun stem, mening, visie kunnen terug laten komen.
Dat als ze uiteindelijk het eindresultaat zien, dat ze denken 'Wauw, dat ben ik'.
En ik hoop gewoon dat we ook heel erg onze cultuur kunnen vieren.
De mooie dingen die de Curaçaose cultuur en ABC-SSS ook te bieden heeft.
Dide:
Met dit soort communityprojecten zijn er ook valkuilen.
Waar willen Melisa en Melany voor waken?
Melisa:
Ik vind ook dat het soms wel is dat er veel gehaald wordt bij bepaalde communities in musea en andere plekken.
En ik vind wel dat we hebben heel erg gekeken en hebben ook ons allebei hard voor gemaakt dat er ook wat is in it for them.
Dide:
Ik voel bij allebei een enorme drive om hier iets moois van te gaan maken.
Maar hoe pak je zoiets aan?
En is het ze uiteindelijk gelukt?
Dat ga ik uitzoeken.
Melany:
Mens van de aarde, kind van Curaçao.
Ver weg, toch altijd dichtbij, ben ik geworteld in jouw identiteit.
Mijn bloed stroomt door jouw aderen en jouw voeten rusten op mijn schouder.
Soms uit het oog, maar nooit uit het hart.
Dus ontmoet ik jou telkens met open armen.
In de schoonheid van de zee en de rijkdom van het eiland.
In de lucht, de vogels en de schelpen op het strand.
In de warmte van familie, de bodem en het fruit.
Kind van Curaçao, mijn bodem is jouw thuis.
Dide:
Het is drie maanden later.
De tentoonstelling Hend’i Mundu, oftewel 'Mens van de aarde', is geopend.
Nog voordat ik de Stadsgalerij inloop, word ik begroet door dit gedicht van Jarle Lourens, stadsdichter van Schiedam, met ook wortels op Curaçao.
Uiteindelijk is er een groep van zes jongvolwassenen gevormd.
De tentoonstelling bestaat uit zes portretten van hen en via koptelefoon hoor je bij elk portret een persoonlijk audio verhaal over hun band met Curaçao.
Kunstenaar Tarona ontwierp de tentoonstellingsruimte en als je er naar binnen stapt, lijk je midden in de zee te staan.
Ze maakte namelijk een kleed van een foto van de zee in Curaçao.
Op de pilaren in de ruimte zie je de vrolijke kleurrijke foto's van de deelnemers.
en kan je dus luisteren naar hun verhaal.
Wowi:
Curaçao betekent alles voor mij.
Letterlijk, daar is het begin van mijn leven geweest.
en daar zal het ook waarschijnlijk einde van zijn.
Als je bijvoorbeeld mij in 1 woord kan beschrijven, dan is het gewoon Curaçao.
Sarah-Lee
Mensen uit Curaçao worden ook vaak met iets negatiefs geassocieerd.
crimineel dit dat en zo.
Ik vind het ook belangrijk dat mensen weten van hey, er zijn ook hele mooie dingen en bepaalde dingen die zich nu afspelen onder mensen uit Curaçao hebben ook heel erg te maken met dingen die zich in het verleden hebben afgespeeld.
Dus dat ze op die manier ook inzicht daarin krijgen en zichzelf ook kunnen helen voor de volgende generaties.
Dide:
Je hoort Wowi en Sarah-Lee, twee jongvolwassenen die meededen aan het project.
Toevallig zijn alle deelnemers creatief.
In hun dagelijks leven zijn ze bijvoorbeeld bezig met fotografie, kunst of muziek.
Het eerste deel van de tentoonstelling met de foto's en audio verhalen ging open op 29 april.
Maar vanaf 8 juli, dus als jij dit hoort, zijn er daarnaast ook door de deelnemers nog persoonlijke uitingen toegevoegd.
Bijvoorbeeld een gedicht, een rapvideo of een stamboom.
Maar daarover later meer.
Eerst spreek ik weer af met Melany en Melisa.
Ik ben benieuwd hoe ze te werk zijn gegaan en of ze hebben kunnen doen wat ze van tevoren hoopten.
Melisa:
Mijn naam is Melisa, Melissa Cijntje.
Melany:
Mijn naam is Melany Evora.
Melisa:
Hend’i Mundu is eigenlijk een community project in de Stadsgalerij.
Met zes jong volwassenen met Curaçaose roots in de leeftijd van 20 tot 30 jaar.
En wij hebben hun eigenlijk de vraag gesteld van: wat betekent Curaçao voor jou?
Melany:
Ja, en daar zijn een aantal thema's uitgekomen op basis van de gesprekken die wij met hen gevoerd hebben.
Identiteit, familie en rijkdom.
En rijkdom echt in de breedste zin van het woord.
De rijkdom in de talen die gesproken bijvoorbeeld worden op Curaçao.
Van Nederlands tot Papiamentu, maar ook Spaans bijvoorbeeld.
of rijkdom in eten, in de mensen, maar ook wat het eiland je te bieden heeft.
In de natuur, de zee, alles.
Dus ja, veel breder dan misschien het westers perspectief van rijkdom van veel geld en bezitting hebben.
Sarah-Lee:
Ik ben Sarah Lee, ik ben 21, ik ben creatieveling, ik ben rapper, dichter.
Ik ben sinds een paar maanden verhuisd naar Schiedam, dus ja, ik ben nog een nieuwkomer hier.
Dide:
Oh, perfecte start eigenlijk met dit project.
Sarah-Lee:
Eigenlijk wel.
Dat weekend dat ik was verhuisd, volgens mij, was ik in contact gekomen met Melissa.
En toen ben ik hier terechtgekomen.
Dus echt al direct toen ik hier woonde, is er weer een mooie kans op mijn pad gekomen.
Dide:
Sarah-Lee heeft een Curaçaose moeder en een Hindoestaanse vader.
Ze heeft een grote interesse voor geschiedenis, spiritualiteit en voor haar roots.
Perfecte match dus met dit project.
Sarah-Lee
Sinds ik me bezig begon te houden met spiritualiteit enzo, en spiritualiteit is heel breed, ben ik ook meer te weten gekomen over bijvoorbeeld de geschiedenis van bijvoorbeeld Afrika. Slavernij, maar ook Afrika, want de geschiedenis houdt niet alleen op bij slavernij.
Toen ben ik me steeds meer in gaan verdiepen en ook connecties gaan leggen met bijvoorbeeld het of waarom mensen op bepaalde manieren handelen nu zeg maar en de relatie van toen met nu.
Dide:
In de tentoonstelling hoor je meer over Sarah Lee's persoonlijke verhaal.
Ik vraag hoe voor haar de eerste meeting was met alle deelnemers toen ze een tijdje terug vanuit Amsterdam naar Schiedam verhuisde.
Sarah-Lee
Gewoon een heel open gesprek was het over jouw ervaringen als iemand met een Curaçaose achtergrond en mensen hadden gewoon hele verschillende perspectieven.
Het was een hele veilige plek, heel safe gewoon om je verhaal te delen.
Maakt niet uit of je Papiaments spreekt of niet.
En dat voelde heel fijn en veilig.
Want normaal heb ik gewoon van dat ik ja ik voel me, omdat ik half Curaçaose ben, is het gewoon dat ik me niet altijd ja volledig Curaçaose voel, want ik ben het ook niet helemaal.
En dat je soms een beetje buitengesloten kan voelen of je Je voelt je niet goed Curaçaose genoeg.
Ik ben hier geboren in Nederland, dus het is een mix van dingen die je meekrijgt.
Maar bijvoorbeeld veel Curaçaose kinderen krijgen bijvoorbeeld wel alles mee, omdat hun beide ouders gewoon Curaçaose zijn.
Waardoor je soms het gevoel hebt van 'Ben ik wel black genoeg?
Omdat ik dit niet weet, ben ik wel Curaçaos genoeg?
Het heeft me laten beseffen dat er veel mensen zijn die hetzelfde ervaren.
Ik dacht dat ik de enige was die me zo voelde, maar er zijn meer mensen die zich zo voelen.
Ik vond het heel fijn om met deze mensen te praten, want het was een safe space.
Ik hoefde me niet extra Curaçaos te gedragen, ik kon gewoon mezelf zijn.
Zo kan je ook zien dat er verschillende soorten Curaçaoënaars zijn.
(MUZIEK WOWI)
Dide:
Je hoort het nummer Kurason van Wowi, die op het begin vertelde over zijn moeder.
Wowi:
Ik ben Wowi, mijn artiestennaam is Wowi.
Mijn echte naam is Rovan Christiano Simmons.
Ik ben artiest, ik ben zanger, ik kan ook rappen, ik maak muziek.
En uiteindelijk hadden ze mij benaderd van: oké, dit is wat we willen gaan doen.
Zijn jullie down om mee te doen?
En ik zei absoluut ja.
Ik had gewoon het gevoel van: dit moet je doen.
Als je nu bijvoorbeeld het internet opgaat.
en je typt iets van Curaçao of Antillianen.
dan zie je alleen maar negatieve berichten vanuit de media.
Ik weet niet, ik vind het heel fijn om ook de goede kanten te kunnen laten belichten.
En het is niet eens om de rest te bewijzen ofzo, maar meer in de zin van, hé, wij mogen best wel ownen dat wij gewoon heel veel goede dingen doen.
We doen gewoon goede dingen, waarom mag de rest van de wereld dat niet weten?
Dide:
De tentoonstelling heet Hend’i Mundu, mens van de aarde, een idee van Wowi.
Wowi:
Ik denk dat iedereen gewoon ermee eens was, dat we juist de positieve dingen wilden laten zien.
En ook gewoon ons verhaal.
Dat was het belangrijkste.
Dat we ons verhaal konden laten zien en dat wij, ja, mens van de aarde zijn.
Net als elk andere persoon.
Kijk, ik had bijvoorbeeld tijdens een meeting, kwam ik echt opeens op het idee, ik ben echt een persoon, opeens poppen gewoon ideeën in mijn hoofd.
En ik zei tegen jullie van, zo, beseffen jullie even dat je, als je de wereldkaart hebt, dan kan je gewoon Curaçao niet zien, maar we zijn wel overal.
Ja, dus ik dacht van wow.
En toen bij iedereen kwam er echt zoiets van, zo je hebt gelijk, je kan Curacao niet op de wereldkaart zien, maar we zijn wel overal, letterlijk.
En dat was ook een beetje inspiratie voor de dames om ook de tentoonstelling Hend’i Mundu zeg maar te noemen.
En ja, dat vond ik gewoon heel fijn, want er bestaat niet een doorsnee Antilliaans persoon, een doorsnee uiterlijk zeg maar.
Wij zijn allemaal verschillend.
Dide:
Hoewel iedereen bij de tentoonstelling een persoonlijk verhaal deelt, was dit natuurlijk ook echt een groepsproces.
Wat deed dat met Wowi?
Wowi:
Om hun verhaal te horen, dat zij ook verschillende verhalen hebben, heeft mij dat ook heel erg geïnspireerd.
En ook heel erg doen beseffen van, de wereld bestaat uit meerdere dingen dan alleen datgene wat jij zelf denkt.
Je hebt als mens zijn als individu, heb jij gewoon meestal een soort van visie.
Maar andere mensen hebben dat ook.
Je hebt verschillende manieren om daar te komen waar je wil zijn.
Dus dat heeft mij heel erg geïnspireerd.
Hun verhaal heeft mij heel erg geïnspireerd.
Bijvoorbeeld bij een van de dames is het zo dat de vader is van Curaçao en de moeder is van Surinaams.
Aan het begin zei ze ook dat ze niet echt een connectie had met Curaçao.
Omdat ze echt de Surinaamse kant daarmee is opgegroeid.
Maar desondanks wil ze toch te weten komen hoe het is om een Curaçaonaar te zijn.
Om ook gewoon een onderdeel te zijn van de cultuur.
En aan het begin merkte ik dan, was ze heel ingetogen.
en nu merk je ook gewoon nadat ze met de tentoonstelling heeft meegedaan.
dat ze veel opener is en dat ze gewoon warm wordt ontvangen door haar mede Curaçaonaars.
En dat heeft me echt heel gewoon doen beseffen van: ‘kijk, zo kan het dus gewoon ook.’
En dat is ook mooi van onze mensen, van onze cultuur.
Wij zijn ook heel goed in mensen omarmen, mensen steunen, elkaar helpen.
En dat, ja, met deze tentoonstelling, ik word er bijna emotioneel van, maar met deze tentoonstelling laten we ook gewoon zien dat we ook een eenheid kunnen vormen en dat we ook positieve dingen kunnen doen.
Dide:
Melany vertelt wat zij en Melisa zagen gebeuren in de groep tijdens het proces.
Melany
Eigenlijk heel mooi van in het begin nog een beetje aftasten van oké, wat is dit?
Wat gaan we nou doen?
En ook op zoek naar oké, maar wat zijn we nou aan het doen?
Waar gaan we heen?
En echt ja, de reacties toen ze voor het eerst de tentoonstelling zagen.
Want we hebben ook echt, wilden we dat in besloten kring doen met alle deelnemers, zodat zij dat konden zien voordat echt officieel geopend werd.
Ja, dat was gewoon echt priceless.
Melisa:
Ja, dat was zo mooi om hun reactie te zien toen ze zichzelf zagen hangen en naar elkaar kijken, naar elkaar luisteren.
Melany:
En je ziet dus ook echt een soort van, ja, gewoon echt een groep ook aan het ontstaan.
Dus je bouwt op die manier ook weer een community met elkaar.
En ik ben ook benieuwd wat er binnen deze groep ook gewoon verder uit gaat komen in de toekomst met elkaar, zeg maar.
Sarah-Lee:
Ja, was echt een heel mooi moment.
Het was echt heel bijzonder.
Kwamen we binnen, iedereen was van 'Wauw'.
Mensen waren ook best wel emotioneel.
Ik was ook best wel emotioneel, want ik vond het echt mooi om mijn verhaal zo te horen.
Ik was echt trots op alles en iedereen en hoe mooi het is geworden.
En hoe iedereen zich zo kwetsbaar heeft durven opstellen.
Dat je jezelf zo blootgeeft dat iedereen naar je kan luisteren.
Ik had niet eens verwacht dat het zoiets groot zou zijn.
Maar die opening, er waren heel veel mensen.
Dus ik dacht van, oh waarschijnlijk is het wel heel groot dan.
Dus ik ben heel blij, heel dankbaar dat ik eraan heb mee mogen doen.
Wowi:
Een paar jaar terug, toen ik nog jonger was, liep ik altijd hier voor de deur.
Dus nooit had ik gedacht dat ik überhaupt een tentoonstelling zou doen in een stedelijk museum.
En nu heb ik gewoon een tentoonstelling hier.
Dat is echt, echt, ik ben helemaal flabbergasted.
Ja, ja, mijn hoofd hangt gewoon in een museum!
Dat is heel gek.
Mijn familie was ook komen kijken en mijn nichtje die was daar ook.
Dus het moment dat we binnenkwamen zag ze mijn foto zeggen "Ompie dat ben jij".
Ze wilde helemaal rennen, had ze die koptelefoon op.
En ging ze gewoon luisteren en zei "Oompie, ik hoor je stem".
Helemaal blij, mooie foto.
Ja, dat deed me wel iets zeg maar.
En niet eens per se dat mijn foto daar hangt.
Maar meer om het feit, om wat we hebben gewoon gedaan.
gewoon gedaan en dat wij ook indirect hun verhaal vertellen.
Melisa:
En ik hoop gewoon dat er een shift komt, dat er veel meer mensen zoals wij, en met wij bedoel ik mensen van kleur, gewoon de ruimte krijgen om hun verhalen te vertellen.
En dat je jezelf kan terugzien in die verhalen.
En om dat met een voorbeeld te noemen, mijn neefje kwam kijken en ik heb een foto van hem met zijn koptelefoon op en toen vroeg zijn moeder van ja, wat heb je gehoord?
En toen zei hij ja, iets over identiteit.
En toen dacht ik van dat raakte me ook van dat ik dacht van hoe mooi is dat hij gewoon mensen kan zien in het museum die op hem lijken.
En dan dacht ik ja, dat hebben we maar mooi gedaan.
Dus ik hoop dat er nog vele voorbeelden mogen volgen die meer van dat soort verhalen vertellen.
Ja, en niet alleen voor ons, maar ook echt voor de generatie die na ons komt, die steeds diverser aan het worden is.
Dide:
De foto's en verhalen van de deelnemers zijn nog maar een deel van de tentoonstelling.
Sarah Lee gaat nog een eigen geschreven rap toevoegen met video en Wowi gaat een fysieke stamboom maken over zijn familie.
Dit zal allebei ook in de Stadsgalerij te zien zijn.
Wowi
Daarnaast wil ik ook een nummer wat ik heb geschreven genaamd 'Mien Keora' ook laten horen in de ruimte.
En dat nummer betekent letterlijk 'Ik wil niet huilen’. In dat nummer beschrijf ik hoe hard het leven daar is op het eiland en ook gewoon hier.
Hoe hard we het hebben, maar ondanks dat willen we niet huilen.
We gaan gewoon hard werken.
We gaan pushen om toch onze doelen gezamenlijk te behalen.
Dide:
Veel van de verhalen in de tentoonstelling zijn positief en vol mooie woorden over de rijkdom van Curaçao.
We zien vrolijke kleuren en veel lachende portretten, maar daarnaast zit er bij sommige deelnemers ook pijn.
Je hoorde Sarah-Lee en Wowi bijvoorbeeld al over negatieve beeldvorming.
En daarbij is het leven op Curaçao niet voor iedereen makkelijk.
Wowi:
Klopt, 100%.
Omdanks dat we sterk lijken, wij maken ook struggles mee, net als jullie.
En we willen onszelf gewoon laten zien.
Dat mensen weten van wie we zijn en waar we vandaan komen.
En vandaar dat je ook bij de tentoonstelling ziet dat we lachen, blij gezichten.
En dat je ook ons verhaal kan horen.
Sarah-Lee
Als je denkt aan Curaçaoënaars, de meeste mensen denken 'oh, crimineel' of iets dergelijks.
Heel veel negatieve dingen als het gaat om Curaçaoënaars.
En dat is jammer, want er zijn ook bijvoorbeeld mensen zoals wij die gewoon iets positiefs willen bijdragen aan de samenleving.
Nu zien mensen ook gewoon van 'hé, wij bestaan ook en dit is ook waar Curaçaoënaars doorheen gaan'.
En misschien kunnen ze dan ook direct een link leggen van 'oké, misschien zijn er bepaalde mensen in de maatschappij die slechte dingen doen, Curaçaoënaars'.
Maar misschien kunnen ze daar ook een link leggen van:
‘oké, dit is waar deze mensen mee struggelen.’
Misschien is dat ook een uiting van die struggle, zeg maar.
En niet per se dat het een excuus is of zo.
Maar meer gewoon dat ze die link kunnen leggen van: hé, oké.
En bijvoorbeeld als het gaat om slavernijverleden of zo.
Want mensen beseffen ook niet dat, hoe erg die impact van dat is op de generatie nu nog steeds.
Het is niet 'oh, het is geweest, dat is het'.
Want het is iets wat wordt overgedragen.
Dus ik denk gewoon om een beetje het beeld van de Curaçaoënaar gewoon een beetje te veranderen ten eerste.
Maar ook om te laten zien wat er allemaal in de geest omgaat van iemand uit Curaçao en waar
iemand uit Curaçao mee strugglet.
Dide:
Als ik het zo hoor van de deelnemers heeft het project al veel voor hen betekend.
En voor de maatschappij.
Maar hoe is het gegaan met de valkuil waar Melany en Melisa voor wilden waken?
Hebben ze de deelnemers ook iets terug kunnen geven?
Melisa:
Het is gewoon heel lange tijd, wat Melanie altijd zegt, gewoon genomen, genomen, genomen.
En dan was het idee van, oh ja, want dan hang je in het museum.
En dat was dan de giving back.
Maar wij vinden echt allebei dat dat is klaar.
Dus er mag nu echt wel iets tegenover staan waarin het gewoon evenredig is naar wat de ander geeft.
Want zonder hen hadden wij die hele tentoonstelling niet kunnen maken.
Dus zij geven ons zoveel dat daar ook wel iets tegenover mag staan.
En wat dat is, dat kun je met elkaar en met de groep bepalen.
Dat hebben wij ook geprobeerd en uitgevraagd.
Dide:
Maar wat kan je als museum zijnde dan nog meer bieden?
Melisa:
Dat is, denk ik, elke keer net iets anders.
En ook voor elke deelnemer anders.
Want voor de een is het wel een financiële vergoeding.
De ander wil bijvoorbeeld meer exposure op social media.
Melany:
Kan dus inderdaad ook heel makkelijk door de producten van iemand te verkopen in de shop.
Of een langdurige relatie dat iemand bijvoorbeeld later nog iets kan doen in het museum of exposeren.
Of netwerk, van als museum directeur word je ergens uitgenodigd en je hebt de kans om iemand mee te nemen.
Ja, neem dan inderdaad iemand mee die baat heeft bij een bepaald netwerk voor zijn of haar of hen toekomst.
Melisa:
Dat zijn wel vaak deuren die normaliter gesloten blijven.
Dus zo kan het ook.
Dus het kan echt op verschillende manieren, het hoeft niet altijd geld te zijn.
Maar het is inderdaad gewoon goed om dat af te stemmen met je community, wat er nodig is.
En mensen geven daar ook wel naar mijn inzicht gewoon eerlijk antwoord op wat ze nodig hebben.
Dide:
Tot slot ben ik benieuwd naar de dingen die Melisa en Melany zelf meenemen.
Hoe kijken zij nu naar hun wortels?
Melisa:
Ik zei ook in mijn speech op de opening dat ik heel lang het gevoel heb gehad van van wat is nou inderdaad mijn identiteit?
Toen voelde ik het zo van ik ben niet van hier en ik ben niet van daar, dus niet van Nederland en van Curaçao.
En nu voel ik van ik ben van Curaçao en ik ben van Nederland, dus hoe mooi dat ik twee huizen heb eigenlijk.
Op een gegeven moment zei een van de deelnemers tegen mij, ook in het papiaments, dat hij het zo mooi vond dat wij dit hadden gecreëerd.
En toen schoot ik wel vol, want daarvoor doe ik het eigenlijk.
Dat is mijn persoonlijke motivatie, dat je meer verhalen in musea hebt waarin je jezelf kan herkennen.
Dus dat heeft me wel gepakt.
En ook op de opening was het voor mij ook wel echt een full circle moment.
Dat je daar dan staat en dat je dan even terug komt blikken, ook als jonge vrouw, dat je dat graag zelf had gezien.
En dat je dan nu zelf samen met Melany en Tarona en Cilia en Myrthe en gewoon het museum hebt kunnen maken.
Een tentoonstelling over mijn eigen eiland.
Ja, hoe cool is dat?
Dat is gewoon een droom.
Dus daar ben ik gewoon super dankbaar voor dat ik dat heb mogen doen eigenlijk.
Dide:
Hoe zit dit bij Melany?
Melany:
Ik ben zelf Kaapverdiaans, maar ik herken er gewoon heel veel dingen die ik terug hoorde tijdens dit proces, ook in mijn eigen cultuur.
Zowel de struggles als de mooie dingen en gedurende het proces ben ik daar gewoon stil over gebleven omdat ik dacht van ja, dit is niet mijn feestje nu zeg maar.
Het is niet mijn cultuur wat nu gevierd wordt.
Maar gewoon heel veel herkenning, heel veel dingen waar je dan denkt, oh ja, ook dit en dat.
En dat is ook wel echt mijn overtuiging ook wel van, ook al zijn we zo divers, in de kern zijn we niet zo divers, weet je.
Dat zijn gewoon heel veel dingen waar we als mens overeenkomst in hebben.
Melisa:
Ja, het was inderdaad een tentoonstelling die over Curaçao ging en mensen met Curaçaose roots, maar het is ook grensoverschrijdend, Dus dat heel veel mensen zich herkennen in de verhalen die nu in de Stadsgalerij zijn.
Melany:
Soms merk je dat diversiteit en inclusie op dit moment een basis is waar iedereen iets mee moet.
En ook met nadruk op moet, dat ze het gevoel hebben van we moeten er iets mee.
Maar wil je er echt iets mee?
Omdat je ziet dat het een verrijking is voor je organisatie, voor je team, voor de mensen in je stad, et cetera.
Dus dat is, ja, denk ik wel echt wel belangrijk van dat die ruimtes blijven komen waar iedereen gewoon gezien kan worden.
Dide:
Om de prachtige verhalen te horen van de deelnemers en te zien hoe de tentoonstelling is doorontwikkeld, kan je nog tot 1 oktober 2023 naar Hindi Mundu in Stedelijk Museum Schiedam.
Ook zijn er nog verschillende evenementen in het museum waar jij bij kunt zijn.
Zoals een festival op 26 augustus georganiseerd door Wowi.
Met optredens van een aantal van de deelnemers.
Kijk op stedelijkmuseumschiedam.nl voor de laatste informatie.
Heel veel dank aan Melisa Cijntje, Melany Evora, Wowi en Sarah-Lee.
En dank aan Stedelijk Museum Schiedam.
Hend’i Mundu is onderdeel van hun co-creatie programmalijn Mijn Schiedam.
Heel fijn dat je hebt geluisterd naar Wij zijn Kunstenaar, een podcast van het Vriendenloterijfonds.
Vond je dit nou een interessante aflevering?
Vergeet dan ook zeker niet om je te abonneren op de podcast om onze aankomende afleveringen niet te missen.
Deze podcast is een productie van de Makers Podcast en werd gemaakt door mij, Dide Vonk.
De muziek die je hoort is van David Schwarz en de audiomixage is gedaan door Sonya Vos.
De initiatieven die belicht worden in de podcast krijgen steun van het Vriendenloterij Fonds.
Mogelijk gemaakt door de deelnemers van de Vriendenloterij.
Meer weten over de mooie projecten die zij ondersteunen?
Ga naar vriendenloterijfonds.nl