Abonneren
Delen
Delen
Embedden
Welkom bij Rust in je Hoofd, de podcast van Meditation Moments. In deze podcast spreekt Michael Pilarczyk met bekende gasten en toonaangevende experts over mentale gezondheid, zingeving, meditatie, persoonlijke ontwikkeling en…. het leven zelf.
Ik denk dat dat aan de hand is
met onze maatschappij.
Wij krijgen elke dag water, water, water, water.
We hebben het zo goed, waardoor onze wortels
geen moeite meer hoeven te doen...
...om zichzelf in te graven in de grond
en stevig te staan.
En daardoor worden we juist heel erg zwak.
We hebben te veel tijd om na te
denken over het leven en te klagen over
het leven.
Jay Francis, dis je boy Jay, is een
geboren grappenmaker...
...maar de eerste jaren van zijn leven waren
niet altijd even vrolijk.
Hij werd bekend via social media en zijn
theateroptredens...
...vooral van zijn duidelijke mening over wat er
in onze wereld gebeurt.
Zijn theatershows zijn allemaal uitverkocht, net als zesmaal
Ahoy en de Ziggo Dome.
En momenteel speelt hij tig voorstellingen van zijn
nieuwste programma Evolution.
Wie is de Jay Francis achter de clown?
Een boodschapper?
Een filosoof?
Vandaag in de Rust in Je Hoofd podcast,
Jay Francis.
En hoe is het met de rust in
zijn hoofd?
Word jij wel eens gek van jezelf?
Ja.
Bijna elke week word ik wel een beetje
gek van mezelf.
Ja.
Ik kan er behoorlijk wel in mijn hoofd
zitten aan dingen over pijnsen die al gebeurd
zijn.
Uitkomsten die ik misschien beter had kunnen veranderen.
Dit had ik moeten doen, dat had ik
moeten doen.
Ja, ik heb het eigenlijk wel...
...wekelijks kom ik mezelf wel een paar keer
tegen in mijn hoofd.
Ja, 100%.
Interessant.
Want als ik jou zie, grappen maken op
het podium, je bent altijd leuk.
Je probeert leuk te doen, dat komt heel
vaak over.
Ik heb van de week weer heel veel
Insta-dingetjes te kijken dat je in het
theater staat.
Daar gebeuren ook zoveel dingen, dat je volgens
mij zelf heel veel plezier aan moet beleven
ook.
Dan zie ik je in jouw dokie, die
echt een aanrader is voor iedereen vind ik.
De schaduwkant eigenlijk, die jij ook hebt.
Dus het is de lach en de schaduw,
het heet ook de schaduw van de lach.
En dan zie ik daar iemand die...
Zie ik nou een grappenmaker, een comedian, of
zie ik een comedian met een boodschap of
een filosoof?
Een wijze man die denkt, ik ga mijn
boodschap op een leuke manier verpakken om zoveel
mogelijk mensen te bereiken.
Ik denk, ik balanceer tussen die twee.
Maar die laatste wat je zei, is denk
ik mijn kern.
Ik wil eigenlijk gewoon graag iets vertellen, maar
als ik dat op een hele serieuze, saaie
manier zou doen, denk ik dat ik veel
minder mensen zou bereiken.
En ik wil altijd ergens relativeren.
En komedie heeft mij heel erg geholpen in
donkere periodes.
Als er niks meer te lachen viel, dan
kon ik dat op een of andere manier
nog creëren, om het überhaupt draagelijker te maken.
Dus het was eerst een medicijn voor mezelf,
en dat werkte.
En dat ben ik denk ik gaan toepassen
in mijn werk, wat ik dan nu doe.
Maar om je vraag te beantwoorden, is het
eerder de boodschap dan de grappen.
Als ik ervoor moest kiezen, of mijn grappen
keer 10 en de boodschap min 10, of
mijn boodschap keer 10 en mijn grappen min
10, dan zou ik altijd voor de boodschap
gaan.
En ik vind het creatief juist een uitdaging
om een belangrijke boodschap die in me leeft,
om die her te kouwen en daar komedie
van te maken, zodat het behoudbaar wordt voor
een wat groter publiek.
Dus ik ga meer voor die boodschap.
Wat is die boodschap dan?
Wat wil jij vertellen?
Eigenlijk ben je een boodschapper.
Ja, het verschilt waar ik op dat moment
zelf in zit.
Want meestal begint bijna elke grap of boodschap
die ik heb, was ooit een boodschap naar
een jongere versie van mezelf.
Alleen heb ik daar dan lessen uit kunnen
halen.
En dan denk ik, oké, dit heeft mij
geholpen en nu ga ik het proberen te
brengen naar mensen die misschien in hetzelfde schuitje
zitten.
Dus het ligt er een beetje aan.
Waar ik me nu voornamelijk veel meer op
focus is het afbreken van de hokjes die
we denken dat we zijn.
Dat vind ik heel erg vervelend dat we,
en dat zal jij waarschijnlijk ook wel voelen,
de enorme polarisatie in deze maatschappij, dat we
elkaar niet meer kunnen zien als mensen.
Maar jij bent die ene gast van dit
en dit en dit en je hebt ooit
dit gezegd in die podcast, dus dan hoor
jij daarbij en ik hoor hierbij.
Dat hokjesdenken, dat probeer ik, dat is nu
mijn ware ding, weet je wel, waar ik
echt voor wil strijden om me in te
zetten, omdat dat me heel erg stoort.
Waarom stoort het je zo?
Weet ik niet.
Want het stoort jou behoorlijk.
Het stoort me heel erg, ja.
Ik weet niet wat het is in me,
maar…
Heb jij dat altijd gehad?
Ja, ik denk het wel.
Vroeger ook?
Ja, ik heb altijd van die rare vragen
gehad.
Het begon volgens mij toen ik een keer
in de stad liep met mijn ouders en
ik een zwerver zag liggen, en daarna kwam
hij bij ons in het dorp en er
stond een school leeg.
En ik met mijn kinderbrein snapte dan niet
dat die…
Hoezo slaapt hij hier, terwijl die school, dat
hoort er…
Hè, hoezo?
Het is raar toch?
En daarna kreeg je van de reclames op
tv over de honger in Afrika en dat
snapte ik dan ook niet, want ik zag
op diezelfde tv ook dat programma van Guinness
World Book of Records, waar ze de grootste
pannenkoekentoren gingen bouwen, op diezelfde tv.
Dus ik snapte al die dingetjes niet.
Dus ik denk dat dat altijd al in
me heeft gezeten, van dit is allemaal raar,
zeg maar.
En de hokjes, ja, ik heb ze zelf
ook gehad.
Ik werd ook anders behandeld, omdat ik van
een bepaald milieu kom, van een bepaalde huidskleur.
Dus ja, het stort me gewoon heel erg.
En dan wil ik kijken, hoe kan ik
mijn stukje bijdragen om die hokjes een beetje
af te breken?
Werd jij vroeger in een hokje geplaatst?
Bijvoorbeeld van, ja, was dat donkere jongetje in
de klas?
Ja.
Of waren er heel veel donkere jongetjes in
de klas?
Nee, ik kom van Limburg.
Elke Surinamer in Limburg, dat is familie van
mij.
Nee, er zijn weinig donkere mensen bij ons
in de buurt.
Volgens mij was ik, samen met mijn neefje,
mijn zus, volgens mij waren wij de enige
donkere kinderen in…
En jouw moeder is, mag ik wel zeggen,
heel wit.
Ja, superwit.
Heel blank.
Ja, en mijn vader was heel donker.
Was dat soms voor jullie raar, dat andere
kinderen zeiden van, hoe kan dat nou?
Ja, ja, ja.
Je weet nog, maar zelfs wij hoor.
Ik weet nog mijn broertje, die een keer
in de trein aan mijn moeder vroeg van,
ja maar mama, wie is nou mijn echte
mama?
Ja, ik, maar…
Maar ik heb dit en jij hebt dat,
hoe kan dat dan?
Voor ons was dat ook allemaal verwarrend.
Maar zeker, ja, ik denk dat daar het
wel een beetje is begonnen.
Ik was altijd een buitenbeentje.
Kijk, dat ben ik nu nog steeds.
Ja, maar dat ben je echt altijd geweest.
Ja, dat is standaard geweest.
Dat is een soort van zo'n wegenboor.
Dus jouw blauwprint, jouw bloedruk.
Ja, ik viel er altijd net buiten.
Ik was altijd een beetje dat rare jochtje
van de klas, weet je wel, die niet
helemaal mee kon.
Als we een spreekbeurt gingen houden, dan had
negen van de tien keer altijd over een
huisdier.
Ik ging het hebben over de dood.
O ja?
Ja, dan was ik eigenlijk, dan zat ik
op de vijf.
Serieus?
Ja, en dan zag je mensen van, oké,
maar deze jongen is een beetje raar.
Dus ja, heb ik eigenlijk altijd al gehad,
dat ik een beetje naar buiten viel, ja.
Denk je dat dat iets is wat dus
in jou zit, of wat ontstaan is doordat
jij toch, mag ik wel zeggen, een beetje
vreemde, aparte beginjaren van jouw leven hebt meegemaakt
thuis met je vader en vrouw, met je
vader en je moeder?
Ik denk een goeie.
Of het nu nurture is of nature, dat
weet ik niet.
Want ergens heb jij ook gezegd, volgens mij
was dat in de docu ook, dat je
zei van je hoorde vroeger stemmetjes.
O ja, ja.
Wat hoorde je dan?
In mijn dromen bedoel je, daarover.
Ja, dat heb ik wel eigenlijk vanaf jongs
af aan al gehad.
Ik weet niet, ja, in de Surinaamse cultuur
wordt het gewoon verklaard dat ik vaker bezocht
word door gidsen in mijn dromen.
Dat was toen ik heel jong was, geen
pretje, want ik kon niet, ik had echt
slaapproblemen, daardoor ook slaapdekort en daardoor ging het
minder op school, ik kon me niet focussen.
Dus ik had echt van die aanvallen in
de nacht.
Dan kwamen er mensen die stonden dan bij
mijn bed of ik kreeg stemmetjes.
De surfjoker.
Ja, en dat was heel eng als klein
kind.
En ik durfde daarom niet te slapen.
Dus dat resulteerde eerst in die slaapproblemen en
allemaal dat soort dingen.
Dat is eigenlijk vanaf mijn vijfde is dat
begonnen en daar heb ik nog steeds last
van.
Ik kan er nu alleen wat beter mee
omgaan.
Maar dat heeft er altijd in gezeten en
dat wilde ik niet opzettelijk of zo.
Dat was gewoon van ja, oké, dit is
wat ik heb.
Maar in de Surinaamse cultuur komt het wel
wat vaker voor en wordt het ook wat
meer verklaard, zeg maar.
Hier in Nederland is het een beetje, ze
vonden me daardoor nog rader, zeg maar.
Je blijft één keer op school slapen, in
groep acht, dan kreeg ik daar ook een
aanval.
Dan werd ik wakker met drie leraren voor
me.
Ja, Jay, waarom ben je zo aan het
schreeuwen?
En ik zeg, ik werd net wakker uit
die droom of uit die trance, wat het
dan ook was.
En dan moest ik hen uitleggen dat ik
dat niet was.
Van nee, nee, maar ja, ik heb iets
en bla, bla.
Bel mijn moeder, zij weet wat er aan
de hand is.
Maar ja, dat heeft, ja, en dan ben
je ook weer raar, snap je?
Dus ik heb denk ik vanaf het begin,
ben ik altijd buiten die boot gevallen.
A, denk ik, omdat ik gewoon, maar qua
karakter is het gewoon een beetje zo.
En ik heb echt dingetjes waar ik niks
aan kan doen.
Dat is nou, ja, ik kan er niet
meer van maken.
Maar daar begon dus al eigenlijk de slapeloosheid.
Ja.
Moeite met slapen.
Ja.
En heb je daar nog steeds last van,
dat je, ja?
Ja, zeker, ja.
En wat moet ik me daarbij voorstellen?
Ik kom, kijk, de reden dat ik goed
ben in mijn werk is ook de reden
dat ik niet slaap.
Ik kan goed dingen overdenken, ik kan dingen
analyseren.
Alleen ik heb nog niet echt een goeie
knop gevonden om dat volledig uit te zetten
wanneer ik dat graag zou willen.
En voornamelijk als ik tour, of als ik
in een creatieve bui zit, dan, ja, ik
word soms ziek als ik het niet opschrijf.
Ik moet dat moed eruit, zeg maar.
Fysiek ziek ook.
Ja.
Echt waar joh.
En als ik dat niet kwijtraak, ja, ik
kan dan niet, ik kan niet pitten.
Dus dit is zeg maar een blessing en
een curse.
Het ziet er gewoon, ja, het is gewoon
een, ik vind het soms heel fijn dat
ik zo kan denken, want dan zeggen mensen,
ach, hoe kom je erop?
Oh, geweldig.
Ja, maar dat brein laat mij in de
avond niet met rust, want dan komt ook
een idee.
En dan, hé, wat vind je hiervan?
En wat vind je daarvan?
En dan moet ik opstaan, dan moet ik
het opschrijven.
Dus dat is wat je net zei helemaal
in het begin.
Daar word ik wel soms gek van, van
kap.
Maar tegelijkertijd is dat ook hetgeen waarom ik
doe wat ik doe.
Dus ik vind dat, mijn grootste struikelblok ben
ik zelf, denk ik.
Zou dat te maken hebben met creatieve mensen?
Of, want jij ziet veel mensen, je gaat
ook met veel mensen om.
Zie je dat ook bij andere mensen?
Alleen die hebben dat niet op jouw manier,
maar die hebben dan last van angsten of,
weet je, dingetjes waar ze in vastlopen.
Jij kunt het een creatieve draai geven misschien.
Of heb je zelf ook toch?
Want het woord demonen heb je ook wel
eens genoemd.
Dat de demonen in jou of in je
hoofd zitten.
Nou, om je eerste vraag te beantwoorden.
Ik denk wel dat er een correlatie zit
tussen het creatieve aspect en de slapeloosheid.
Ik hoor het bij meer artiesten die daar
last van hebben.
Want een artiest of een kunstenaar heeft eigenlijk
de mogelijkheid om heel diep te voelen.
Vreugde, maar ook ellende.
En dat kan hij gewoon heel diep voelen.
En daardoor kan hij het misschien mooi verwoorden
of mooi tentoonstellen.
Alleen, dat gaat twee kanten op.
Snap je?
Tenminste, voor mij is dat nog steeds niet
gelukt om dat uit te zetten.
Van oké, nu wel en nu niet.
Maar dat is emotiemanagement.
Je kan heel blij zijn en heel diep
down en depressed.
En ook heel snel kan dat wisselen.
Tussen all the way blij naar ontroostbaar.
Ja, en dat kan soms een gesprek zijn
met iemand.
Een situatie.
En dan ben ik er helemaal uit.
Ik ben laatst een zieke fan gaan bezoeken.
En die had nog maar, wat zei de
arts?
Ze zou over tien dagen trouwen, zeg maar.
En de arts zei, nee, doe maar nu.
Want we weten niet of hij de tien
dagen gaat halen.
Nou, ik zit daar een hele middag en
ik ben aan het praten.
En daarnaast slaap ik twee dagen niet.
Omdat ik dan…
Dat gebeurt er zoveel.
En ik wil daar dan ook over schrijven.
Dus ja, ik kan heel goed voelen.
Maar daardoor heb ik ook de andere kant.
En soms denk ik, ja, dit is dan
blijkbaar het lot.
Ja, hier ben ik gewoon een overgeleverd.
Maar ik probeer er wel op allerlei manieren
aan te werken, om toch een beetje die
rust te vinden.
Wat probeer je dan?
Wat doe je dan?
Want je moet dit volhouden.
Je hebt echt, voor mensen die het niet
weten, een enorm druk bestaan.
Jij treedt heel veel op.
Bijna elke avond sta je in een theater.
Alle theaters zijn uitverkocht.
Eigenlijk doe je dit nog niet zo heel
lang.
Jay Francis is een overnight succes.
Die begon op z'n vijfde met leuk
doen.
Maar zelfs voor mij dacht ik van, jee,
wat is die Jay ineens groot geworden?
Want ik denk dat je op dit moment
wel de bestverkopende, de grootste bent.
De naam van het moment.
Dan zie je natuurlijk net zoals iedereen heeft
een verhaal.
En je hebt een behoorlijk verhaal wat eraan
vooraf is gegaan om te komen waar je
nu bent, wie je nu bent geworden.
Maar eigenlijk, als ik eerlijk ben, doe je
dit pas zes jaar professioneel.
Je wilde net gaan optreden, toen ging alles
dicht met corona.
En misschien was corona wel een soort van
opsteker voor je.
Daar heb jij het goede uitgehaald.
Zeker.
Door én je boodschap te verkondigen, én het
publiek voor je te winnen.
Mensen te raken.
En nu ben je hier.
En dan heb je ook nog een heel
lieve dochter van een jaar nu.
En ben je nu getrouwd of niet?
Nee, dat ga ik doen dit jaar.
Dat weten ze al, toch?
Dat is geen verrassing.
Nee, dat is geen verrassing.
In de docu komt het voor, dus nee,
dat is geen verrassing.
Nee, dus je bent partner.
Je bent vader.
En je bent heel veel weg.
Wat volgens mij ook nog eens een heel
grote druk op je legt.
Want juist nu, nu je dochter zo klein
is, wil je er ook bij zijn, toch?
Ja, honderd procent.
Hoe manage je dat met je tijd?
Nu hebben wij, ja, wij hebben zeg maar
gewoon zo'n window gecreëerd van, oké schat,
dit is nu.
Nu is het grinden, van februari tot juni.
Ik ga, boom.
En we zoeken niet naar balans.
We zijn echt gewoon, we stappen die treinen
in.
Ik werk heel hard.
Mijn vrouw die werkt denk ik nog drie
keer zo hard als wat ik doe, want
ik ben er bijna niet.
Ze is alleen met die kleine.
Dat gaat allemaal door.
En wij kijken echt gezamenlijk uit naar juni.
Dan ben ik twee maanden vrij.
Nou, daar gaat ook alles uit.
Misschien doe ik daar zelfs dat piekje.
Ik ben nu weg, weg.
En als ik thuis ben, ben ik vaak
moe.
Dus ik ben er nog niet helemaal.
Maar dat zijn de opofferingen die we nu
brengen, zeg maar.
Als ik nu balans wil vinden, dan draai
ik helemaal af.
Want ik weet dat het er niet is.
Dus als ik er naar ga zoeken, dan
raak ik gefrustreerd.
Dus we hebben ook collectief afgesproken van, dit
is nu de situatie.
Ik ben weg voor jullie, maar ik ben
ook weg van jullie.
Dus dat voelt dubbel.
Zij vindt dat dubbel.
Zij heeft er verdriet van.
Ik vind het dubbel.
Ik heb er verdriet van.
We vinden ook vreugde daar weer in.
Want als we dan samen zijn, dan zijn
we echt samen.
Het gaat natuurlijk ook voorspoedig dan in mijn
carrière.
Dat is voor iedereen goed.
Voor mijn gezin ook goed.
Voor mijn familie goed.
Dus dat weten we ook allemaal.
Maar eerlijk, als je zegt, hoe managent het
nu?
Niet, ik ga gewoon.
Kan je goed met tijd omgaan?
Plannen en zo?
Ja, op zich wel.
Als ik thuis ben, ben ik echt thuis.
En dan ben ik ook echt aanwezig.
Maar hoe ben jij thuis?
Nu?
Ik ben nou benieuwd.
Ik zag jou, of ik zag jullie met
z'n drieën thuis.
Dat ik dacht van, wauw, die gast is
super relaxed.
Op het podium is hij gewoon heel druk.
Klopt.
Maar thuis is hij super chill.
Nee, ik ben eigenlijk...
Ik ben van nature best rustig.
Ik kan mijn...
Ja, weet je, van mijn dingen hebben, tot
ik in één keer...
En dan stopt dat even niet.
Maar van nature ga je mij...
Ja, mijn vrouw die kent mij niet zoals
ze op het podium kent.
Ik ben best een rustige gast.
Alleen op het internet zie je korte clipjes.
En in het theater is het anderhalf uur.
Maar dat is ook anderhalf uur niet.
Anderhalf uur rammen.
Dat zijn ook hele rustige elementen in mijn
show.
Waar Jay, de echte Jay, zeg maar.
Niet de artiest, maar gewoon ik.
Naar voren komt.
Waar zit het verschil tussen de echte Jay
van nu en Jay de artiest?
De echte Jay is gewoon de jongen met
de boodschap.
En hij gebruikt die clown om het te
verkondigen.
Dus ik denk dat ik...
Ik heb daar ooit een uitsplissing.
Ik heb zeg maar een Martin en een
Eddie.
Eddie Murphy en een Martin Luther King die
samenwerken.
En dan zegt Martin tegen Eddie van, yo,
ik wil dit en dit en dit.
En dan zegt hij, ah, I got you.
En dan gaat hij het op zo'n...
Gaat hij het op zo'n manier brengen,
omdat het anders te zwaar is.
Voel je jezelf ook weleens als twee soorten
personages?
Ja, ik heb eigenlijk een gespleten persoonlijkheid.
Ja, zeker.
Ja, ik kan echt...
Jij bent zo'n lieve...
Als je je zo ziet, dat is bijna
de energie die je verandert.
Heel lief en aandoenlijk bijna.
En er waren momenten die ik zag in
de docu dat ik dacht van, wow.
Oh ja.
Met deze gast moet ik geen ruzie krijgen.
Die slaat me boven m'n bek.
Ja, dat is...
Want dan ben je echt...
Want je bent natuurlijk ook fysiek heel sterk.
Maar je bent ook imposant dan.
Maar dan verandert er iets in jouw blik.
Ja.
En dan komt er een soort...
Nou, ik wil niet zeggen de criminele Jay.
Maar er komt wel iemand met wie je
geen ruzie wil maken.
Ja, die...
Misschien ook vanuit rechtvaardigheid.
Ja, die zit wel nog steeds in me.
Komt bijna niet meer naar boven.
Maar ja, wat ik je zeg, ik kom
van een wereld waar dat de enige Jay
was die kon presenteren.
Dat was overleven.
Dat red je niet.
Ik kan daar niet...
In die wereld waar ik vandaan kom kon
ik niet...
Dat ging helemaal niet.
Wat was dat voor wereld?
Ja, de wereld van de criminaliteit.
De wereld van drugs verkopen.
Daar ben ik in geboren, zeg maar.
Dus ik heb niks anders gezien dan dat.
En er waren alleen maar zulke figuren om
mij heen.
En daar werd niet gelachen.
Er werd niet gedanst in je onderbroek.
Dat was...
Hoe durf je?
Dat was alleen maar haantjesgedrag, weet je wel.
En van binnen waren we misschien allemaal klein.
Maar dat kon je niet tentoonstellen.
Dus je hebt een soort van schild om
je heen.
En ik heb gewoon wat vuur in me.
Want anders zou ik niet doen wat ik
doe.
Anders zou ik niet tegen de stroom heen
gaan.
Dus ik weet dat dat er zit.
Alleen ik kom hem bijna niet meer tegen.
Zijn er mensen uit dat leven die je
nog wel eens ziet of spreekt met wie
je contact hebt?
Niet echt.
Het kan sporadisch zijn dat ik iemand tegenkom
op straat.
Heb je enig idee hoe zij jou nou
zien?
Ja, een deel die ziet me liever dood
dan leven.
Dat weet ik honderd procent zeker.
Maar er zijn ook jongens die tegen mij
gekomen en die zeggen van...
Glad you got out.
Een beetje van, want hier...
Nee, want het is natuurlijk wel een maatschappelijk
probleem.
Het is dan een plekje bij jullie daar
in Limburg.
Maar het is op veel plekken, niet alleen
in Nederland, maar in de hele wereld.
En in mijn optiek stap je niet uit
een vrije keus in zo'n leven.
Omdat het zo leuk is.
Ik heb het net nog met een jongen
over gehad in de auto.
Hij komt ook van die wereld.
En hij zegt eigenlijk is het zo.
Wij zien niet met onze ogen, maar wij
zien met onze informatie die we tot onze
beschikking hebben.
Dus als wij in deze kamer zitten en
we zien allebei hetzelfde.
Maar bijvoorbeeld ik zie alleen, trouwens daar ligt,
ik zeg even wat, een blok coke.
En daar kan ik dit en dit en
dit mee verdienen.
Jij kan in diezelfde kamer zitten en je
zegt, ik zie daar een camera, ik zie
hier een podcast, Mike.
Ik kan een podcast beginnen en ik kan
hier iets mee verdienen.
Maar ik zie dit niet.
Want mijn informatie wat het op mij toe
is gegeven is van luister, zo en zo
en zo verdienen wij geld.
Als je dat vanaf jongs af aan meekrijgt
en je hebt alleen dealers om je heen
en zeggen luister, bij de Jumbo verdien je
zoveel, hier verdien je zoveel, daar word je
niet aangenomen, hier gaat het...
Dat is mijn informatie.
En met die informatie kijk ik naar de
wereld en zo neem ik hem waar.
Dus dan vind ik je een hele goeie
als jij dan iets anders gaat doen dan
wat je omgeving jou geleerd heeft.
Dus je ziet eigenlijk met alle informatie die
je in je hoofd hebt, en helemaal die
ogen zijn eigenlijk nutteloos.
Want ze focussen zich ook op wat je
hebt geleerd.
En dat is wat ik heb geleerd.
Ik was volgens mij een jaar of negen
of tien toen wij een politieinval hadden.
Dus dan weet ik toch, oké, jullie zijn
onze vijanden en wij zijn...
Ja, probeer dat maar eens.
Ja, dat is je priming.
Dat is mijn ding.
Zo ben je geprogrammeerd.
Ja.
Dus ja, dan denk ik wel dat het
een maatschappelijk probleem is, want heel veel van
mijn jongens die wat dagen zijn geboren, ik
heb echt moeten leren op een hele rare
manier van...
Hoezo?
Dat mijn vader, weet ik veel, wiet aan
het roken was en dat mijn klasgenoten begonnen
te giechelen.
Dat ik zeg, wat is?
Je vader.
Ik zeg, huh?
Ik zeg, rook je vader niet?
Jawel, man.
Ik zeg, wat?
Ik snapte dit letterlijk niet.
Dus ik kwam van een wereld die helemaal
niet strookte met wat hoort in de maatschappij.
En dan kreeg ik de stempel, je bent
een crimineel.
Dan kreeg ik de stempel van, ja, zie
je, ze zijn altijd dezelfde.
Ik denk, ja, maar dit is gewoon...
Ik dacht dat iedereen dit deed, snap je?
En later dan groei je op en je
komt op school.
Je komt in aanraking met hoe het hoort.
Nou, en dan ben je nog rarer, snap
je?
Dus ik denk dat het wel een maatschappelijk
probleem is, ja, honderd procent.
Denk je dat, laten we zeggen, heel veel
mensen die in zo'n omgeving opgroeien, laten
we zeggen een beetje de mensen die pech
hebben, de slechte kaart hebben gekregen in het
leven, waarvan, laat ik zeggen, ik word er
weleens van beticht als ik zeg van, maar
ik zeg niet dat alles voor iedereen mogelijk
is, maar er is heel veel mogelijk als
je erin gelooft en je werkt er hard
voor.
Wat je ook zegt, ja, je krijgt geen
spierballen als je naar de sportschool kijkt.
Je moet er naartoe gaan en je moet
wat doen.
Dus je moet actie ondernemen.
Maar dan zeggen ze, ja, maar het is
niet eerlijk verdeeld in de wereld.
Er is geen gelijkheid en sommige mensen hebben
nu eenmaal niet zoveel kansen.
Sta je achter zo'n stelling dat je
zegt van, ja, die mensen zullen nooit komen
waar jij komt, of wel die leuke baan
of dat mooie leven kunnen creëren, want ze
hebben nu eenmaal niet de goede mensen om
zich heen.
Hoe zie jij dat?
Geloof ik niet in.
Kijk, natuurlijk is er nuance, want de een
begint echt met een hele felle achterstand en
de ander niet.
Dus soms kan ik wel begrijpen waarom mensen
er niet uitkomen.
Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar
het is niet onmogelijk, want er loopt eentje
rond, die heeft echt datzelfde verhaal wat jij
had, maar hij had hem nog wat erger.
En hij is eruit gekomen.
Dus dat betekent dat jouw verhaal een perspectief
is.
Ik hoop dat we dat, elk verhaal is
een perspectief van een stukje van de waarheid,
en niet de waarheid.
Want er zijn echt gasten die, dat ik
denk, oké, ik weet niet waar jij vandaan
komt, wat je hebt meegemaakt, en je bent
eruit gekomen.
En er zijn sommige gasten, die maken hetzelfde,
maar die komen er nooit uit.
En ja, dus ik vind dat moeilijk om
te zeggen, omdat ik natuurlijk niet in hun
schoenen sta, maar er is bijvoorbeeld een jongen
die, ik ben benieuwd hoe jij dat ziet,
er was een jongen die is op zijn
tiende achtergelaten door zijn ouders, ze hebben hem
afgezet bij het politiebureau, en ze zeiden we
zijn zo terug, en ze zijn nooit meer
teruggekomen.
Hij is in een pleeggezin terechtgekomen, nou, pleeggezin
wilde hem uiteindelijk ook niet meer, ging van
pleeggezin naar pleeggezin, belandde in criminaliteit, raak verslaafd
aan wiet, en hij zit er op dit
moment nog in, en hij komt er gewoon
helemaal niet meer uit.
Die jongen heeft zeg maar shit meegemaakt vanaf
de start, dat ik denk, bro, jongen, je
hebt bijna geen vechtkans, weet je, je bent
tien, en de mensen die je moet verzorgen,
die laten je gewoon achter, en je ziet
ze nooit meer, je hebt zo'n gat
in je hart, wat je niet meer gevuld
krijgt, en daardoor ga je naar substanties grijpen,
die dat kunnen opvullen, en je bent je
goed gaan voelen door niet te voelen.
En dan zie ik hem dan zo strugglen,
en ik denk, ja, kan hij er, ja,
je kan er uitkomen, maar hoe zie jij
dat?
Ik vind dat soms lastig toch?
Heel moeilijk, is het ook.
Er zijn natuurlijk jongens in zo'n situatie,
en meisjes in zo'n situatie, waarvan wij
zou zeggen, die is onmogelijk om eruit te
komen, maar sommige mensen lukt het.
Sommige mensen.
Net zoals, jij wordt de grote ster, en
heel veel mensen proberen het ook, willen het
ook, maar die worden het niet, omdat er
nu eenmaal maar één winnaar is, en dan
heb je nog een zilveren en bronzen medaille.
En daar doen heel veel mensen mee met
het spel, maar er zijn er maar natuurlijk
weinig die winnen.
Het leven is niet de wedstrijd, maar uit
zo'n situatie zie je toch, dat zijn
de statistieken, dat er maar heel weinig zijn
die echt overleven.
Ze zijn er wel.
Wayne Dyer was ook iemand, soortgelijk, weet je,
verhaal.
Vaak merk je wel dat mensen die, op
wat voor manier dan ook, heel succesvol worden,
in wat ze later in hun leven gaan
doen, hebben een hele moeilijke start gehad.
Wayne Dyer had dat, Steve Jobs had dat.
Er zijn echt wel wat voorbeelden van dat
soort mensen.
Zeker weten.
Jij had het niet makkelijk.
Ik dacht soms wel eens vroeger van, goh,
ik heb het niet makkelijk, maar als ik
dat nu in perspectief zet, denk ik van,
wow, ben ik dankbaar.
Ik ben super gelukkig met mijn leven, al
hoor ik, mijn moeder is net overleden, en
laten we zeggen, de laatste week voordat zij
stierf, heb ik verhalen gehoord, van een leven
van mijn ouders en van mijn moeder, wat
ik nooit heb gekend, hoe moeilijk het was
om, ik ben in Polen geboren, om Polen
uit te komen, het mocht niet, van de
communisten, weet je, ineens verhalen worden, dat ik
van, holy fuck, weet je, hoe heeft mijn
moeder dat allemaal gedaan?
Dat ze dat allemaal voor mij over gehad
hebben, toen ik zo'n babytje was.
Ik denk, als je kids van nu zou
hebben, die zouden direct aan de prozak zitten,
die kan je afvoeren.
Dan denk ik van, wauw, mijn ouders waren
mentaal wel echt heel sterk.
Een stuk sterker.
Ja, klopt, 100%.
Ja, dat is wel, we hebben het eigenlijk
te goed gekregen, waardoor we niet meer weten
wat de waarde is van bepaalde dingen in
het leven.
Wat gaat er mis in onze samenleving?
Weet je hoe ik het zie?
Je hoeft niet alles te zeggen.
Wat er misgaat, ik was gisteren bezig in
de tuin, en ik heb een moestuin.
Als je de plantjes teveel water geeft, dan
krijgen ze zwakke wortels, omdat ze niet meer
diep hoeven te graven na het water.
Dus je moet om de zoveel dagen water
geven, niet elke dag.
Ik denk dat dat aan de hand is
met onze maatschappij.
Wij krijgen elke dag water, water, water, water.
We hebben het zo goed, waardoor onze wortels
geen moeite meer hoeven te doen om zichzelf
in te graven in de grond en stevig
te staan.
En daardoor worden we juist heel erg zwak.
We hebben het te goed.
We hebben te veel tijd om na te
denken over het leven en te klagen over
het leven.
En ik denk onze voorouders, of voorouders, jouw
ouders, die hadden toch geen tijd?
Ik heb nu even geen tijd om, what's
the meaning of life?
Ik moet weg hier.
Snap je?
Ik moet shit doen.
Ik moet zorgen dat ik te eten heb.
Ik moet zorgen dat ik te drinken heb.
Dus ik denk, ooit was volgens mij de
basislevensbehoeftes van de mens, die zaten geïntegreerd in
alles wat we moesten doen buiten onszelf.
Weet je wel?
Ik moet eten.
Nou, dan moet je ook standaard bewegen.
Want dat gaat, dat hoort bij elkaar.
Snap je?
En wij hebben al die dingen nu losgekoppeld
van elkaar.
En volgens mij was dat niet helemaal de
bedoeling.
En ik denk dat dat nu misgaat.
We hebben het te goed.
We hebben het veel te goed.
Je kan elke dag eten wat je wil.
Je kan drinken wat je wil.
Je hebt zoveel vrienden als je wil.
Alle aspecten die ons eigenlijk gelukkig zouden maken,
zaten samen met dingen waarvoor we moeite moesten
doen.
Alleen hebben we die twee dingen losgekoppeld van
elkaar.
En ik wil alleen waar ik me fijn
bij voel.
Maar nu ben je tegen de natuurwetten aan
het gaan.
Weet je wel?
Dat is de wet van Newton.
Elke actie heeft een evenredige tegenreactie.
Je moet dat wel.
Wil je genieten van dat eten?
Dan moet je wel moeite doen.
Anders, dat gaat niet los van elkaar.
En ik denk dat we dat aan het
doen zijn.
Ik denk, daar heb je wel een punt.
We zijn te ver van de natuur afkomen
te staan.
We leven niet meer in verbinding met de
natuur.
Als je dat niet doet, ontstaat automatisch weerstand.
En die weerstand voelen wij in onszelf.
We worden ongelukkig.
Er is van alles aan de hand.
We eten verkeerd.
Er zijn heel veel dingen erin geslopen die
misschien niet opzettelijk bedoeld waren.
De voedingsindustrie probeert de wereld te vergiftigen.
Het is gewoon gebeurd.
Allemaal wel om geld te verdienen, denk ik.
Goedkoper.
Mensen wilden makkelijker.
En goedkoper.
En dat is eigenlijk niet anders dan nu.
Ik weet niet hoe jij dat ziet.
Mensen die klagen over van alles en nog
wat.
En ik vroeg me, ga dan niet bij
de action dingen kopen voor één euro.
Wie denk je dat dat gemaakt heeft?
Denk je dat dat goed is voor het
milieu?
Ik begrijp dat dan niet.
En gezond eten is heel duur.
Misschien wel, maar hoeft niet.
Wij hebben ook een moestuin.
Als ik zie hoe lang wij kunnen eten
van de bloemkool en de sla en de
dingen die we uit de tuin halen, kun
je ook bij de groenteboer halen.
Volgens mij is het niet veel duurder.
Misschien is het iets duurder, maar het is
een keuze of je het wilt.
Dat is het gewoon.
Het is vooral een keuze.
En natuurlijk, als je gewoon plat naar de
supermarktprijzen gaat kijken, dan zie je oké, dit
kost zoveel en dat kost zoveel.
Maar ik denk dat we het perspectief ook
moeten veranderen.
Wat vind jij je gezondheid waard?
Want je mag klagen over dat de groente
te duur is, maar je hebt wel een
abonnement op Netflix, Amazon, Disney Plus en snap
je wat ik bedoel?
Kijk eens echt naar je rekening.
Daar worden al die docus van jou uitgezonden.
Ja, snap je wat ik bedoel?
Maar het is waar, tuurlijk.
Je moet dan wel alles onder de loep
nemen.
En uiteindelijk betaal je sowieso de prijs.
Als je nu gaat voor die snelle hap
betaal je ook, maar dan betaal je een
andere valuta.
Ik heb deze discussie laatst gehad en ik
denk dat het op LinkedIn was.
En daar kreeg ik een bak ellende over
me heen.
Want er zeiden mensen ja, maar je kan
er ook niks aan doen.
Want moet je eens kijken hoeveel snoep er
ligt.
Je komt de supermarkt binnen en bij de
kassa.
Het is toch de keuze of je het
koopt of niet.
Hetzelfde als met kinderen.
Het hoeft allemaal niet.
En natuurlijk het is marketing en het is
slim bedacht misschien van de supermarkten om jou
dat te laten kopen.
Maar jij hoeft dat niet te kopen.
En er is zo'n weerstand van heel
veel mensen die zeggen ja, maar het is
heel moeilijk om de discipline te hebben om
niet te vallen voor het gemak en de
suiker.
Ik zeg maar ja, dat moet je niet
gaan klagen bij mij.
Dat mag je allemaal vinden.
En dat is misschien ook zo.
Het is misschien ook lastig.
Maar ik was hier laatst over nadenken.
Wij zijn gebrainwashed.
Want wij zijn de enige organismen op aarde
die plezier koppelen aan destructie.
Dat doet man in de natuur niet.
Er is geen enkel organisme dat zichzelf aftakelt
en daar plezier van ondervindt.
Dat is het meest onnatuurlijke wat je kan
doen.
En natuurlijk door de slimme marketingcampagnes wordt een
biertje en al die dingen dat wordt verkocht,
dat is niet het biertje dat je koopt.
Het is het moment.
Het is de emotie.
Het is het gevoel.
De gezelligheid is gekoppeld aan destructieve dingen.
Vanwege kapitalisme natuurlijk.
Maar dat is wel een programmering.
Snap je?
Toen Noi 1 werd.
Oh en een taart.
Nee, nee, nee.
We hadden van die, weet ik veel.
Zo'n McDonald's ding.
Dan met appeltjes erin.
Dus dat leek dan alsof het McDonald's was.
Gewoon creatief zijn, toch?
Ja, Noi weet niet beter.
Noi's favoriete voedsel is mango.
En die is helemaal…
Ja, dat ik zelf een mango eet, dat
is gewoon bijna snoep.
Maar het is ook een bepaalde programmering.
Wat vind jij normaal?
En natuurlijk is het lastig.
Dan kan je het volhouden, denk je.
Met een kind, als ze straks drie, vier,
vijf is.
En met andere vriendinnetjes omgaat.
Of ze op school…
Het zal nooit helemaal eruit.
Het zal nooit 100% clean food zijn.
En dat hoeft ook niet voor mij.
Maar ik kan er wel een basisfundament neerleggen.
Waar ze niet zoveel hoeft te corrigeren.
En waardoor ze een taartje ziet als van…
Wow, ik krijg een taartje.
Snap je?
Ik zie dat bij die kinderen van mijn
zus.
Als die binnenkomen, wat wil je drinken?
Water.
Niet omdat ze gedwongen worden om water te
drinken, maar ja.
Water toch?
Maar die oudste van mijn zus, die is
heel ijdel.
Die is nu elf, twaalf, en hij ziet
er goed uit.
Hij wil niet naar de McDonald's, want dan
word ik lelijk.
En dat is zijn ding.
Dus het is toch een soort mindset, opvoeding,
priming?
Ja, maar het is gewoon een programmering, want
je…
Moet ik zeggen, je eet ook…
Zelfs je eet je gedachten.
De reden dat ik geen McDonald's eet is
omdat ik een bepaalde gedachte heb, niet vanwege
het voedsel.
Het is gewoon een gedachte.
En dat heeft hij dus ook.
Hij is ijdel.
Hij wil mooi zijn voor de meisjes.
Dus ik kan geen McDonald's eten, want dan
word ik dik.
En dan word ik ziek.
Dus dat kan ik niet doen.
En denk je dat je dan moeite heeft?
Als vriendjes zeggen, hé, we gaan naar McDonald's.
En dan denk je, oh nee, maar dan
krijg ik dan geen vrienden.
Snap je?
Dus het is een…
Het is een…
Programmering en 100% scoren, nee.
Ik weet ook dat mijn dochter straks suiker
gaat eten.
Als ze op haar verjaardag is, of een
keer met vriendinnetjes weg.
En dat is wat mensen dan ook meteen
weer naar het extreme brengen.
Als ik dan praat over gezonde voeding en
ze krijgt geen suiker, wil ik haar strafen.
Nooit.
Nee, natuurlijk.
80-20 regel, toch?
Geweldig.
Geniet af en toe van je suikertje, van
je frietje, van je schwarme, van je wijntje.
Hoe gezond eet je zelf?
Wat eet je eigenlijk?
80-20?
Ja, wat eet ik?
Ik eet zoveel mogelijk gewoon dingen wat de
natuur me geeft.
Hoe doe je het als je op tour
bent?
Als ik op tour ben, ja, we bestellen
eigenlijk altijd op tour.
Maar meestal bestellen we iets van of dan
is het een keer Surinaams, dan is het
een keer Indiaans, dan is het een keer
Sushi, maar soms ook een vet pizza.
En ben je daar dan heel bewust mee
bezig?
Gewoon, ah, ik moet wel zelf eiwitten en
vetten, of?
Nee.
Gewoon dat je denkt, het voelt goed, dus
oké.
Ik voel het nu gewoon, hè.
Kijk, voorheen toen ik bodybuilder was, was ik,
toen woog ik alles af.
Doe ik nu eigenlijk ook niet meer.
En ik ben nu wat minder streng voor
mezelf tijdens de tour.
Dus ik denk, eh, nou ja, ik probeer
zoveel mogelijk gezond te eten, maar soms lukt
me dat ook niet.
Maar je sport nog wel heel veel?
Ja, ook vier of vijf dagen in de
week.
Omdat ik het anders niet volhoud.
Als ik rock'n'roll zou doen, dan
brand ik op.
Ik heb het nu al, dat ik af
en toe voel van oké, maar ik ben
ooit, voordat ik begon aan mijn carrière, had
ik een keer vocht op mijn longen.
En toen was ik naar de arts gegaan
en hij zegt, wat doe je voor werk?
Ik zeg, nou, ik ben stand-up comedian.
Ik kreeg toen prednison of zo, zo'n
fucking medicatie.
En hij zegt, jongen, je bent een topsporter.
Wat je nu gaat doen is topsport.
Wil je dit echt lang volhouden?
Doe alsof je topsport beoefent.
Dus leef als een atleet.
En dat doe ik.
Dus ik probeer zoveel mogelijk als een atleet
te leven, terwijl ik in mijn artiestenleven zit,
zeg maar.
Anders zou ik dit niet volhouden.
Als ik nu nog alcohol zou drinken en
ik zou eten en drinken wat ik wil,
dan trek ik dit niet.
Dus de reden dat mensen zeggen, oei, je
werkt hard.
Ja, maar ik tank wel elke dag de
juiste brandstof, zoveel mogelijk.
Visualiseer je ook?
Dat je naar de toekomst kijkt, van dat
is vroeger deed je dat wel, denk ik,
toen je klein was.
Ja.
Ik zag jou wel kijken van, dit is
wel wie ik wil worden, wat ik wil
zijn.
Ja, dat doe ik nu een stuk minder,
moet ik zeggen.
Dromen.
Ja, ik probeer nog meer hier te zijn.
Dus ik heb wel doelen, maar ze zijn
wat losgekoppeld van of ik ze haal, ja
of nee.
Omdat het was een illusie.
Ik had eerst al die doelen en ik
haalde ze de hele tijd en dacht, ja,
nu dan.
En ik dacht echt, ooit ga ik er
zijn, weet je wel?
Ooit ben ik er.
Want ik moet dan dit doen en ik
moet dat doen en dan, hoppa.
En elke keer verlangde ik naar een doel
en dan haalde ik het en dan voelde
ik het weer leeg.
En dan ging ik weer en dan voelde
ik het weer leeg.
En nu denk ik, ik heb wel doelen,
maar ik moet genieten van die fucking reis.
Want ik ga nooit aankomen, zeg maar, waar
ik wil.
Ik denk dat dat telkens verschuift.
Waardoor ik nu meer plezier haal uit de
weg daar naartoe dan eigenlijk de bestemming.
Wat heb je de laatste jaren geleerd, zelf?
Waardoor je nu een ander mens bent?
Of dat je je meer happy voelt of
meer in balans?
Het gaat, denk ik, om niet meer, meer,
meer, maar uiteindelijk steeds minder, minder, minder en
hetzelfde contentengevoel proberen te genereren.
Omdat er op meer gewoon een eindeloos sticker
zit.
En ik denk dat je dat zelf ook
wel weet.
Je kan zoveel bedrijven uitbouwen, je kan zoveel
geld verdienen, maar ik weet niet, man.
Ik vind het echt leuk, hè?
Ik vind het echt leuk.
gewoon een beetje een een onverstaanbaar moment is.
maar ik vind dat het die zon dan
zo op me is, en ik had mijn
koffertje en mijn mango.
Fuck, fuck it.
Fuck de wereld.
Maar dit is het toch?
Dan ben ik er.
Ik hoef niks.
Meer heb je niet nodig.
Nee.
Nee.
Maar dat geloven ze niet.
Wie niet?
De mensheid.
Maar wat ik echt signaleer is dat heel
veel mensen dit dus niet kunnen.
Die kunnen niet niks doen.
Oh, zo.
Die kunnen niet even dat genietmoment hebben.
Waarom?
Ja, dat begrijp ik ook niet.
Misschien omdat ze dus aardig geloven dat het,
nee, maar daar is het.
Het is niet hier.
Wie zei dat?
Jim Carrey zei dat.
I hope everyone become rich and famous, zodat
ze weten dat dat het niet is.
Het is het niet.
Echt niet.
Kijk, een reden waarom we begonnen met deze
podcast was omdat ik, ik merkte dat, wat
ik altijd zeg, heel veel mensen in de
war zijn.
Ja.
Jij had een theaterprogramma in de war.
Ja, klopt.
Zes keer Ahoy uitverkocht.
Ja.
Ziggo Dome heb je ook nog uitverkocht.
Ja, jij hebt toch ook het gevoel dat,
laten we zeggen, niet iedereen, maar heel veel
mensen in de war zijn.
Ja.
Als we kijken naar de samenleving, dan zien
we toch, gaan we even terug naar, laten
we zeggen, onze ouders, onze grootouders.
De generaties van nu, jij bent ook veel
jonger natuurlijk.
Jij bent nu 31.
Ik word bijna 56.
Ja.
Weet je, dat is het groot verschil.
Ja.
Jij vertelde net dat je een docu aan
het kijken was over TMF.
Toen was ik jonger dan jij.
Een beetje lang haar, paars haar.
Hoe oud was je toen?
Andere tijd.
Ik was 5,26 bij TMF.
Oké, ja.
Maar, en het was fucking hard werken.
Dat blijkt ook uit die docu.
Het was fucking hard werken.
Voor sommige mensen voor relatief weinig geld, maar
je deed het vanuit passie.
Ja.
En ik denk dat jij dat ook hebt.
Alles wat ik doe, doe ik omdat ik
het, ik vind het leuk.
Of ik moet er, weet je, ik heb
een boodschap, ik wil…
Ik ga een vuurtje aan.
Hallo!
Word nou eens wakker, weet je.
Ja.
Wat zie je nou niet?
Dus er is een drive waarom je het
doet.
Ja.
Het is niet de need van het geld
verdienen.
Het is een hele prettige bijkomstigheid.
En natuurlijk, we houden er soms rekening mee
van, oh, misschien als we dit doen kunnen
we nog meer geld verdienen.
Tuurlijk.
Maar, vergeet niet…
Je vertrekpunt.
Maar met dat geld kunnen we heel veel
goede dingen doen ook.
Ja.
Dat ziet ook niet iedereen, maar je kan
met geld natuurlijk achter de schermen heel veel
goede dingen doen.
Maar ik merk dat heel veel mensen, één
op de twee mensen, als we naar de
cijfers kijken in Nederland, één op de twee,
dus in jouw zaal, of misschien zijn in
jouw zaal net altijd die ene de andere,
maar als zo'n beetje de helft van
Nederland aan slaapmedicaties of aan kinderen aan Ritalin,
mensen hebben antidepressiva, slaapproblemen, nooit rust in hun
hoofd.
Dat was voor mij een reden om met
Meditation Moments te starten.
Ik dacht, wat kan ik bijdragen?
Nou, dat blijkt te helpen.
Dat zijn allemaal kleine beetjes, we doen allemaal
wat kleins.
Maar hoe kan het nou dat zoveel mensen
burn-outs hebben?
Ja.
Echt mentale problemen.
Wat gaat er dan structureel mis in een
samenleving?
Ik denk echt wat jij net zei.
Die ontkoppeling van de natuur.
Ik denk dat dat aan de basis ligt
van heel veel problemen.
Maar wat moeten we dan doen om dat
weer goed te krijgen?
Het is een hele lange weg.
En die andere wat jij zei, ik denk
het ook.
Mijn oma, ik denk dat ze heel veel
burn-out heeft gehad, maar die kon ze
niet hebben, want ze moest voor de kinderen
zorgen.
En ze was alleen met vijf kinderen, dus
ze moest alles uit de kast trekken om
eten op de plank te krijgen.
Ja.
Ik vind dat een hele moeilijke…
Ja, wat kunnen we eraan doen?
Ik denk dat we, as we speak, dat
we daarmee bezig zijn.
Dus dat mensen die het doorhebben, hun stukje
bijdragen aan die grotere puzzel, om steeds meer
bewustwording te brengen van, jongens, we zijn een
weg ingeslagen, maar kijk wat we allemaal tegenkomen.
Volgens mij moeten we terug.
Dit is niet de juiste weg waar we
aan bewandelen zijn.
En we zien het aan de gesteldheid van
de maatschappij.
Zowel mentaal, emotioneel, als fysiek en spiritueel, dat
we aan armoede leiden.
En wat doen we daaraan?
Ik denk dat de eerste stap naar verandering
is volgens mij bewustwording.
Wat is bewustwording?
Ja, dat je je onbewuste gedrag naar het
bewuste trekt.
Dat je bewust wordt van je destructieve gedrag.
Van, oh, waar…
Oh, voel ik me moe en futloos omdat
ik dit en dit en dit eet.
Maar ik heb geen energie, dus ik kan
niet sporten.
Nee, dan moet je sporten.
Dan krijg je in…
Weet je, al die kleine dingetjes.
Ik heb soms een week gehad, ik noem
het dan een varkensweek, dan laat ik me
echt helemaal gaan.
En dan eet ik gewoon wat ik wil.
Ik sport niet.
Ik doe gewoon precies, zeg maar, hoe de
gemiddelde Nederlander nu leeft.
Dan ga ik die lifestyle doen.
Ik ben niet vooruit te branden.
Ik ben moe, ik ben chagrijnig, ik ben
boos, ik heb nergens zin in.
Ik snap dat je je zo voelt.
Maar mensen die, die gaan met hun auto
tanken slaolie en snappen dan niet dat ze
niet vooruitkomen.
Ik denk, ja…
Maar hoe moet iemand daarachter komen?
Moet iemand ze dat vertellen?
Ben jij dat, die op het podium staat
en dat op een leuke manier probeert te
brengen?
Ik denk…
Ik zeg, ga naar de stilte, zoek de
rust op in jezelf.
Dat vinden mensen heel moeilijk.
Heb jij dat ook?
Neem je wel eens momentjes voor jezelf?
Ja, jawel.
Zit je lekker in de tuin, gewoon relaxed?
Ja, zoals vanochtend, ja.
Als jij de stilte opzoekt, kan je dan
stilte in je hoofd of ontstaat er dan
weer zo'n wervelwind van gedachten?
Soms wel, alleen ik heb nu wel geleerd
dat die wervelwind van gedachten niet achtervolgt, hoeft
te worden.
Dus ik wil hem niet veroordelen dat hij
er is.
Dat is wat ik eerst dacht.
En hoe heb je dat geleerd?
Ik denk door boeken die ik heb gelezen.
Ik heb me behoorlijk verdiep in het boeddhisme
en daar kwam volgens mij de Vipassanameditatie.
Mediteer je ook?
Ja, dat probeer ik dagelijks te doen.
Hoe doe je dat dan?
Meestal in de ochtend dat ik me…
Ik heb een meditatiekamertje thuis.
Daar steek ik mijn wierelkje op.
Soms zet ik wat muziek op, soms doe
ik het helemaal in stilte.
En daar ga ik eigenlijk gewoon zitten.
Heel af en toe doe ik een ademhalingsoefening
om even in de juiste staat te komen,
zodat ik net wat rustiger ben dan normaal.
En dan is het eigenlijk het observeren van
de gedachten zonder oordeel over die gedachten.
Dus als er dan een keer…
Oh, maar ik moet vandaag wel naar de
podcast.
Ja, ja, leuk.
Leuk.
En terug naar de podcast.
En weer terug.
En dat wordt eerst…
Is dat een pingpongwedstrijd?
En hoe langer ik bezig ben, op een
gegeven moment is er niks meer.
Dan komt nog de gedachte, hé, er is
niks.
Dan is dat weer een gedachte, dan moet
ik die weer loslaten.
En er zijn dan echt vlagen dat ik…
Ja, er is niks.
Dan ben ik verlost van mezelf en dan
ben ik…
Ik ben weg, zeg maar.
Hoe voelt dat dan?
Daar…
Ja, daar leef ik bijna voor.
Is dat lekker.
Dat is…
Ik denk dat dat de ware stad is.
Ik denk dat wat we nu doen is
bezigheidstherapie.
Maar wie we echt zijn is…
Dat.
Daar.
Ik weet niet.
Die…
Ik kan er alleen aan wijzen.
Ik kan niet zeggen wat het is, maar
die staat.
Ja, je weet waar het staat.
Dat is zo lekker.
Ja, het is zo lekker.
Dat is hem.
Alleen het is heel moeilijk aan iemand uit
te leggen die het nog nooit gevoeld heeft.
Ja, ja.
En dan…
Dit is, zeg maar, met mindset.
Ik denk dat mindset 25% is van
het grotere geheel.
We hebben mindset, we hebben soulset, we hebben
healthset, en we hebben er nog één.
Er was nog één.
Heartset.
Mindset is de manier hoe je denkt.
Healthset is hoe gezond is je lijf.
Soulset, ben je hier en doe je waarvoor
je gekomen bent.
Heartset, heb je nog gevoelens die ergens aan
vasthangen waar ze niet meer horen vasthangen.
En als je die drie facetten onder de
loep neemt, kan je vrijbreken.
Maar als het lijkt aan één van die
vier facetten, denk ik dat je blijft hangen.
Ik bedoel, jij kan alles op orde hebben,
maar als je behoorlijk ziek bent, je komt
daar niet.
Snap je wat ik bedoel?
Als jij alles op orde hebt, maar je
hebt nog een enorme wrok naar een bepaalde
ex of naar je moeder of naar je
vader, dan kom je daar niet.
Als je mindset niet klopt, dan kom je
daar niet.
Als je op je werk zit, enkel voor
financiën en je ziel roept dat je moet
schilder worden, dan kom je daar niet.
Dus mensen willen hapklare brokken, maar dat is
hem niet.
Ik denk dat die vier pilaren…
Ik zag dat bij jou volgens mij ook.
Op een gegeven moment was je klaar met
je lijf.
Je ging in één keer vol afvallen en
je zegt nee, dit klopt niet meer, dit
strook niet meer.
Je ging weg aan je health set, omdat
het niet meer klopt.
Toch?
Het raakte uit balans.
Ja, het raakte uit balans.
Maar het raakte echt te gek.
Ik zie natuurlijk…
Jij als voorbeeld.
Andere mensen denken van, jezus, jullie zien er
zo goed uit.
Ja, logisch.
Kijk, weet je, blanke mensen kunnen nooit wat…
Hij hoeft niks te doen.
Hij kijkt naar een halter en dat gaat
vanzelf.
Hij was ook bodybuilder.
Hij is ook 31.
En na die hele…
Ik ook, hè?
Die hele rij met excuses, denk ik, ja,
maar ik sta fucking straks op het podium
en er zitten al die mensen naar mij
te kijken en zeggen, maar jij hebt een
dikke pants.
En ik voel me echt helemaal kut op
dat moment.
Dus ik moet mezelf dan in de spiegel
kijken en zeggen, het is mijn ding.
Ik moet dat.
Ik kan dat alleen maar gaan repareren.
Ik moet trainen.
En dan voel ik, mijn mindset wordt ten
opzichte van mijn lichaam, van mijn health, te
groot.
Snap je?
Het wordt…
Het is uit balans.
Het is niet meer daar.
En die blijft groeien.
Dus ik moet mee met mijn lichaam, anders
dan gaat het niet goed.
En je weet, als je dat niet doet,
loop je daar ook fout.
Want er klopt iets niet, want dat betekent
dat je iets ontkent.
Kijk, in het boeddhisme zeggen ze, al die
elementen moeten wel een beetje in balans zijn.
En als er een totaal onevenwichtige situatie is,
is het niet goed.
Nee.
Precies.
Grappig.
Ja.
Weet je dat het in de bodybuilding op
fysiek niveau echt zo werkt?
Wij leerden op een gegeven moment, er was
een ding wat veel mensen vraagdoen bij bodybuilding,
skip leg day.
Dus ja, ik heb vandaag geen zin in
mijn benen trainen, fuck it.
Alleen het lichaam is zo, dat snap je,
dat was een van de eerste lessen in
bodybuilding, als je alleen maar je bovenlijf blijft
trainen en die benen niet.
Op een gegeven moment is het lijf uit
balans.
Als je je benen niet traint, stopt de
groei boven.
Dat kan tot een bepaalde mate uit balans
gaan.
Dus je kan echt zo zijn en van
die spillebeentjes.
Maar als je je benen keihard gaat trainen,
dan groeit het hier ook weer.
Dus zelfs je lijf heeft, oké, je mag
uit balans zijn tot hier, maar daarna stop
ik ermee.
Fysiek gezien.
Dat is grappig.
Maar dat is eigenlijk het leven.
Het leven wil die balans.
En misschien is dat nu al wat er
gebeurt, dat het leven zegt, hallo mensheid, jullie
zijn zo uit balans, dit gaat niet goed.
Jullie moeten iets gaan doen.
En ik vind het altijd mooi, het woord
je bewustzijn verhogen, bewustwording, je ervan bewust zijn
wat er nou werkelijk aan de hand is.
Gewoon de simpele vraag van waarom sta je
op deze dag?
Waarom doe je wat je doet?
Het zijn moeilijke vragen.
Waarom doe jij wat je doet?
Dat ik me dan levend voel.
Dat is eigenlijk het enige.
Ik merk dat ik…
Niks om me heen is er als ik
doe wat ik doe.
Dan weet ik veel wat, niks bestaat meer.
Ik ben gewoon volledig in een moment, misschien
ben ik ergens ook verlost van mezelf, maar
dat is de reden waarom ik doe wat
ik doe.
Er gaat iets aan in mij wat, weet
ik veel, het overstijgt eigenlijk alles.
Het overstijgt geld, het overstijgt roem.
Daarom doe ik wat ik doe.
Ik voel me levend dan.
Ik wil levend zijn.
En daar heb ik nu tools voor gevonden.
Daarom zoek ik het zo vaak op.
Ik weet niet.
Het is gewoon heerlijk.
Ik vind niks lekkerder als, weet ik veel,
bouwen aan het collectief.
Als er iemand voor je staat, zeg maar
je hebt me echt geholpen.
Dat geeft zin.
Ja, het geeft zin ofzo.
Het gaat om zinggeving, toch?
Dat is het, ja.
Als het leven geen zin heeft dan?
Ja, dan wat?
Dan wat?
Ik denk dat dat het is gewoon.
Ik weet niet hoe jij dat ziet, maar
ik kan carrière maken en al die dingen.
Ik vind het superleuk, maar soms als je
zo'n berichtje krijgt of iemand die voor
je staat en die zegt, hé luister, ik
zat hier en hier en hier.
Ik heb toen dit en dit gedaan.
Ik zag dit en dit bij jou.
En ik ben er weer, weet je wel?
Ik voel me weer…
Dat is het.
Dan ben ik er.
Dan voel ik één moment…
Is dit het?
Dat misschien heel veel mensen het gevoel hebben
dat het geen zin heeft.
Wie ze zijn, wat ze doen, hun stukje
bijdragen aan het geheel.
En als je dat stukje hebt van wie
ik ben.
Maakt niet uit wie ik ben, of ik
goed ben of slecht, maar mijn lijf heeft
zin omdat ik er ben.
Ja.
En ik mag er zijn.
Ik denk dat dat de essentie is.
Dat je je gewoon nuttig voelt.
Dat je iets bijdraagt.
En het hoeft niet heel groot te zijn.
Nee.
Alleen soms weten we niet hoe groot iets
is.
Je kan het klein en plat slaan.
Weet je wel?
Vaker als je bijvoorbeeld een personal trainer of
zo ziet.
Ja, ik train gewoon mensen.
Maar als je uitzoomt en dan eens goed
kijkt.
Misschien train jij iemand en daardoor zit die
persoon lekker er in zijn vel.
En daardoor heeft die persoon meer energie.
En daardoor heeft die persoon meer aandacht voor
zijn kind.
En daardoor gaat het bij dat kind beter
op school.
En daardoor is de harmonie.
Ik kan door blijven gaan.
Maar het is een ripple effect.
Dit is zo mooi.
Op Ibiza had ik een Chinese acupuncturist.
En die deed een massage in energie en
alles.
En dan had ik een gesprek met hem.
En die zei dit verhaal.
Ze zei, ik ben zo blij dat ik
jou mag behandelen.
Ik dacht, je hebt meer mensen.
Ja, zegt ze dan.
Doordat ik jou mag behandelen, heeft wat ik
doe heel veel impact op alles wat jij
doet.
Als jij straks op het podium staat, heeft
mijn werk ook zin voor die mensen.
Dus ik doe het niet alleen voor jou.
En toen dacht ik van, wauw!
Zo had ik het nog nooit gezien.
Maar dan plaats je jezelf in dat collectief,
toch?
Ja, dat vond ik echt heel mooi.
Dan ben je gewoon een onderdeel van die
grotere puzzel.
En als je dat voelt, en dat voel
jij je waarschijnlijk ook vaker, van, ik ben
echt iets aan het doen hier.
Ondanks dat je enorm veel kritiek krijgt, ik
krijg enorm veel kritiek.
Maar als zo'n berichtje van iemand, waar
je zegt van, hey, thanks man.
Dank je wel.
Dan kan ik bijna alles weer dragen.
Dan zeg je, oké, fuck it.
Geef me alle bullshit wat jullie hebben over
mij.
Geef.
Maar ik heb dit gedaan.
En dat is voor mij.
Snap je?
En dan, ik weet niet, dan komt er
een brandstof in je dat bijna niet opgaat.
Dan gaan ze vanzelf.
Ik kan blijven raden.
Ja, honderd procent.
Tot besluit zou ik van jou nog wat
tips willen of advies voor mensen die ook
dat gevoel hebben van, ik word gek van
mezelf.
De stemmetjes gaan uit.
Ik kan niet slapen.
Hoe krijg ik meer rust in mijn hoofd?
Eerst kijken wat er allemaal ingaat in het
begin van de dag.
Sta je op voor jou?
Of sta je op voor je baas, voor
je kinderen, voor je vrouw, voor je man?
Hoeveel tijd spendeer je echt met jezelf?
En je kan nooit betere gedachtes krijgen als
je nooit tijd met ze spendeert.
In het begin is dat heel erg oncomfortabel.
Dan gaan je gedachten allemaal dingen roepen die
je misschien niet wil horen, die je misschien
niet wil voelen.
Maar ik denk meer de stilte op.
Dus voor mij werkt het gewoon heel erg
goed om een dag te plannen.
Dus niet overgeleverd te zijn aan de dag.
En aan de avond zeg ik, oké, dit
staat vanmorgen allemaal op de planning, zeg maar.
Maar daar staan dus ook echt dingen in
als even zitten met mezelf een kwartiertje.
Geen echt heavy shit, maar voor mensen die
vastlopen in hun hoofd zeg ik, eigenlijk moet
je het vaker opzoeken.
En als ik opsta en ik pak mijn
telefoon, dan komen allerlei gedachten en ideeën die
niet van mij zijn.
En dan verwacht ik dan nog dat ik
in charge ben van die dag.
Dat gaat niet.
Dus ik denk je dagelijkse behoeftes, nee je
dagelijkse gewoontes onder de loop nemen.
Want als je ergens vastloopt, dan is het
vaak een reactie van de input die je
hebt gedaan.
Dus neem je dagelijkse gewoontes onder de loop
en spendeer tijd met je gedachtes.
Maak een planning van hoe je het graag
wel zou willen zien.
Maar vaak zie ik bij mensen waar ik
mee ben, zie ik meteen.
Ze zeggen bijvoorbeeld, ik voel me futloos.
Ik loop één dag met ze mee, ik
zeg daar, daar, daar, daar en daar.
Je hebt vijf lekkages.
Begin te fixen.
En dan is de futloosheid weg.
Maar mensen zijn daar niet meer bewust van.
Ze leven niet hun eigen leven, maar dat
van de maatschappij.
Dus ik denk dat als ik alleen al
dat zou, om te concretiseren, sta op voor
jou.
Ja, maar ik moet om zes uur op
het werk zijn.
Ja, sta je om vijf uur op.
Ja, maar dan kan ik avonds geen Netflix.
Ja, fuck jou en je Netflix.
Dan ga je maar wat eerder naar bed.
Je moet prioriteiten stellen.
Of niet klagen, of er iets aan doen.
Maar niet beiden.
Niet klagen over de dingen die je kan
veranderen.
Dat mag niet.
En vooral niet in de tijden zoals deze.
Dus ik denk dat, man.
Je gewoontes onder de loop nemen en vervolgens
kijken waar het energielek zit.
Ja.
Toch?
Ja.
Dank je wel.
Alsjeblieft.
Dank je.
Dankjewel Maxijn.