Subscribe
Share
Share
Embed
In Op Het Kruispunt hoor je verhalen van LGBTI+ mensen en de vaak onverwachte raakvlakken met een ander aspect van wie ze zijn. Unieke portretten van mooie mensen met geweldig boeiende verhalen. In het eerst seizoen zoomden we in op mensen met een handicap. Het tweede seizoen (lancering oktober 2024) laat mensen vertellen over hun ervaring met armoede.
Een productie van Playbird, in opdracht van çavaria, en met de steun van het Fonds De Warmste Week.
00:00:05 - 00:00:12
Mei (interviewer): Terwijl ze op de achtergrond de podia van de Gentse feesten opbouwen, heb ik afgesproken met Val op het kantoor van çavaria, waar die werkt.
00:00:14 - 00:00:46
Val: 'k Heb echt lang moeten zoeken achter werk. Ik heb independent game production gestudeerd, maar ik ben afgestudeerd tijdens Corona. Dus dat wil zeggen dat ik, als ik een job zocht,... Het was allemaal remote, dus ik was eigelijk aan het competeren met heel de wereld, omdat alles remote was. Dus een job vinden was echt niet makkelijk. Ik heb van alles gedaan, ik heb, ik heb gaan afwassen in een restaurant, ik heb effe gekuist,... Maar ja, ik heb toen lang werkloos geweest en veel issues daarmee gehad eigenlijk.
00:00:47 - 00:00:52
Mei (interviewer): En lag dat aan het feit dat je bent afgestudeerd in Corona? Want je zegt: dat is één van de redenen...?
00:01:10 - 00:01:44
Val: Dat is denk ik de reden dat ik geen job vond in de gaming industrie. Omdat, in die industrie is het wel relatief ok als je queer bent bv. Maar voor de rest, ja. Het is niet dat elke werkgever heeft gezegd van: "Ja, dit is de reden waarom dat we niet u gaan aannemen", maar het zat zo altijd in zo van die micro dingetjes en, weet je wel, dat ik zo ergens ging en dat die mevrouw zei tegen mij van: "Ja, en ge moet er niet op letten, maar soms maken ze hier wel grapjes hé. Ik zeg het nu maar al dat er grapjes gaan gebeuren, ge moet daar echt niet te persoonlijk nemen." En ik was: ik heb u, denk ik, zelfs mijn naam nog niet gezegd. Je kijkt één keer naar mijn gezicht, en je wilt nu al op voorhand meegeven dat je grapjes maakt.
00:01:47 - 00:02:05
Mei (interviewer): Dit is Op Het Kruispunt, een podcast over LGBTI+ mensen en hun ervaring met armoede, maar nog veel meer. Een podcast met portretten van interessante mensen, met mooie verhalen, en deze keer komt dat verhaal van Val, over hoe uiterlijk je pad kan bepalen.
00:02:10 - 00:02:24
Val: Ik had wel een mullet, maar het was gewoon bruin haar, en ik had nog geen baardje zelfs. En dan nog deden ze echt zo een beetje... Weird, I guess? Misschien omdat ik zei dat ik wou Val genoemd worden?
00:02:24 - 00:02:28
Mei (interviewer): En dat dat niet de naam was die op je pas stond op dat moment.
00:02:29 - 00:02:49
Val: Dus ja, misschien lag het daaraan? I don't really know. Ze zeiden dat ze gingen verder gaan met mij uiteindelijk, en dan zeiden ze: "je moet een opleiding doen in Brussel, maar daarvoor ga je wel efjes andere kleren moeten aan doen." Ik had letterlijk gewoon een zwarte broek en een zwarte t-shirt aan. Ik denk dat ik zelfs een hemdje had aangedaan. Het was wel een roos hemdje, maar...
00:02:49 - 00:02:50
Mei (interviewer): Speciaal uw best gedaan!
00:02:51 - 00:06:16
Val: Voilà, en in mijn ogen was dat relatief normaal. Maar misschien is mijn beeld daarop een beetje verkeerd. Zo van, wat is normaal, dat is toch, normaal, lijk, wat zijn normale kleren? Dus ja, toen, uiteindelijk, na heel dat gesprek, voelde ik mij zo absoluut niet meer zo leuk bij het feit dat ik die job ging krijgen. Maar ik had hem wel en ik dacht "Oef, eindelijk een beetje geld die binnenkomt!" Maar dan uiteindelijk amper nog iets van gehoord, zelf achter gezeten en dan, "ja, sorry ja, het zal toch geen match zijn." Dit komt net na ons gesprek over kledij, I guess I know. Ja, verder nog een aantal jobs waar dat ze zeiden tegen mij dat ik iets te creatief was voor hen, is dat codetaal voor iets of zo? Ik weet niet. "Iets te creatief", is dat niet normaal gezien een goede kwaliteit, om ergens te gaan werken, dat je creatief bent of zo? Maar de ergste van al, dat ik eigenlijk boos over was, dat was voor een job achter een computer waar ik af en toe ging moeten praten met mensen. Dus niemand zag mij. Het was backoffice. Niemand. En ze zeiden zelf tegen mij van: "Amai ja, je capaciteiten liggen echt al boven de job waarvoor dat je gaat, we zien echt een toekomst voor jou, dat je kan doorgroeien,... Kunnen we misschien een beetje een ambetante vraag stellen?" En zij zo: "Zou je dat zien zitten om uw uiterlijk aan te passen voor ons?" En ik verstond het eigenlijk niet. Ik was zo: uiterlijk aanpassen, wat is er hier anders aan? En ik zei tegen hun van: "Ja, als jullie willen, als ik ooit tegen een klant praat of zo dat ik mijn tattoos bedek, sure." "Ja, nee...", en ze wilde er zo geen concreet antwoord op geven, op wat ik precies moest aanpassen. Ze wilde gewoon weten of dat ik dat ging doen. En ik heb gezegd van nee, nooit. Ik heb veel te lang gewerkt aan wie dat ik ben, om dan nog een keer mezelf te moeten aanpassen. En dan zegt zo'n bedrijf die zo op hun frontpage "diversiteit" heeft, dan kom ik daar toe en dan is het van, zou je je uiterlijk aanpassen? En ik zo: Mmm, I don't know. En ik heb dat toen proberen aan te klagen of zo, dat gestuurd naar de interim die mij had doorverwezen naar hun en gezegd van "ja, dit is wat ik heb meegemaakt." Als antwoord kreeg ik van "ja, wij behandelen enkel cases van seksisme." Op dat punt was ik al echt efjes werkloos. Ik heb een jaar lang moeten wachten op beslissing van werkloosheidsuitkering. Ik had dus naar het OCMW geweest. Gezegd van "Kijk, ik vind geen werk, ik doe echt mijn best, ben hier vanalles en nog wat links en rechts aan het doen, maar in mijn sector ben ik niks, erbuiten zegt iedereen dat mij moet aanpassen... En ze hebben mij toen een leefloon gegeven wat echt niet genoeg was voor mij om rond te komen zelfs. Gezegd van: ja, eigenlijk moet je eerst werkloosheidsuitkering aanvragen. Maar dat duurde zodanig lang. Dan zijn er mensen langsgekomen bij mij thuis om te checken of dat ik wel degelijk aan het co-housen was.
00:06:16 - 00:06:20
Mei (interviewer): Want dat was jouw woonsituatie op dit moment nog altijd, dus je was weg van thuis?
00:06:22 - 00:07:39
Val: Jajaja. Op mijn, ik denk, eenentwintigste of zo, ben ik al weg van thuis. 'K ben ook effen, ik zeg 'dakloos', maar eigenlijk was het... Allé, ik heb wel in armoede geleefd en technisch gezien geen huis gehad. Maar ik kon wel altijd terugkeren naar huis. Ik wou dat gewoon niet. En ik heb altijd wel vrienden gehad waarop dat ik kan steunen of geld lenen hier en daar. Dus het is niet dat ik echt zo op straat heb gewoond. Dus die waren komen checken of dat ik wel degelijk aan het cohousen was. Je moet weten, mijn cohouser en ik, wij kenden mekaar amper voordat we zijn gaan samenwonen. Dat was eigenlijk echt zo een kwestie van, we zaten in dezelfde groepchat, zeg maar, het was Discord. 'k Wist dat die ook LGBT was en ik had gewoon zo een keer gepost daarin van "Hey, kwil cohousen in Kortrijk en het is te duur om alleen te wonen." En die zei ja, dus we zijn beginnen samenwonen toen dat we elkaar amper kenden. Maar ja, tegen dat er iemand kwam checken, dat was een jaar later. Als je een jaar lang met iemand samenwoont, ga je wel bevriend geraken.
00:07:39 - 00:07:41
Mei (interviewer): Hopelijk toch hè, anders heb je een probleem.
00:07:41 - 00:08:42
Val: Voilà. Exactly. In 't begin gingen we wel zo apart eten in onze kamer en al, maar nu is het echt zo van "'k Ben aan het werken vandaag, heb jij geen zin om naar de winkel te gaan? Pak mijn sodexokaart mee. We gaan dat wel op Splitwise smijten achteraf." En dat was ook zo dat ik het had uitgelegd aan die mensen die langskwamen. Daar nog een keer megaveel bewijs van moeten sturen naar hun ook. En toen dat ik die kasten opendeed waren ze van: "Ja, waar, waarom hangen jullie namen daar niet op?" We zijn hier maar met twee, 'k denk dat ik wel goed kan onthouden dat die roycosoep van mij is. Ik weet niet, moet er daar een naam op?? Ik heb dan ook expliciet gezegd van: "We zijn geen koppel, by the way. Ik weet niet, omdat je denkt dat ik een, alé, biologische vrouw ben en hij een biologische man, dat we daardoor... Heb je die vlag niet gezien buiten, die hangt daar al lang hoor!" Toch niet. En dan hebben die uiteindelijk een brief geschreven waarin dat die claimen dat ik aan het liegen was over mijn thuissituatie.
00:08:44 - 00:09:06
Mei (interviewer): In Vlaanderen is het zo dat wie een uitkering aanvraagt ook hun gezinssituatie moet aangeven, omdat de hoogte van je uitkering hier mee door wordt bepaald. De wetgeving heeft het nog moeilijk met nieuwe woonvormen zoals samenhuizen, waarbij mensen onder één dak wonen, maar vaak omwille van financiële noodzaak, en geen gezin vormen. De beslissing van de instanties had voor Val een enorme impact.
00:09:07 - 00:09:34
Val: Ik heb alles moeten terugbetalen. Ik had dan ook kindergeld dat ik moest terugbetalen voor zo een paar maanden of zo. Dus het was echt wel allemaal aan het opstapelen ook. Ja, het was eigenlijk toen ik bij çavaria ben beginnen werken, dat ze dan eindelijk een brief hebben gestuurd van "Je kan werkloosheidsuitkering aanvragen, maar niet de eerste tien weken, want je hebt gelogen over het feit dat je niet samenwoonde."
00:09:34 - 00:09:37
Mei (interviewer): Dus je kreeg een uitsluiting van de werkloosheidsuitkering eigenlijk?
00:09:37 - 00:10:29
Val: Ja, en dat heeft mij echt, ja, ik ga niet zeggen, lang achtervolgd, maar het heeft wel ambetante gevolgen gehad. Dus ja, ik had heel veel schulden. Ik kreeg dan ook brieven, van: je moet zoveel terugbetalen. Maar het ene was bij OCMW, het andere was bij de hulpkas, dat was heel vreemd. Mijn maatschappelijke werker was dan lijk vier maand weg of zo, zonder boe of ba, ik wist niet naar waar, of weet ik veel. Dus ja, 't was eigenlijk echt een beetje slecht geregeld, vind. Ik denk, ik ben altijd opgegroeid in een huis waar dat dan zo overkwam, dat een leefloon aanvragen makkelijk is en dat mensen daar zo van profiteren. Of zo. Ik was zo: "Is 't echt? Want ik heb hier moeten smeken en ik mocht het dan nog basically bijna allemaal terugbetalen.
00:10:29 - 00:10:34
Mei (interviewer): Het gangbare vooroordeel van de maatschappij tot je aan de andere kant terechtkomt natuurlijk.
00:10:34 - 00:11:37
Val: Wel, ik had dat vooroordeel nooit zelf, maar 'k was wel echt geschrokken van hoe moeilijk dat was. Ge moet daar altijd echt achter zitten en dan, als het is voor geld terug te geven, dan, dan, dan zijn ze wel plots aan uw deur te vinden. Maar ja, ik heb echt alles moeten bewijzen aan hen. Ik heb moeten bewijzen tonen dat ik naar de psycholoog ga, bewijzen tonen van de endocrinoloog, dat ik wel degelijk transgender ben en dan nog was hun antwoord na echt een jaar lang alles en al doorsturen en de hele tijd bij kindergeld én OCMW én hulpkas,... Heb ik dan uiteindelijk antwoord gekregen van het kindergeld dat mijn inkomen te hoog lag. 800 euro leefloon is te hoog, dat was hun uiteindelijke antwoord. Je inkomen ligt te hoog. We kunt het zelfs niet deeltijds kwijtschelden. Ja, maar ja, ik heb het allemaal moeten terugstorten.
00:11:37 - 00:11:47
Mei (interviewer): En hoe is jou dat dan gelukt? Want op een bepaald moment kom je op een situatie waarin dat je aan verschillende instanties substantiële bedragen moet terugbetalen, met een beperkt inkomen.
00:11:48 - 00:13:23
Val: Mijn ouders hebben mij daar een beetje in geholpen dan uiteindelijk, toen dat het terug veel beter ging tussen ons, hebben ze dan uiteindelijk gezegd van "Kijk, laat ons toch een beetje helpen", ook een beetje schuldig voelen ergens, misschien. Dus ze hebben mij dan wel een beetje gesteund. Maar ja, ik weet nog heel goed dat ik na de duizendste sollicitatie, die niet goed ging, dat ik uiteindelijk ja, echt inzak en as zat. Ik belde naar mijn moeder en dat ik zei van: "Ik weet eigenlijk niet meer wat ik moet doen. Moet ik nu echt serieus mijn uiterlijk aanpassen om, om een, om een job te krijgen? Dat ze zo zei van: "Ja, ja, ik vind het echt erg, maar ja, misschien gewoon je gezichtsbeharing afdoen of zo?" En dan nog geen twee minuten later, in dezelfde telefoon, dat ze zo: "Weet je, ik had dat nooit mogen vragen, doe dat niet, ge moet dat echt niet doen." Ik was zo van: ja, ja, ja. Maar ik was het zodanig beu, ik had zoiets van:, ik ga hier niet in de heteronormatieve wereld binnen geraken. Het lukt gewoon niet, die willen mij gewoon niet. Ik mag nog zo slim zijn als dat ik wil, en diploma's hebben waar da'k wil, ze willen mij gewoon niet. En ik heb toen echt gewoon als laatste daad van tegenwerken of zo echt in Google getypt 'gay jobs in belgium', ik dacht van ik ga het bij mijn eigen community zoeken! Het eerste dat ik zag: 'IT en kantoorbeheer çavaria'. Ik dacht "mog, da past mij wel, ik ga een keer kijken", en, en ja, dan hier gesolliciteerd en ik had een job en ik was zo blij. Ik had nooit gedacht dat ik zo blij ging zijn omdat ik een job vond.
00:13:23 - 00:13:29
Mei (interviewer): Ondertussen werkt Val al een tijd voor çavaria, waar hun uiterlijk en expressie een plaats krijgt.
00:13:34 - 00:13:37
Val: Ik zeg altijd da'k eruit zie als een kleine jongen (lacht)
00:13:37 - 00:13:42
Mei (interviewer): Maar dan wel een kleine jongen met piercings en tattoos.
00:13:42 - 00:13:45
Val: Ja, nee, ik zeg dat echt gewoon voor te lachen.
00:13:46 - 00:13:48
Mei (interviewer): En hoe voel je je?
00:13:50 - 00:14:50
Val: Zo noch man, noch vrouw, maar zo,... Ik vind het heel leuk om ze allebei te zijn. Ik weet niet, ik zeg altijd tegen mensen dat ik zowel een lesbian ben als een gay man. En als ze mij leren kennen, zijn ze zo van: ja. Ik vind het zo leuk om daar zo mee te spelen of zo, omdat ik mij vroeger echt heb afgezet tegen vrouwelijkheid en nu dat ik een baard en een snor heb... Ik heb vaak vrienden dat ik zo bijvoorbeeld een sigaretje aan het roken ben en dat ik echt zo met mijn ene been over mijn andere been zit en echt zo, zo een los handje heb. En dan praten en zo, en dat mensen zoiets hebben van: "gij zijt echt vrouwelijk", en dan ben ik zo: "Vergeet gij dat ik als vrouw geboren ben soms?" (lacht) Omdat mensen echt zo confused worden soms. Van: je neemt testosteron, maar hoe meer testosteron dat je neemt, hoe vrouwelijker dat je u gedraagt. Dan ben ik zo: ja, that makes sense to me, dat is logisch. Het moet zo in balans blijven.
00:14:50 - 00:14:56
Mei (interviewer): En merk je dat, dat de maatschappij het daar moeilijk mee heeft? Want je neemt testosteron, dus wil je een man zijn.
00:14:57 - 00:15:18
Val: Ja, er zijn veel mensen die dat echt niet begrijpen. Dat is ook zo de, de, de reden waarom dat ik mij moeilijker ga verplaatsen in groepen of ruimtes waar dat het niet queer is, omdat in een queer ruimte... Je komt binnen en mensen zijn zo: "wat zijn je pronouns? They/them? Chill", en in andere ruimtes is dat zo...
00:15:19 - 00:15:24
Mei (interviewer): Ze kunnen u niet goed in een, in een vakje plaatsen, dus wordt het te moeilijk.
00:15:24 - 00:17:20
Val: Voilà, en het is niet altijd uit slechte bedoeling, hè, het is vaak dat ze hun misschien wel oncomfortabel voelen of zo geen, mij niet willen offenden of zo. Maar dan ben ik zo van: of dat je nu zij of hij zegt: 'k wil gewoon dat je kunt praten met mij. Gelijk als je verspreekt, verbeter u gewoon. Let's move on. Maar er zijn zoveel mensen die "ze" zeggen of zo en dan zeggen ze: "Goh, sorry, maar dat is zo moeilijk, en het verandert zo snel, en nananana..." En dan ben ik ben nu helemaal vergeten waarover dat we het hadden. Dit gesprek draait nu totaal niet meer over het onderwerp waarover dat ging. En da's echt zo een beetje frustrerend en veel, zeg maar, 'normatieve mensen' begrijpen dat niet, die zijn zo van, ja, hij wilt enkel maar bevriend zijn met... Dan denk ik zo, ja, dat is geen waar, maar ik heb gewoon geen zin om mij overal te moeten verantwoorden of heel mijn gender uit te leggen. Soms wil ik gewoon ergens een keer toekomen en gewoon zijn. En gewoon kunnen praten met mensen zonder dat het een heel gespreksonderwerp wordt. Want ik heb twee keer basicaly moeten uit de kast komen. Ja, eerst als, als, als gay of zo, en dan uiteindelijk als nonbinair. Voordat ik wist wat nonbinair was, was dat al redelijk duidelijk, dat ik geen meisje-meisje was en toen dat ik uit de kast kwam, was het bij de meeste van mijn vrienden wel zo: "Dit is logisch. Val is altijd al Val geweest." Bij de hetero's in mijn leven, een beetje anders, omdat die dat echt zo niet begrepen. Zo een beetje ongemakkelijk soms misschien? Toen dat ik uit de kast was gekomen, soort van, als gay hadden ze wel gezegd: "Zolang dat je maar niet trans bent" en ik was zo "Oooh!" Maar ja, toen wist ik niet dat nonbinair bestond.
00:17:20 - 00:17:23
Mei (interviewer): Dat was direct al de bedenking die gemaakt werd.
00:17:23 - 00:17:40
Val: Ja, en toen had ik gewoon daar op geantwoord van: "ik ben geen man." Ik sta daarbij, ik ben geen man. ik wist niet dat nonbinariteit bestond, ik wist niet wat dat was. Ik heb dat pas geweten toen ik negentien was, pas toen dat ik negentien was, wist ik: oh my god, nonbinariteit bestaat!
00:17:40 - 00:17:41
Mei (interviewer): En hoe is dat op uw radar gekomen?
00:17:41 - 00:18:18
Val: Internet? Dan heb ik megaveel research zelf gedaan en dan beslist dat ik kon microdoseren en toen ben ik naar een endocrinoloog geweest, waar ze zei tegen mij van: "Ik weet niet wat dat er gaat gebeuren. Je bent de eerste dat ik tegenkom die dat gaat doen." Ze zei gewoon tegen mij: "Je hebt een hogere kans op trombose: minder roken, meer sporten." Dat was het enigste dat ik heb meegekregen. Ik was zo 'alright.' Al de rest heb ik zelf moeten opzoeken. Dus ja, ze zei: je bent de pionier. Ik wil gewoon dat je dit blaadje ondertekent dat het op eigen risico is.
00:18:18 - 00:18:22
Mei (interviewer): En jullie zijn samen op zoek gegaan naar wat dan werkt voor jou.
00:18:22 - 00:19:16
Val: Ja, en toen had zij gevraagd aan mij van: wat wil, wat wil je wel, wat wil je niet? En ik was "ja, diepere stem mag", alhoewel dat dat niet zo hard is veranderd. Meer spieren. Maar ik zei tegen haar: "Maar ik wil echt geen gezichtsbeharing." Maar ja, we zitten niet in de Sims hè, je kunt niet kiezen wat dat je wel of niet... Allé, in 't begin heb ik eerst mijn baard een hele tijd gewaxt, want dat was gewoon wat haartjes, en mijn snor heel de tijd gebleacht, omdat ik die niet wou waxen of scheren. En dan, ja, had ik ooit een partner die een keer zei tegen mij van "Waarom laat je uw baard niet staan?" En dan was ik: hmm oké. En dan heb ik dat laten staan. En ja, het is eerder zo van, het is er nu toch, ik ga ermee leven en dus ik accepteer het wel. Maar ja, het is wel altijd wel wat zoeken.
00:19:32 - 00:20:13
Mei (interviewer): Je luisterde naar een portret uit de reeks Op Het Kruispunt. Mijn naam is Mei Van Walleghem. Dank je wel aan Val om hun verhaal te vertellen. Op Het Kruispunt is een productie van Playbird in opdracht van çavaria en met de steun van het fonds De Warmste Week. Çavaria streeft samen met hun partners naar meer inclusie voor LGBTI+ mensen uit onderbelichte doelgroepen. Dit seizoen zoomen we in op het kruispunt met armoede. In de vorige reeks van Op Het Kruispunt lieten we personen met een handicap aan het woord. Alle info over de podcast en de bredere werking kan je vinden op cavaria.be/kruispunt en vergis je niet, çavaria schrijf je met een c.